Bé, mijn zwager, leraar en zeilinstructeur op zijn eigen catamaranzeilschool, die hij 10 jaar geleden samen met mijn zus heeft opgezet. Slechts 49 jaar jong toen hij te horen kreeg, dat hij nog maar kort te leven had.
Deze nachtmerrie begon ongeveer een jaar geleden. Toen werd er slokdarmkanker bij hem geconstateerd. Helaas bleek pas tijdens de operatie dat er ook vergroeiingen waren. En zo ontwaakte hij na de operatie ineens zonder maag; zonder milt en slechts een derde van zijn alvleesklier. Maar: daar zou hij mee kunnen leven. Slechter nieuws was het feit, dat de tussenvlakken niet schoon bleken te zijn. En dus werd hij rond oktober 2007 acht weken lang preventief behandeld in het AVL in Amsterdam. Hij kreeg zowel bestraling als chemo. Een zware dobber maar Bé bokste zichzelf er dapper doorheen. Want de wilskracht is enorm bij hem.
Na deze behandelingen leek het behoorlijk goed te gaan. Bé kwam stukje bij beetje weer op krachten maar het eten wilde maar niet lukken. En later kwamen er pijnen in de buik bij. Deze pijnen werden steeds heftiger en tijdens een algemene controle in het AVL op 6 februari j.l. zou men hem daarop verder onderzoeken. Bij dit onderzoek trof men een een vernauwing in de darm aan. Wat precies, zou men pas bij een operatie kunnen zien. Hij moest dus z.s.m. worden geopereerd. Dat was flink schrikken want hij ging van huis in de veronderstelling dat hij een dag later gewoon weer thuis zou zijn en dat men dan tzt weer zou gaan zien wat ze verder zouden kunnen doen. En nu moest hij ineens blijven en wachten op een operatie.
Helaas liet de ruimte voor een operatie in het AVL lang op zich wachten. En toen men in het UMCG liet weten wel direct plek te hebben, werd hij op zondag 10 februari per ambulance naar Groningen over gebracht, waar een dag later de operatie volgde.
Tot grote schrik kregen we het slechte nieuws te horen, dat men volop uitzaaiingen in zijn buik had aangetroffen en dat er niets meer aan kon worden gedaan. Bé zou slechts nog enkele weken te leven hebben…
En daar lig je dan. Slechts 49 jaar jong; in de bloei van je leven; altijd gezond geweest en nu met deze berichtgevingen.
Wat had Bé nog graag even terug gewild om afscheid te nemen van zijn eigen huis. Om nog even de katten te aaien en zijn wild varken zien (varken als huisdier buiten – ze wonen in een boerderijtje met een stukje land). Nog even zijn ouderlijk huis zien en zijn grootste wens: nog één keer op de dijk in Delfzijl zitten, waar hij en mijn zus de zeilschool hebben. Daar waar hij zo enorm van het zeilen op de catamaran genoot.
Deze woorden kwamen de verpleging van zijn afdeling C3 ter ore. Zonder dat hij/wij er ook maar iets van af wisten, werd er door hen contact opgenomen met Stichting Ambulance Wens en kwam men ineens met de verrassing, dat Bé zaterdag 16 februari vier uur lang een ambulance kreeg aangeboden om zijn laatste wensen in vervulling te kunnen laten gaan! Uiteraard was deze verrassing zeer groot. Dat deze nog groter zou worden, wist Bé op dat moment nog niet.
Want ik regelde met nog een kennis, dat er die bewuste dag mensen uit zijn zeilwereld op de dijk aanwezig zouden zijn die belangrijk voor Bé zijn. Bé’s eigen zeil werd van zijn huis gehaald en naar Delfzijl vervoerd. Iedereen die een catamaran heeft, zou deze (indien mogelijk) meenemen. Er zou dus nog iets plaats gaan vinden op die dijk. Maar wat precies, werd ook voor mij nog een verrassing.
Zaterdag 16 februari is het dan zo ver.
Om 10 uur wordt de mooie stevige brancard door Kees en Carla van Ambulance Wens de kamer van Bé binnen gerold. Bé is inmiddels van allerlei slangetjes afgekoppeld en heeft voor vandaag alleen een pijnpomp bij hem. Hij is wat dat betreft dus behoorlijk mobiel.
Mijn vriend Frans en ik zijn gevraagd die dag mee te gaan om alles op film en foto vast te leggen en zullen dus achter de ambulance aanrijden.
De zon schijnt volop en de lucht is stralend blauw. Mooier weer kun je je niet wensen.
Vanwege de vele werkzaamheden is het even zoeken om Groningen uit te komen. Maar dan gaat de rit al snel richting Bé’s woonplaats Hijken.
Daar aangekomen wil hij graag eerst naar varken Knorrie. De brancard wordt door de tuin geleid en zo komt men achter in de tuin bij Knorrie terecht. Zijn geknor is al op afstand te horen. Het lukt helaas niet om de brancard echt naast het varken zelf te plaatsen maar Bé kan hem wel zien. En vanaf de brancard kan Bé hem zijn geliefde appeltjes voeren. De zon straalt op zijn gezicht.
Vervolgens wil Bé graag zijn huis binnen om daar nog even op zijn eigen stoel in de kamer te zitten. Het wordt passen en meten om de grote brancard door de smalle – en lage deur opening te krijgen. Maar: waar een wil is, is een weg. Ook hier.
Kees en Carla helpen hem binnen van de brancard en zetten hem in zijn stoel. Hier laten we zus en zwager even alleen. Uiteraard een moeilijk moment voor hun beiden.
Vanaf Hijken wordt de rit voort gezet naar het ouderlijk huis van Bé, waar hij nog graag zijn ouders wil groeten. Deze staan al op hem te wachten en het wordt uiteraard een emotioneel afscheid.
Ik neem nu contact op met Delfzijl om door te geven dat alles goed gaat met Bé en dat men daar in Delfzijl klaar kan gaan staan.
Laatste stop wordt dus Delfzijl.
Ik had een seintje gekregen om de ambulance achteruit de dijk af te laten rijden, zodat Bé vanuit de ambulance kan zien wat er op hem te wachten staat. En dat gebeurt.
De ambulance komt rustig achteruit aanrijden. Iedereen is gespannen. Want de ramen van de ambulance zijn donker getint en van buitenaf kan men niet naar binnen kijken. Van binnenuit wel helder naar buiten. Men kan dus niet zien, hoe Bé binnen reageert.
Eindelijk staat de ambulance stil. De deuren gaan open en Bé wordt op de brancard naar buiten gerold. Mijn zus wijkt natuurlijk geen moment van zijn zij.
Iedereen is emotioneel en ook Bé is behoorlijk van de kaart. Want dit had hij totaal niet verwacht: zo veel mensen en daar staan drie catamarans in vol ornaat opgetuigd. Inclusief een catamaran met zijn eigen zeil. Bé zegt gelijk met tranen in zijn ogen, dat hij er nu weer een paar weken tegenaan kan.
Iedereen verzamelt zich om de brancard om Bé te groeten. En juist op dat moment begint zijn pijnpomp te piepen en moet de medicatie worden vervangen. Dat is snel gebeurd.
We staan inmiddels voor de drie catamarans en na een fluitsignaal worden ineens alle grote zeilen naar beneden gehaald, om vervolgens weer in top te worden gehesen. Iedereen schiet vol van emotie. Wat er gebeurde, bleek de zogenaamde Admiraalsgroet te zijn. Dat is een speciale groet die op zee wordt uitgevoerd als een kapitein van een schip vertrekt…
Erg, erg ontroerend!
Er wordt nog even gepraat en er wordt verteld, dat men nog een schietgebedje voor de zeehond had gedaan maar dat deze niet was gekomen (er zwemt hier vaak een zeehond, die vaak zijn kopje bij de zeilschool liet zien).
Dan wil Bé graag in het gras op de dijk zitten. Zonder deken, matras of wat dan ook. Hij wil de grond en het gras kunnen voelen.
Als Kees en Carla hem van de brancard willen tillen; verontschuldigt hij zich nog even op zijn eigen humoristische wijze over het feit, dat hij zijn pantoffels nog aan heeft. Dat hij niet op bezoek had gerekend en dat hij dus geen nette schoenen aan heeft. Ja, die humor hoort bij hem en is hij nog niet kwijt.
Even later zit Bé dan in het gras op de dijk. In de stralende zon geniet hij met volle teugen van het uitzicht. Bij de catamarans en bij zijn eigen zeil. Dit is zijn plek. Dat zie je. Dat merk je. Hij geniet en komt tot rust.
Helaas is het laag water. De catamarans kunnen met geen mogelijkheid het water op. Maar Bé verzekert iedereen, dat als het wel hoog water was geweest, hij was gaan zeilen. Wat de gevolgen ook zouden zijn. En echt: hij zou het doen!
Enkele mensen komen hem groeten en willen hem verder alleen laten om van dit moment te genieten. Sommigen blijven nog even bij hem staan praten.
Naast Bé zit Tjordy, de andere “zeehond”. Een mooie herdershond. Het bazinnetje woont om de hoek en kwam vaak naar de zeilschool om daar met Tjordy te spelen. En zo is deze hond eigenlijk “deel” van de zeilschool geworden. Bé is erg blij Tjordy te zien. En de hond wijkt geen moment van zijn zij. Enkele keren klinkt er geblaf. Alsof Tjordy iets voelt.
Bé geniet maar het is koud en alles vergt ook energie. Het wordt tijd om weer te gaan. Kees en Carla brengen hem weer naar de brancard en na veel groeten, wordt hij de ambulance weer in geschoven.
Iedereen zwaait hem uit en Kees zet als groet terug nog even de sirene aan.
Rond half drie zijn we weer terug in het UMCG.
Ik had verwacht dat Bé nu compleet uitgeput zou zijn maar niets is minder waar. Hij heeft weer volop energie gekregen! Positieve energie ook. Een duidelijk teken dat dit een zeer geslaagde dag is geweest!
Hierbij wil ik iedereen bedanken die er aan heeft meegewerkt om deze dag zo speciaal voor Bé te maken:
In de eerste plaats de verpleging van afdeling C3 van het UMCG, die dit dus als complete verrassing heeft aangeboden.
Alle mensen op de dijk in Delfzijl. Men kwam vanuit alle hoeken van Nederland met het risico dat Bé het wellicht ook niet zou kunnen trekken die dag en dus kans dat Delfzijl misschien niet haalbaar zou zijn. Dat risico nam men en iedereen kwam gewoon. Met catamaran. Met de speciale groet. Met de hond. Met een lach en een traan.
En uiteraard Kees en Carla van Stichting Ambulance Wens. Bedankt, bedankt, bedankt, dat jullie er voor konden zorgen dat Bé’s wens dankzij jullie inzet kon worden verwezenlijkt.
Kees: fantastisch dat je deze stichting hebt opgezet. Ik hoop dat jullie nog heel veel mensen op deze manier een speciale dag kunnen geven.
Bé en Joke: heel veel sterkte en kracht!
Bé is op 16 april 2008 overleden.
_______________________