In
Maar mijn vader werd heel snel zieker. Kon hij met Sinterklaas nog mee om met de kleinkinderen Pakjesavond te vieren, op zijn verjaardag een week later werd het al snel te druk. De verjaardag van z’n jongste kleinzoon, Eerste Kerstdag, werd beperkt tot anderhalf uur bij mijn ouders thuis.
De snel voortschrijdende ziekte en een val waarop enige dagen ziekenhuisopname volgden, maakten dat het niet lukte om naar Weesp te gaan. Maar de wens bleef. Op 14 januari 2009 zat ik met mijn vader te praten. Er liepen dikke tranen over z’n gezicht toen hij zei: “Weet je, ik zou nog zo graag naar Weesp willen. En over de sluis van Muiden. Ik ben op zo veel plekken op de wereld geweest, maar ik wil toch zo graag nog naar Weesp. Stom, hè? Even weten hoe het er nu uitziet.” Hij vertelde waar hij heen wilde: de Ossenmarkt, de Vecht langs, de jachthaven, op de brug kijken. “Als de jongens (z’n drie schoonzoons) me in een grote auto zetten, dan kan ik toch nog best naar Weesp?” Hartverscheurend vond ik het te moeten zeggen dat ik niet dacht dat dat zou lukken. Van een collega had ik over Stichting Ambulance Wens gehoord en ik zei dat ik zou vragen of zij iets konden doen. Beloven durfde ik natuurlijk niets.
Die avond meteen een mail gestuurd aan de Stichting. De volgende morgen om 10.00 uur belde Kees op: “Dat moesten we maar snel doen, dacht ik zo. Kunnen jullie morgenmiddag?” En zo simpel was het echt. Vrijdagmiddag 16 januari om13.30 uur vertrok m’n vader, met m’n moeder en z’n broer, in de ambulance naar Weesp, uitgewuifd door z’n drie dochters. Dat Ineke, de verpleegkundige erbij was, ook uit Weesp kwam, was een onverwachte bonus.
Toen hij terugkwam, was m’n vader erg moe. Hij was in Weesp geweest. Twee keer over de Ossenmarkt. Kees had zo maar de ambulance stilgezet op de brug en de deuren open gedaan.
Door de paaltjes kon je niet overal inrijden, maar dat maakte niks uit. Langs de Vecht richting Nigtevegt, waar onderweg zulke goeie visstekken waren. En door Muiden, waar z’n oma woonde en m’n vader en z’n broer de meest waaghalzerige streken uithaalden hangend aan de touwen van een gezonken botter. En waar ze nu, vol branie, uitgebreid over vertelden alsof het niet bijna 70 jaar geleden was, maar vorige week. En waar Kees, waarschijnlijk onbewust, een klein avontuur toevoegde door met de ambulance achteruit langs de smalle Vechtkade te rijden, alsof het niets was. Voor Kees misschien niets bijzonders, maar m’n vader vond het maar wat. Achteraf wist hij ook niet wat mooier was: Weesp en Muiden nog eens zien, of dat er mensen zijn zoals Kees en Ineke en alle andere vrijwilligers van Stichting Ambulance Wens die dit voor mensen doen. Hij was heel blij en het was goed zo.
De volgende dag werd m’n vader snel zieker en op 21 januari overleed hij, vijf dagen na zijn bezoek aan Weesp, 79 jaar oud.
_______________________________________