Waar het water ons land kust,
vindt een ziek mens soms rust,
want daar kan ze ,hand in hand,
met haar gezin over het strand.
Het leek een onmogelijk idee….
Maar zelfs de hond kon nog mee.
Ze had nooit gedacht de kust weer te zien of te horen
en zo weer wat krachten aan te boren.
Even weer een gewoon gelukkig gezin te zijn
leek haar zo ontzettend fijn.
En op die ochtend namen mensen haar mee,
vanuit Brabant naar de zee,
om daar een herinnering te maken,
die niemand ooit zal kwijtraken.
De ambulance stond voor de deur.
Fris gewassen, geel van kleur
Zuurstof, dochters, en zij gingen achterin:
Iedereen was blij van zin.
Zij, die denkt aan ieders plezier,
was ineens een ander hier.
Ze werd een mens dat genieten mocht
van een ,speciaal voor haar, gemaakte tocht.
Langs de plek waar straks haar jongste leeft
naar de kust waar ze “iets mee heeft”.
Ze proefde de Noordzee en hoorde het geluid,
straalde weer als een jonge bruid
Voor een paar uur gingen zorgen aan de kant
en gewoon genieten aan het strand.
Op de terugweg werd gereden,
langs plaatsen uit haar verleden,
waar herinnering is gemaakt,
waar ze werd geraakt.
Op haar dag had zij centraal gestaan.
Soms met een lach, soms met een traan.
Dinsdag 28 juli was ze geen zieke
maar gewoon een mens
Dankzij haar dochters, haar man
Dankzij Xandra en Rob
En dankzij de Stichting Ambulance Wens
Ze zal het nooit vergeten
en wij ook niet.
Hartelijk bedankt iedereen!!!
_____________________________________