Naar het Sissi kasteel in Wenen met de zieke Deborah, haar vriend Bart, moeder Baukje, verpleegkundige Desiree (vrijwilliger) en chauffeur Hans (vrijwilliger).
Zondag 15 februari 2009
07.00 uur – Weggereden onder uitzwaaien van de rest van het gezin. Alle spullen paste net in de ambulance. De rolstoel moet thuisblijven.
Op naar de droom van Deborah: het Sissi-kasteel Schönbrunn.
08.25 uur – We zijn in Duitsland.
Strakjes met stoppen eerst maar eens echt kennis maken met de ambulancechauffeur en de verpleegkundige. Vanmorgen door alle hectiek kwam het daar niet van.
10.40 uur – We zijn net gestopt om te tanken en wat te eten. Even rustig met elkaar zitten praten. Desiree (verpleegkundige) en Hans (chauffeur) hebben e.e.a. verteld over het ontstaan van ambulancewens.nl.
Je hart moet wel op de juiste plaats zitten wil je zoiets opzetten of vrijwilliger worden, het is toch grandioos dat wij nu per ambulance op weg zijn naar Wenen. Deborah is helemaal happy.
14.55 uur – Net voor de tweede keer gestopt. Volgens de navigatie nog 4 uur te gaan.
Iedereen is nog altijd in een opperbest humeur. Deborah ligt heerlijk op haar Tempur matras. Geen pijn, niet stijf. Het is heerlijk rustig hier in de ambulance. Goede stoelen, goede beenruimte.
Het weer is prachtig. Zon, geen wind, geen regen of sneeuw, echt formidabel.
Helemaal geen file gehad en Hans rijdt lekker door. Het uitzicht is soms formidabel mooi.
Deborah heeft een berenknuffel gehad met een ambulancepakje aan, en Bart heeft het aan een handvat in de auto gehangen.
16.20 uur – WE ZIJN IN OOSTENRIJK! Volgens de navigatie nog 2,5 uur te gaan.
De zon is langzaam lager aan het zakken. De horizon begint wat oranje te kleuren.
17.21 uur – Nog 141 km tot Wenen, het eind is in zicht. Het begint nu donker te worden.,
18.34 uur – We rijden net in de buitenwijk van Wenen. Heel de weg constant kunnen doorrijden, nu staan we in de file, hartstikke druk hier. Volgens de navigatie nog een halfuurtje. Verbazingwekkend hoe fit we allemaal nog zijn na bijna 12 uur in de auto. Zelfs Hans oogt nog fit, straks maar eens horen hoe moe hij werkelijk wel of niet is.
19.18 uur – Aankomst in Classis hotel Wien. Na enig gezoek en gevraag vond Hans de parkeergarage en Deborah werd met brancard uit de ambulance gereden. Ik lig samen met Desiree op een kamer, Bart en Deborah liggen op een kamer en Hans ligt alleen op de kamer.
Avond – Nadat we ons hebben geïnstalleerd in onze kamer, zijn we hier vlakbij gaan eten bij de …… jaja, de Mac. Smaakte prima, was gezellig.
Na het eten terug naar het hotel waar we in de bar wat gedronken hebben. Was erg gezellig. Deborah voelde zich nog altijd heel goed en had het prima naar haar zin.
Maandag 16 februari 2009
Vandaag tussen 10.00-10.30 uur worden we verwacht op kasteel Schönbrunn. Het kasteel is ingelicht en ze willen graag meewerken om Deborah haar wens te vervullen.
We zijn vanmorgen naar het zomerverblijf van Sissi geweest, naar Schönbrunn.
Om 09.45 uur zijn we per ambulance vertrokken. Klein halfuurtje later waren we binnen, Deborah op de brancard.
We gingen met een speciale grote lift naar boven, en hadden een gidsje in het Nederlands erbij gekregen. Het was super, en Deborah heeft ervan genoten. In het winkeltje kreeg Deborah nog een setje kaarten en een zwarte waaien aangeboden, gewoon voor niets. Zo leuk!
Na het kasteel zijn we op het terrein in een restaurant koffie gaan drinken met gebak en daarna terug naar het hotel.
In het hotel hebben Deborah en Bart lekker rustig gedaan samen. Gerust en ook nog saampjes in de sauna geweest. Daar knapte Deborah enorm van op, ze kwam helemaal bij. Daarna zijn ze in de bar gaan zitten met een drankje en wat pinda’s.
Hans, Desiree en ik zijn lopend Wenen ingegaan. Het was koud, guur, harde wind en natte sneeuw. Maar ik vond het heerlijk even buiten te lopen, moest even mijn dochter loslaten en mijn hoofd leegmaken. Het was heerlijk en gezellig. .
Rond 17.30 uur waren we terug en troffen we Deborah en Bart in de bar. Deborah wilde biefstuk eten, dus we zijn naar het restaurant gegaan bij Schönbrunn waar we ‘s-middags koffie hadden gedronken. We hebben heerlijk gegeten en het was reuze gezellig. Helaas hadden ze geen biefstuk, maar haar schnitzel was ook heerlijk. Daarna naar het hotel en in de bar gezeten. Leuk gekletst en gelachen allemaal.
Om 23.30 uur vond het hotelpersoneel het genoeg, en werd demonstratief het raam opengezet. Met gezonde tegenzin zijn we naar bed gegaan.
Het was vandaag een, voor mij, emotioneel zware dag. Deborah haar wens was eindelijk in vervulling gegaan, en die gedachte maakte me heel emotioneel.
Deborah geniet van alles, ze knapt helemaal op. Wordt alsmaar vrolijker, lacht weer en na een paar borrels heeft ze ook praatjes. Heerlijk om haar zo te zien. Gewoon een jonge vrouw die het naar haar zin heeft.
Dinsdag 17 februari 2009
Om 09.30 uur hebben we afgesproken om te gaan ontbijten. Heerlijk het ontbijt in een hotel, echt verwennerij.
Deborah had prima geslapen en was opgewekt. Dat was te merken, want ze heeft een gebakje op en twee witte harde bollen met salami en een kop thee. En dat, terwijl ze normaliter praktisch niets meer eet ’s-morgens.
Voor het ontbijt had ik Marion (Duitse vriendin in Nederland) gebeld met de vraag of zij e.e.a. wilde regelen voor Hofburg. Tijdens het ontbijt belde ze terug. Ze had gebeld, er waren dingen afgesproken. Alles doorgesproken en na het ontbijt zijn we richting Hofburg vertrokken.
De Sissi-vertrekken in Hofburg waren niet makkelijk te vinden. Het is enorm uitgebouwd en er zijn allerlei ingangen. Na allerlei omzwervingen en vragen van Desiree aan agenten en portiers kwamen we uiteindelijk op de goede plek aan. Hans bleef onverminderd geduldig en opgewekt en Desiree bleef de auto uitgaan om alles te vragen.
Binnen bij de kassa gevraagd en ze wisten er inderdaad van, met dank aan Marion. Er werd een mevrouw gebeld waar ik over de telefoon mee gesproken over een rolstoel (je kon er niet met een brancard doorheen) en parkeren van de ambulance. Terwijl ik met de mevrouw aan de telefoon was, werd de rolstoel voor Deborah al gebracht.
Ook Hofburg was indrukwekkend om te zien. Deborah vond het geweldig en heeft ontzettend moeten lachen om een opmerking van Bart. We hebben die twee samen laten klungelen en wij waren voornamelijk met z’n drieën. Het was leuk, leerzaam en gezellig voor allemaal en Deborah genoot.
In het hotel koffie gedronken. Deborah wilde heel graag in een giga-reuzenrad in Wenen. Dat vonden we snel en Desiree weer de auto uit voor de auto en om uit te leggen wat we kwamen doen. En ja hoor, het lukte haar weer. De ambulance mocht voor de deur blijven staan, we werden begeleid naar binnen en mochten direct in een gondel.
Deborah vond het schitterend, ik “wat” minder. Ik ben doodsbang, maar goed, we doen het voor Deborah. Het rad is 68 meter hoog, dus echt hoog. Doodsangsten heb ik uitgestaan……
Twee rondjes hebben we gedaan, Deborah heeft genoten.
Na het rad naar het souvenirwinkeltje waar Desiree op het goede idee kwam om samen met Hans iets leuks voor Kees (oprichter ambulancewens) te kopen als aandenken.
Na “das Riesenrad” zijn we naar een Starbucks op zoek gegaan. Deborah wilde ABSOLUUT koffie van Starbucks drinken, en dan gebeurt het ook. Hans heeft het gevonden, is even langs de weg gaan staan. Bart en Desiree zijn vijf 5 koffie Machiatto met karamel gaan halen. Lekker in de auto opgedronken terwijl we naar ons hotel reden.
In het hotel zijn Deborah en Bart in de sauna gegaan om even bij te komen. Desiree, Hans en ik zijn de stad in gegaan om te zoeken naar een restaurant.
Deborah wilde toch echt biefstuk eten in Wenen, en dat heb je hier niet zoveel. Toch een leuk restaurant gevonden die biefstuk had en er leuk uitzag. Na een uurtje waren we weer bij het hotel en Deborah en Bart waren ook klaar.
Naar het restaurant gegaan. We hebben echt heerlijk gegeten. Deborah had haar hele bord leeg, biefstuk met patat en broccoli. Ze was helemaal trots op zichzelf.
Er waren liefhebbers voor een toetje, maar Deborah wilde beslist NIET. Oke, dan niet, wij nemen wel. Desiree heeft heel slim gedaan en Deborah zover gekregen dat ze met haar een bak ijs wilde delen, want het was echt te veel voor haar alleen …….. hihi.
Het waren echt enorme dessert-porties en super lekker, net als het hoofdgerecht. Deborah heeft toch zeker de helft van het ijs opgegeten, dus lekker zitten smikkelen.
Zitten praten over de afgelopen dagen en iedereen was positief. Net na het eten belde Kees Veldboer en ik heb hem ook even gesproken. Verteld van de afgelopen dagen en hoe Deborah geniet en opgefleurd is. Daar doe je het voor!
Na het eten naar het hotel terug en natuurlijk naar de bar. Het was wederom ontzettend gezellig. Hans en Desiree zijn twee hele aardige, lieve en sociale mensen. We hebben met ze geboft.
Woensdag 18 februari 2009
06.30 uur – Hans, Desiree en ik vroeg aan het ontbijt. Voor Bart en Deborah was het nog te vroeg.
07.07 uur – We zijn vertrokken uit het hotel en onderweg naar huis. Het is licht buiten, het sneeuwt een beetje en er staat een snijdende gure wind.
07.44 uur – Eerste stop. Een bliksembezoek aan een benzinepomp voor ruitensproeiervloeistof en vlug weer op weg.
09.07 uur – Het snaaien is begonnen. Deborah heeft milkbreak liga’s, Bart en Hans zitten aan een koffiebroodje. Desiree en ik slaan even over.
10.09 uur – Tweede stop bij de Shell. Hans heeft getankt. Ook de slangetjes van de ruitensproeiervloeitstof ontdooit, deze waren bevroren. Allemaal koffie gedronken en naar de wc geweest.
10.12 uur – We zijn in Duitsland. Hans heeft nog net op tijd getankt, in Duitsland is het een euro duurder.
11.10 uur – Deborah is haar eerste film vandaag aan het kijken in de ambulance. Een Sissi-film.
13.30 uur – Net onze derde stop, dit keer een uurtje. Wat gegeten en gedronken. We zijn halverwege Duitsland.
14.12 uur – Hoewel het beduidend drukker is dan op de heenweg, kan Hans nog altijd lekker doorrijden. Echte file hebben we nog niet gehad.
14.31 uur – Keulen is nog 247 km. Deborah ligt op haar buik via het voorraam naar buiten te kijken. Haar ogen ziet er wel moe uit maar verder ziet ze er goed en ontspannen uit. Ze vond Wenen heerlijk.
15.30 uur – Net een tankstop gemaakt. Deborah voelt zich prima en zit nu op de brancard, ze heeft geen zin meer om te liggen. Is lekker uitgerust. Ze gaat het derde en laatste deel van Sissi kijken. Hans en Bart zijn echt de twee mannen van het gezelschap, blijven alle twee snaaien. Ach, ze moeten er nog van groeien zullen we maar zeggen hihi.
17.33 uur – Even een plas-koffiepauze. Aankomsttijd volgens de navigatie is 20.08 uur.
17.45 uur – Het wordt donker. Rechts van me kleurt de horizon oranje.
18.33 uur – We zijn Nederland ingereden. Nog 151 km te gaan tot thuis.
20.00 uur – Net een laatste stop gemaakt bij de Mac in Veenendaal. Ons galgenmaal zullen we maar zeggen. Een rare gewaarwording, vier dagen trek je constant met elkaar op. Na twee dagen merk je dat je een band begint te krijgen. Het klikt, en in de bar tijdens de borrel
‘s-avonds worden de gesprekken persoonlijker. Dat zet door. Je begint elkaar een soort van aan te voelen en er ontstaat een heel gemoedelijke sfeer die wederom ‘s-avonds in de bar tijdens de borrel alleen maar gezelliger wordt.
En dan is het de laatste dag, je rijdt naar huis en is het zomaar over. Punt. Je ziet elkaar nooit meer. Hoe voel je je dan? Raar….
Drie mensen die de wens van je doodzieke dochter gestalte hebben gegeven. Eentje als organisator en een verpleegkundige en chauffeur als vrijwilligers mee naar Oostenrijk.
Kees, dank je wel voor je organisatie, dat dit mogelijk was voor Deborah dat ze toch nog naar het Sissi-kasteel kon.
Desiree, dank je wel voor je zorgzame en lieve houding. Deborah vond je heerlijk gezelschap.
Hans, dank je wel voor je surrogaat-vader-zijn. Een echte vent heeft ook gevoel, en daar heb je genoeg van.
Jullie kunnen trots zijn op je “eigen” (hihi).
Hans en Desiree, jullie waren geweldig. Ik heb jullie leren kennen als lieve en gedreven mensen. Beide hebben jullie onze Deborah een geweldige tijd bezorgd, niets was te gek. Altijd opgewekt en vrolijk, 4 hele dagen lang. Alles geregeld voor haar. Deborah is in vier dagen helemaal opgefleurd, was opgewekt, at lekker, dronk lekker en lachte weer.
We zullen dit nooit meer vergeten.
http://www.westonline.nl/mms_audio/2009/2602-doodziek-meisje-zamelt-geld-in.mp3
____________________________