Afscheid nemen van je zoon

Dit verhaal gaat over onze moeder die 59 jaar is geworden.
Mijn moeder kreeg 2 maanden geleden te horen dat ze een ernstige
snelgroeiende hersentumor had.

Dit was natuurlijk een grote klap voor ons, het drong niet tot ons
door, mijn moeder is nog maar 59 jaar.

Ze werd gelijk opgenomen in het ziekenhuis en daar begonnen met medicijnen.

De medicatie sloeg aan,we hadden een sprankeltje hoop en de dokter

vertelde ons dat onze moeder voor een bestraling in aanmerking zou komen.

De levensverwachting zou dan 1 tot 2 jaar kunnen zijn.

Ze moest daarvoor naar Groningen om een hapje uit de tumor te laten halen.
Zo konden ze zien om wat voor tumor het ging en welke bestraling er bij zou passen.

Mijn moeder moest er drie dagen voor liggen in Groningen en ging daarna weer naar
het ziekenhuis in Assen.

We moesten  7 tot 10 dagen wachten,in de tussentijd wou mijn moeder nog graag
met het hele gezin naar een zomer huisje in Borger, dat heb ik dus geregeld
we zijn 5 dagen weg geweest.

Het was voor mijn zus en mij heel zwaar omdat we mijn moeder dag en nacht

verzorgden ze moest s`nachts heel vaak plassen.

Lopen ging al niet meer en het werd al zwaarder voor mijn moeder, de ziekte
accepteren kon ze natuurlijk niet.

Mijn moeder heeft zich zo goed gehouden,ze was zo dapper ik heb ook veel respect
voor haar hoe ze hier mee omging.

Ze stond ingeschreven bij het verpleeghuis de Anhold,ze zou eerst op een lang
verblijf komen maar dat duurde te lang zo kwam ze op de palliatieven

afdeling in de tussentijd kregen we bericht en werd ze bestraald 10 keer, maar
de dokter in Groningen gaf weinig hoop en vertelde dat ze  met bestraling nog
zeven maanden te leven had.

Dat wou mijn moeder natuurlijk wel want ze wou graag in januari haar 60ste
verjaardag mee maken.

Maar het ging al slechter met haar en ze kon niet meer praten, dat vond ze zo
erg, ze zei als ik niet meer kan praten dan wil ik niet meer leven.

Dat kwam voor ons hard aan, maar ik begreep haar wel ze zat opgesloten in
haar eigen lichaam.

De verpleging in Anhold was heel lief voor mijn moeder en verzorgde haar geweldig.

Ze kon niet meer bestraald worden, omdat het niet aansloeg zijn ze daar mee
gestopt, dat betekende dus dat ze heel kort te leven had de arts zei 2 tot 9 weken ongeveer.

Maar moeder had nog een wens om haar zoon te zien die in een tbs kliniek zit, ik
wist niet hoe ik daar met mijn moeder moest komen.

Toen had mijn broer en de verpleging een folder van de Stichting Ambulance Wens, daar
heb ik dus op geschreven en kreeg een telefoontje terug dat ze de wens van moeder
konden vervullen.

Geweldig vond mijn moeder dat, we gingen vrijdag 12 september naar Harm.

De mannen waren top van de Stichting Ambulance Wens.

Het was een rit van een ander half uur,we kwamen om 1 uur aan, het weerzien was ook super.

Mijn broer schrok wel van moeder omdat hij haar al lange tijd niet gezien had, ze
was erg verslechterd ze konden ook geen afscheid van elkaar nemen omdat je weet
dat dit het laatste weerzien is van moeder en zoon hartverscheurend.

Mijn moeder heeft genoten en is de Stichting Ambulance Wens ook reuze dankbaar dat
ze dit nog mee mocht maken.

Dit was echt haar laatste wens die uit gekomen is,ze is 6 dagen later overleden
op 18 september.

Ik wil de Stichting Ambulance Wens enorm bedanken dat ze deze wens konden vervullen.

Zonder jullie was het niet gelukt bedankt.

Veel liefs Grietje Kok 
 _____________________