Donderdag 21 februari, om 10.15 uur, meldden Kees en Hanneke zich op de kamer van
Gerda, in het revalidatiecentrum in Hoensbroek.
Mijn echtgenote heeft 3 maanden geleden een zeer ernstig auto-ongeluk gehad en het is
eigenlijk een (groot) wonder dat ze er nog is.
In de tussentijd is haar beste vriendin Marjan, in korte tijd, zeer hard achteruit gegaan.
Marjan was, kort na het ongeluk, nog bij Gerda op bezoek geweest in het St.Radboud UMC, in Nijmegen.
Op dat moment was het nog maar de vraag of Gerda (ooit) nog wakker zou worden.
Toen Gerda na 7 weken toch enigszins bij haar positieven kwam, was Marjan al niet meer in staat, om
naar het zuiden te komen. Andersom was al helemaal uitgesloten.
Gelukkig is Gerda in korte tijd dusdanig opgeknapt, dat ze weer vervoerd kon worden.
Maar daarmee ben je nog niet in Groningen.
Tot dat Albert Jan contact op nam met Kees, wiens motto is : “als ik iemand blij kan
maken, is (bijna) alles mogelijk”.
De 3,5 uur durende rit naar Groningen vloog om, ook doordat onze gedachten bij Marjan waren.
Hoe zouden we haar aantreffen?
Liggen in de nieuwe ambulance is, volgens Gerda, heel wat anders dan in een normale ziekenauto.
Zonder veel pijn werd Gerda tot aan het ziekbed van haar lieve vriendin gebracht.
Met z’n tweeën hebben ze de misschien wel meest waardevolle uren uit hun leven beleefd.
De dingen die nog gezegd moesten worden, zijn uitgesproken.
Het alleen al bij elkaar zijn, was onbetaalbaar.
De terugreis was mogelijk nog verdrietiger. Enige verlichting bood de gedachte dat Gerda
anders nooit meer op tijd naar het noorden had kunnen reizen.
Het was dan wel niet de laatste wens van Gerda, die door SAW gerealiseerd is geworden, maar
wel die van Marjan. Na Gerda’s bezoek heeft ze ook aangegeven, eigenlijk geen bezoek meer
te willen ontvangen.
Kees en Hanneke en de hele stichting,
BEDANKT !
Ton.
Ook namens Gerda.
______________________