Mijn naam is Harrie van Tuel,sinds 1 Februari woon ik in het verpleeghuis
St.Martinus te Weert.
Na enkele moeilijke jaren waarin ik zo ongeveer 15 x in het Ziekenhuis opgenomen ben geweest,heb ik het daar prima naar mijn zin.
Dan kan ook niet anders want mijn kamer is prachtig, de verzorging is prima en de zusters zijn super lief voor me.
Over aandacht heb ik ook niet te klagen,ik krijg regelmatig bezoek en mijn enige dochter Margot komt me 2 x per week opzoeken samen met haar man Martien en de hond Brutus,mijn grootste vriend!
Ze wonen heel landelijk in het Brabantse Boekel,dat is ongeveer een uurtje rijden van Weert.
Toen ik zelf nog auto reed ging ik samen met mijn echtgenote wekelijks bij hun op visite,dat vonden we altijd erg gezellig.
Helaas ligt deze tijd ver achter ons, met mij is er veel gebeurd en mijn vrouw is overleden.
De tijd gaat snel voorbij,het is nu alweer 2 jaar geleden dat ik bij
mijn familie op bezoek ben geweest.
Langzaamaan groeide dan ook bij mij de wens om nog eens naar Boekel te gaan.
Mijn 83 ste verjaardag zat er ook aan te komen en ik kon me geen mooier geschenk indenken dan mijn verjaardag bij de kinderen thuis te
mogen vieren.
Stichting Ambulance Wens heeft deze grote wens in vervulling gebracht!
Op maandagochtend 29 September 2008,de dag van mijn verjaardag,stonden twee kordate SAW mannen Ruud en Joost al op tijd aan mijn bed.
Ik werd warm ingepakt en vakkundig,maar zorgvuldig "ontvoerd".
Na een ritje van een uurtje,waarbij ik mooi naar buiten kon kijken, arriveerden we in Boekel waar mijn familie ons al op stond te wachten.
Het was een heel spannend en ook emotioneel moment voor ons allemaal om na al die tijd weer bij hun thuis te komen.
Er volgde een warm onthaal met felicitaties,bloemen en een leuk cadeau.
Vervolgens hielpen Ruud en Joost me in een gemakkelijke stoel zodat ik mijn "feestje" rustig voort kon zetten.
Terwijl Margot en Martien samen met de "kordate mannen" genoten van koffie met gebak kreeg ik als jarige Job een heerlijk koel pilsje voorgeschoteld.
Ik had het echt naar mijn zin!
Er werd flink gekletst terwijl ik volop genoot van de vertrouwde omgeving,het huis en het uitzicht op de tuin met de kippetjes en de schapen.
Ook Brutus werd flink verwend,al zijn streken werden op deze dag maar door de vingers gezien.
Al deze spannende belevenissen maken een mens echter hongerig.
Daarom kwam zo rond de klok van half 1 schoonzoon Martien in actie om een grote kom eigen gemaakte frites te bakken.
Ze weten dat ik dat oh zó lekker vind ,vooral als er dan ook nog een
lekker kroketje bij is!
Toen het eten op tafel kwam en mijn bordje opgeschept werd hebben Ruud en Joost minstens een half uur lang helemaal geen omkijken naar mij
gehad;langzaam maar doelgericht heb ik mezelf volop tegoed gedaan aan al dit lekkers.
Dat kon ik gemakkelijk zelf en dat vonden de "kordate mannen" helemaal niet
erg.
Zodoende hadden zij ook tijd om een graantje mee te pikken.
Ook Martien en Margot vonden dat erg leuk,ze namen zelfs nog een ijsje na maar dat kon er bij mij echt niet meer in.
Er werd nog meer gepraat,koffie gedronken en geproost op mijn verjaardag en ik moest ook nog poseren voor de foto's.
Op een gegeven moment sloeg echter de vermoeidheid toe;zo rond half 3 was het welletjes geweest en wilde ik weer heel graag terug naar huis.
Wederom werd ik warm ingepakt en behoedzaam in de ambulance geschoven.
We namen afscheid van elkaar en na een rustig en comfortabel ritje werd ik door Ruud en Joost in Weert netjes naar mijn kamer gebracht.
Zo lag ik om 4 uur s'middags totaal moe maar zeer voldaan weer heerlijk in mijn eigen bed te slapen.
Eerst een beetje bekomen en daarna hoop ik nog een hele poos na te genieten van mijn fantastische verjaardagsfeestje.
Dankzij Stichting Ambulance Wens en de inzet van Ruud en Joost heb ik
onvergetelijke uren doorgebracht bij mijn kinderen thuis.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze site zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van deze site, gaan we ervan uit dat je ermee instemt.OkPrivacybeleid
