Vroeger was Mart een vervent surfer. Wanneer de wind met ferme kracht
uit het westen waaide was Stavoren the place to be voor hem en zijn
vrienden. Met zijn surfplank planeerde hij over de witte koppen van het
woeste IJsselmeerwater, alles en iedereen om hem heen vergetend. Surfen
was zijn passie. Dit soort dagen werden steevast afgesloten met een
visje van de Staverse vishandel, want daar kon je de beste lekkerbekjes
van de hele wereld krijgen. Dat het Mart zijn wens was om daar nog eens
een lekkerbekje te eten is dan ook niet vreemd!
Zonder hulp van de Stichting Ambulance Wens was ons dit nooit gelukt.
Zij reden Marten met zijn gezinnetje op 21 september 2008 van Almere naar het Friese Stavoren.
Het was een onvergetelijke dag.
Het was prachtig om Mart, die al vier maanden in bed ligt, weer eens te zien op
een plek waar hij thuis hoort en waar hij in mijn herinnering bijna altijd was: buiten,
in de natuur, vlakbij het water en met zijn kop in de wind.
Voordat we naar de Staverse vishandel gingen, maakten we nog een paar stops.
De Zuidwest kust van Friesland is namelijk de trotse bezitter van de enige kliffen
van heel Nederland. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over het IJsselmeer en
het licht glooiende achterland. Mart wilde bij alle kliffen uitstappen zodat hij het
gebied waar hij geboren en getogen was goed in zich kon opnemen.
Daarbij kwamen er allerlei dierbare herinneringen bij hem naar boven, zoals de
eerste romantische picknick bij het Mirnser klif met zijn nu geworden vrouw.
Deze plek was dan ook het eerste klif dat we aandeden.
Zijn vrienden stonden hem daar op te wachten. En zijn schoonvader, die door zijn
voormalige functie als voorlichter in de gemeente Gaasterland overal contacten heeft
en deuren voor ons wist te openen. In colonne deden we de overige kliffen aan om
uiteindelijk bij de Staverse vishandel uit te komen.
Mart werd warm welkom geheten door de eigenaar en zijn vrouw, die erop stonden
om ons allemaal een visje aan te bieden.
“Nu heb ik het doel van mijn reis bereikt”, zei Mart lachend, toen hij zijn lekkerbekje op had.
Hij genoot enorm. Hoorde de vogels fluiten, zag mensen lopen en was weer deelgenoot
van de buitenwereld.
De dag werd afgesloten in de tuin bij zijn schoonouders.
Daar gingen we met de hele groep nog even een afzakkertje doen.
En Mart? Die rookte een sigaar.
Met zijn beste vrienden. Het was weer even net zoals vanouds.
Wanneer iemand die je dierbaar is ongeneeslijk ziek wordt, voel je je erg machteloos.
Je wilt hem of haar zoveel mogelijk helpen door mooie muziek op te zetten, voor te
lezen, lekker eten te maken en massages te geven.
Maar sommige dingen liggen buiten je mogelijkheden. Bijvoorbeeld een dagje erop uit
trekken naar een plek met dierbare herinneringen.
Het is dan zo ongelooflijk mooi dat de Stichting Ambulance Wens je dan helpt.
Dat de Stichting geen geld vraagt voor haar diensten, is eigenlijk niet vreemd.
Want de hulp die ze biedt is met geen geld uit te drukken.
_____________________________