Varen met de Spido

Een mooie dag varen met de Spido door de Rotterdamse havens met mijn vader.  

Het is donderdag 3 april, op een doodgewone werkdag zat ik wat te surfen op
internet. Met mijn gedachten zat ik bij mijn vader, die ongeneselijk ziek 
is.  Die letterlijk thuis aan bed gekluisterd ligt te wachten tot zijn tijd
is gekomen. 

Nog geen half jaar geleden was ik druk bezig met het regelen om met mijn
ader nog te gaan varen langs de Noorse Fjorden. Dat wilde mijn vader nog
graag en dat wilde ik graag nog met hem delen.  Mijn vader had er vroeger
langs gevaren  toen hij nog op de vaart zat. Half december zij mijn vader,
toen ik net alles geregeld had  “stop er maar mee meisje, ik kan het toch 
niet meer”.  We zijn nu een paar maanden verder en ik had me er al helemaal
bij neergelegd, niet meer met mijn vader te kunnen varen.  Mijn vader is nu
zo ziek dat ik helemaal niet meer met mijn vader leek weg te kunnen.

Tot ik op de site kwam van www.ambulancewens.nl . Er sprankelde hoop, als 
dit nou eens zou kunnen vroeg ik me af. Nog eenmaal met mijn vader, samen erop uit.
Ik dacht een rondje boulevard Vlissingen, zo langs het water zou al geweldige zijn.
Ik vulde de aanvraag voor dit verzoek in en verzond het.
Direct na verzending ging er van alles door me heen: kan het wel op korte termijn,
kan mijn vader het nog wel aan, wat als het te laat is voor alles geregeld is, wat
doe ik die man aan?
De moed begon me in mijn schoenen te zakken en ik besloot een mail te versturen
met de mededeling dat ik ervan af zou zien.
Het leek wel of ik het ineens niet meer durfde. 

Midden in deze brief ging mijn telefoon, het was iemand van de Stichting Ambulance Wens
die aanbood met mijn vader te gaan varen met de Spido langs de Rotterdamse havens.
Compleet overdondert, toch nog een keer te mogen varen met mijn vader.
Al mijn vraagtekens vielen weg, dit zou mijn vader geweldig vinden,
helemaal super.
Daar zat ik dan op mijn werkplek te huilen van blijdschap.
Kort na dit telefoontje belde men mij weer met de mededeling dat alles 
geregeld was voor dinsdag 8 april.

Na alles geregeld te hebben op het thuisfront, ben ik 6 april naar mijn 
vader afgereisd. Diezelfde avond heb ik het mijn vader verteld.
Ook mijn vader dacht dat dit niet kon, maar het werd al snel
werkelijkheid nadat hij de informatie kreeg van Stichting Ambulance Wens
en Spido. 

Tot aan het vertrek zag ik vaak mijn vader bedenkelijk kijken, hij zag er 
tegen op en tegelijkertijd verheugde hij zich hierop. 

Dinsdag 8 april,’s morgens om 8.50 uur kwam de ambulance voor rijden.
Twee hele fijne mensen van ambulancewens hielpen mijn vader de ambulance in. 

Vandaag is de dag van mijn vader om voor ons nooit te vergeten.
We gingen varen met de Spido en waren alleen met het personeel aan boord.
Mijn vader heeft met alle rust en een prachtig uitzicht, omdat hij 
voor het raam lag, mogen genieten.
Deze dag was voor mij , als dochter, fijn en een intens gevoel om mijn vader
nog eenmaal te zien genieten.
Een dag die mij altijd zal bij blijven en die ik zal koesteren.
Het was mooi dat door de pijn heen die mijn vader heeft, een lach tevoorschijn kwam.

Hoewel ikzelf een camera en fototoestel bij me had, had ik niet de tijd en 
de behoefte om hier gebruik van te maken. 

Gelukkig was mijn zusje meegegaan en heeft zij foto’s gemaakt en gefilmd.
Ook zij heeft deze momenten met mijn vader mogen delen en ook zij heeft een
ervaring die niemand haar meer kan afnemen.
Na deze vaart heb ik nog wat aanzichtkaarten gekocht van de Spido en
een folder meegenomen voor mijn vader.
Zo kon hij thuis zijn verhaal beter kwijt en kon hij ook nog even die 
blik, ter gedachtenis van deze dag, werpen op die info en kaarten. 

Hoewel dit mijn vaders laatste reisje is geweest, zou ik het voor geen goud 
hebben willen missen.
Wat Stichting Ambulance Wens voor ons heeft betekent is met geen pen 
te beschrijven.  Geweldig en super gewoon.
Ik hoop dat jullie nog vele mensen op deze manier nog even het geluk
en een wens in vervulling mogen laten komen. 

Bij deze maak ik dan ook graag gebruik van de gelegenheid om jullie allemaal
van Stichting Ambulance Wens, dan zeker in het bijzonder de twee fantastische mensen
die ons hebben bijgestaan(Bianca en Joop), te bedanken.                                                                             

 Elisa Hoebeke, 
 dochter van Henk Hoebeke
 ___________________