Op 12 juni werd ik gebeld door Kees, hij had goed nieuws, de reis naar Oostenrijk ging door.
We vertrekken op 22 juni om 7.30.
Ik ben toen gelijk naar mijn moeder gegaan om het nieuws te vertellen, ze reageerde verheugd dat het al zo snel kon.
Ik had haar al eerder verteld dat ik een wens voor haar had ingediend, ze reageerde toen zeer emotioneel.
Toen mijn broer en zussen het hoorde hebben ze ook gelijk een reis geboekt om bij ons te zijn. Helaas niet in het zelfde hotel. Mijn moeder wist niet dat mijn broer ook ging.
Maandag 22 juni
Om half acht zouden de vrijwilligers bij ons zijn, maar ze stonden ze in de file en kwamen ze tegen acht uur.
Na de tassen ingeladen te hebben zijn we op weg gegaan.
Onderweg hebben we koffie gedronken, waar natuurlijk veel mensen keken wat er aan de hand was, sommige vroegen het gewoon en anderen bleven staren. Wij deden net of het gewoon was.
Tegen 19.00 uur waren we in het hotel waar we meteen konden gaan eten.
Dinsdag 23 juni,
De vrijwilligers waren er al weer vroeg om mijn moeder te helpen met wassen en aankleden. Daarna ontbijten in het hotel.
De vorige avond hadden we gekeken wat we konden gaan doen omdat het nogal slecht weer was, we hebben besloten om naar kaprun te gaan om met de kabelbaan omhoog te gaan.
We gingen eerst met een grote gondel waar de brancard makkelijk in kon naar boven, onderweg werd de regen sneeuw, eenmaal boven lag er een laagje sneeuw.
We konden nog een keer omhoog maar deze gondel was een stuk kleiner, maar de brancard paste ook hier in.
Toen we boven kwamen lag er zeker 1 meter sneeuw en het waaide erg hard, helaas was het restaurant een stukje lopen waar het onderstel van de brancard niet doorheen kon, dus zei ik en nu? Ik had verwacht dat we terug moesten, maar nee hoor Roy en Arjo zeiden we kunnen je moeder ook wel dragen, de brancard van het onderstel afgehaald en zo gingen ze door de sneeuw naar het restaurant, wel met hulp van mijn broer en neef.
En mijn moeder……. Die vond het schitterend, ik heb haar al heel lang zo niet meer gezien.
Woensdag 24 juni
De vrijwilligers (Roy en Arjo ) waren weer op tijd bij ons om te helpen.
Dit keer wilde mijn moeder naar de krimmler watervallen.
De eigenaresse van het restaurant was ook een schat, ze belde om te vragen of we met de ambulance naar boven mochten gaan, en dat mocht.
We gingen dus met de ambulance naar boven, een medewerker ging mee. We hadden een mooie plek recht voor de waterval. Deuren gingen open en mijn moeder kon weer genieten vanuit de ambulance.
Later gingen we nog dichter bij , maar de medewerker dacht dat het niet kon, maar aan de foto te zien kon het dus wel. We wilde s’middags nog naar zell am see om te winkelen helaas werkte het weer al weer niet mee en mijn moeder kreeg koorts.
Donderdag 25 juni,
Helaas zijn de mooie dagen weer voorbij en moesten we terug naar Nederland, mijn moeder vond dit ook erg jammer, ze had zo genoten
Om half 9 vertrokken we weer. Nadat we de hotel eigenaar hartelijk hadden bedankt.
Op de terug reis was er veel verkeer op de weg, we stonden in verschillende file’s
We waren pas om 21.00 thuis waar iedereen ons stond op te wachten, ook de buren.
Wij willen Kees- Arjo en Roy hartelijk bedanken voor de schitterende dagen
Wat ze gedaan hebben is onbetaalbaar.
Mijn moeder heeft het iedere dag nog over deze reis, en als ze het beertje ziet denkt ze er weer gelijk aan.
Ik hoop dat ik met dit verhaal meer mensen over kan halen om ook een wens in te sturen.
Denk niet het kan niet, want wij hebben gezien dat alles kan.
Groetjes Mw. Mulder Margareth, Monique Wilma en Ruud.
_____________________