Onze vriend Michiel zou graag nog één maal het voorjaar willen
meemaken in Leuze (N-Frankrijk), een plek waar hij zich zo vertrouwd
en thuis voelde.
Een plek en een huis waar Michiel en Sherry gestart waren met een
nieuw leven.
De oude boerderij die zij kochten werd met heel veel liefde en charme
verbouwd tot vakantieverblijven en ruimtes voor allerlei activiteiten,
kortom leven in de brouwerij.
In een restaurant, met Michiel en Sherry en mijn vrouw kreeg ik een
impuls om dit te realiseren. Na kort overleg met Els hebben wij dit
Michiel voorgesteld, als dit mogelijk zou zijn, om dan tegelijkertijd
mijn verjaardag te vieren met wat meer mensen erbij.
Zijn hoofd ging een beetje scheef en hij tuitte zijn lippen, zo van
“als dat zou kunnen”, terwijl hij ons over zijn bril aankeek met
glimmende oogjes.
Een impuls is één, realisatie is een tweede stap.
Achteraf zijn we heel blij dat we door iemand getipt werden met het
bestaan van “Stichting Ambulance Wens”. Het was allemaal heel kort dag,
het was begin april en we wilden het liefst van 1 t/m 5 mei naar
Leuze. Kees Veldboer bood spontaan aan het vervoer van Amsterdam naar
Leuze en vice versa te regelen.
Kees heeft vrijwilliger Joop Bouwmeester van de stichting en zijn vrouw Annemarie
bereid gevonden dit avontuur aan te gaan. En alles is geweldig verlopen, in een
ontzettend goede sfeer. Iedereen begon spontaan iets te doen, rozen
werden gesnoeid, gras werd gemaaid, planten werden verplaast en in het
huis werd opgeruimd en klusjes werden geklaard.
Tussen alles door heeft Joop ons fantastisch geholpen om samen Michiel
vanaf de brancard in de rolstoel, van de rolstoel in bed en naar het
toilet te helpen.
Met z’n allen, met Michiel in de ambulance en de rolstoel mee, hebben
we een uitstapje gemaakt in de omgeving en hebben een kerkje bezocht
met wandschilderingen en glas in lood van de Nederlandse kunstenaar
Charles van Eijck.
We hebben heerlijk gegeten, het was geweldig weer in een mooie
omgeving, het was een lang weekend om nooit te vergeten.
Dit allemaal tot grote tevredenheid van Michiel, nog steeds met
glimmende oogjes, genietend thuis te zijn, geheel in z’n element, en
het is inderdaad prachtig daar in ‘t voorjaar. Voor Sherry was het
tegelijkertijd een opluchting omdat zij er nu even niet geheel alleen
voor stond.
Geschiedenis:
Vanaf 1991 werd Michiel van Loenen geconfronteerd met
epilepsieaanvallen. Toendertijd is er uiteraard veel onderzoek gedaan
en zijn er hersenscans gemaakt.
Het zelfstandig uitoefenen van zijn beroep als fotograaf was op den
duur niet meer te beredderen. Eind jaren 90 hebben Michiel en zijn
vrouw Sherry besloten een nieuw leven te beginnen in Noord-Frankriijk,
door daar een boerderij te kopen en deze na renovatie geschikt te
maken voor o.a. vakantieverblijf voor gasten. Om dit te kunnen
realiseren hebben zij hun schepen in Amsterdam achter gelaten.
In december 2005 verloor Michiel ineens de controle over zijn linker
arm en been.
In een Frans ziekenhuis werd een flinke hersentumor geconstateerd ter
grootte van een mandarijn. Februari 2006 volgde een operatie in het
AMC in Amsterdam.
Aanvankelijk kon Michiel weer over zijn arm en been beschikken, echter
in januari 2007 was de tumor weer gegroeid en langzaam maar zeker kwam
de verlamming terug.
Sinds januari 2008 verblijft Michiel op de verpleegafdeling van Huize
Bernardus in Amsterdam.
Namens Michiel en Sherry van Loenen, en ook wij, Dick en Els, willen
wij de “Stichting Ambulance Wens” en degenen die dit allemaal mogelijk
maken heel hartelijk bedanken.
____________________________
