29 juli j.l had ik de stoute schoenen aan getrokken en een wens voor mijn man en mij ingestuurd…met de gedachten ách,het zal wel niet,want ik ben 1 van de duizenden…
Een paar uurtjes later belde Kees van de Stichting Ambulance Wens op en wilde graag weten wáár we heen wilde. In fügen Oostenrijk wilden wij verblijven en hij zou proberen het huisje dat voor ons zo speciaal is te regelen…ik was er helemaal beduust van en viel helemaal stil,want dit had ik echt niet durven dromen…zouden we dan toch nog 1x naar ons plekje kunnen?
14 augustus ‘s avonds belde Kees om te zeggen dat het gelukt was en we 29 augustus om 08:00 uur opgehaald zouden worden en naar fügen werden gebracht en 1 september weer naar huis werden gebracht….geweldig!!!!
Ik vertelde het gelijk aan Rob mijn man en we werden helemaal emotioneel!
Zaterdag 29 augustus werden we om (inderdaad) 08:00 uur opgehaald door Jaap en Jeanne, we hebben even kennisgemaakt en rond 09:00 uur vertrokken we naar Fügen…omdat Rob door zijn hersentumor terminaal is en zijn linkerkant is uitgevallen en niet veel kan hebben met zijn hoofd werden zijn medicijnen verhoogt om hem zo goed mogelijk de reis te laten doorstaan,dus onderweg moesten we stoppen om zijn medicijnen te geven,gelukkig heeft rob véél geslapen onderweg en het er goed van af gebracht!
Na een maaltijd bij de Mac Donalds en tanken reden we Oostenrijk binnen…’kijk eens naar rechts’ zei ik tegen Rob, de bergen…hij stak zijn vuist op met de woorden van yippie!!! en dan laat je wel een traantje vallen, want daarom heb je dus die wens ingestuurd.
Rond 08:00 uur kwamen we aan bij Landhaus Elizabeth in Fügen en ze verwelkomde ons héél hartelijk en hielp zelfs mee Rob op bed te tillen,de schat..en 70 jaar,denken we!!
Na Rob te hebben ingestopt was het tijd voor een bakje koffie en dan komt het gesprek waar het allemaal om draait, en dat werd best een emotioneel gesprek, en het deed me ook goed!
Jaap en Jeanne sliepen 2 huisjes verderop en na het wisselen van ons mobilenummers gingen we lekker slapen..
De volgende dag kwamen Jeanne en Jaap bij ons ontbijten..op het gemakje Rob een wasbeurt gegeven op onze knieën,wat wel komisch was….
Later zijn Jaap en ik de berg opgereden,want Rob mocht niet zo hoog komen voor de druk die dan in zijn hoofd ontstaat, wat wel jammer was. Toen het aangenaam buiten was hebben we Rob op de brancard op het terrasje voor het huis neergezet en dat was zó emotioneel voor ons, we beseften allebei héél goed dat dit gewoon de laatste keer is dat we dit nog mee mochten maken!
Met Jeanne ben ik later nog een stukje wezen wandelen, en we hebben heerlijk pizza gegeten.
Maandag was een hele emotionele dag..Rob wilde graag naar het plekje boven bij de piste, om aan te geven waar hij later uitgestrooid wilde worden en we hebben hele diepe gesprekken samen gehad..mede dankzij Jeanne die het een beetje aanspoorde.
Voor Rob en mij waren dit onvergetelijke dagen en het heeft ons héél goed gedaan,ik kreeg eindelijk de antwoorden van Rob die ik zocht en het was mooi dat het daar mocht gebeuren…we zijn nog even naar Mayrhofen gereden en Rob wilde graag dat ik een mooie ketting kocht..die heb ik gevonden!!!
Dinsdag reden we weer naar huis…08:00 uur reden we weg en we waren rond half 8 ‘s avonds thuis, na rob op bed te hebben gelegd moesten we afscheid nemen van 2 hele lieve mensen en dat viel voor alle 4 niet mee.
Ik wil Jaap en Jeanne héél hartelijk bedanken voor alle hulp die ze hebben verleend die 4 dagen en héél hartelijk bedanken voor de gesprekjes die we hebben gevoerd, dat was héél fijn! Ook wil ik Kees bedanken die dit mogelijk heeft gemaakt, want zonder Kees hadden we dit nooit kunnen doen…en dit was zó belangrijk voor ons! Het is geweldig wat jullie vrijwilligers allemaal doen en ik hoop dat jullie nog vele wensen mogen vervullen.
09-07-2009 zijn Rob en ik getrouwd en wij hebben er een huwelijksreisje van gemaakt.
Met lieve groet Rob en Rowena Henssen
__________________________