Hehe, eindelijk op reis. Na 3 jaar Zeeland niet meer uit en het laatste jaar niet verder dan het ziekenhuis van Goes te zijn gekomen was het dan zover. En gelijk goed, hup naar het buitenland. Op uitnodiging van Angelfound mag ik naar het huishotel van het NewLifestyleResort Van Sibyl en Rob in Zweifall komen. Voor een pinkwomenweekend samen met 55 andere vrouwen met borstkanker. Het NewLifestyleResort zet zich in voor mensen na(ast) kanker en houden elk jaar dit verwenweekend. Oh, ik was nog wel even op een ander adres, niet thuis in Kwadendamme, maar was intussen beland in ziekenhuis Walcheren in Vlissingen. Wel handig te weten met het ophalen van de ambulance. Vrijdag 24 oktober is het zover! Om 13.00 komen Will en Monica me ophalen in het ziekenhuis. We werder uitgezwaaid door het personeel van de afdeling, die het ook super vonden. En nadat het andere ambulancepersoneel de nieuwe wagen bewonderd hadden en ook gescout waren voor vrijwilligers, gingen we op pad. Eerst bekend Zeeuws landschap en daarna via België naar Duitsland, geweldig om zoveel en goed naar buiten te kunnen kijken. En heel gezellig om met Monica lekker te babbelen over van alles en nog wat. Pitstop maar overgeslagen op tanken na. In verband met mijn rolstoel me al was vooruit gesneld en met een brancard werd het dan nogal een gedoe. Na 4 uur gearriveerd en welkom geheten door Rob en in mijn kamer geïnstalleerd nam ik voor 2 dagen afscheid van mijn lieve ambulancestel Will en Monica, die ook samen in Duitsland mochten blijven. Met dank hiervoor aan Kees Veldboer en het Novotel. Tegen etenstijd vrijdagavond werd mijn dochter Manon vanuit Wageningen gebracht door haar vriend en waren we compleet. De vrijwilligers waren geweldig en zorgde constant dat we niets te kort kwamen. De warme maaltijden werden deze keer speciaal klaargemaakt door vrijwillige koks van het Casino in Rotterdam, geweldig en super de luxe! Petje af. Na de 1e avond veel te lang te hebben opgezeten, moe naar bed en heerlijk geslapen.
De volgende ochtend hadden ze speciaal voor mij een bed klaargezet in de huis/eetkamer zodat ik nu met alles mee kon doen en er echt bij hoorde. Zag nu veel meer lotgenoten en om beurten kwamen ze buurten. Ook de verwenmomenten werden voor mij op bed georganiseerd en kon ik volop genieten samen met mijn dochter van reiki, voetmassage, ontspanningsoefeningen en een beauty behandeling. Verder veel sterke vrouwen mogen ontmoeten en veel verhalen gehoord over hoe te ervaren dat je borstkanker hebt en hoe je erin staat. Zelf ervaar ik dit als een lastig oponthoud van een jaar en ik voel dat ik dit ga overwinnen, mijn andere handicap echter zal ik blijven houden. Hierdoor wist ik al om te gaan met een beperking en er anders uit te zien, zodat dat nu niet rauw op mijn dak viel. De mensen moeten maar verder kijken dan mijn stoel, hoofd en borst. Ik blijf doch echter dezelfde Carla.
De 2e en laatste avond weer een geweldig 4 sterren maaltijd voorgeschoteld gekregen door de koks. Echt smullen geblazen. Daarna werden we allemaal verrast door een deel van de theatergroep “ de Amazones” die in Maastricht hadden opgetreden en even voor ons waren doorgereden naar Duitsland. Dit is een theatergroep van voor en door vrouwen met borstkanker. Vol humor en een lach en een traan, liedjes en sketsjes, heel herkenbaar en af en toe flink emotioneel om te horen. Dit was geweldig om samen te mogen ervaren. Na de volgende ochtend gebruncht te hebben was het alweer tijd om afscheid te nemen. Zowel voor mij als mijn dochter een geweldige tijd gehad en was het goed om mede lotgenoten en mantelzorgers te leren kennen, heel positief. Mijn dochter kon zelfs een lift krijgen en ik mocht weer met de ambulance wens mee terug. Will en Monica kwamen me weer ophalen en ze hadden ook 2 mooie dagen gehad in Duitsland. Na weer uitgezwaaid te zijn, gingen we weer op reis en deze keer kon gelukkig mijn eigen rolstoel mee terug. Vermoeid in de kussens gelegen en pratend met Monica door donker binnen- en buitenland en regen, weer terug naar het ziekenhuis in Vlissingen. Daar hebben we nog samen thee gedronken en toen afscheid genomen van Will en Monica. Die wil ik nog hartelijk bedanken voor de fijne reis en de goede zorgen! Fantastisch!
Intussen ben ik beland in het revalidatiecentrum te Goes. Ik heb blijvend moeten stoppen met de chemo. Langzaam aan werk ik weer aan mijn conditie en ben op 5 december dan eindelijk terug thuisgekomen
Alle mensen van de Ambulance Wens, Hartelijk Dank voor deze mooie reis!
Groet, Carla.
_____________________________