Alsof je een VIP bent …. zo voel je je als de mensen van Stichting Ambulance Wens je komt halen
en je dáár brengt waar je dacht nooit meer te komen!Ik leef in ”geleende tijd” – zo noemt men dat
als je er niet meer had moeten zijn.
Alles wat je nog kunt mee beleven zijn cadeautjes, en zo werd het 15 december.
Vrienden van mij – héél goeie vrienden – hebben op Tholen een Hondenclub.
Zo noem ik ’t altijd, maar het is veel meer dan dat; er is een pension met honden en katten – een seniorenhuis waarin ze heerlijk hun oude dag kunnen slijten – een opvang voor dieren die herplaatsbaar zijn en ja …. trainingen en hindernisbanen en veel plezier!
Mijn hond Kyra woont er sinds half april omdat ik niet meer voor haar kan zorgen .
Dat is een hele stap: ik laat geen kinderen achter die afhankelijk van me zijn dus relatief heb ik ‘t minder zwaar dan anderen die op de drempel van de dood staan, maar je hondenmaat loslaten valt ook niet mee!
Ze is inmiddels helemaal thuis – ik ben er in juni nog geweest en was totaal gerust!
En toen werd het 15 december . Cok , toen nog zonder Angeline , runt ‘t bedrijf 25 jaar!
Zeker iets om bij stil te staan, en naar toe te willen.
Maar hoe kan dat nog ; de rit is te lang om in een personenauto te maken , en lang op een stoel zitten gaat ook niet meer .
Stichting Ambulance Wens stelt je dan in staat om er tóch naar toe te kunnen; op de brancard kun je de hele dag heerlijk blijven liggen.
Ingrid en Edwin bemanden de ambulance, enthousiaste mensen aan wie je je met gerust hart kunt toevertrouwen! Geen witte pakken maar vrolijk gekleurde jasjes.
De manier waarop ze met je om gaan geeft je echt ‘t gevoel een VIP te zijn!
Het was druk , maar liggend op de brancard heb ik ‘t uren vol kunnen houden en volop kunnen genieten van het feest.
En Kyra natuurlijk!
Zo goed haar weer te zien en bevestigd te worden dat ik toen in april het juiste besluit nam.
Ze is er helemaal thuis – daarom was ’t voor mij zo belangrijk om dit Jubileum mee te kunnen maken!
Stichting Ambulance Wens heeft dat mogelijk gemaakt – zonder hen was het niet gelukt!
Ik had Ingrid en Edwin graag een lintje gegund, maar voor de koningin zijn dit soort dingen te klein en onbelangrijk.
Met een andere vriendin had ik van te voren zelf een lintje gemaakt: met een engeltje i.p.v. een medaille, en ze zijn uitgereikt.
Want dat hebben ze verdiend! Schijnbaar “kleine” dingen zijn heel belangrijk voor iemand die gaat sterven ……. Het is geweldig en ontroerend dat er mensen zijn die zich daar met hart en ziel voor willen inzetten!
Nogmaals hartstikke bedankt !
Ik heb een geweldige dag gehad!!!
Luce M.C. Kerpel
__________________