Damwoude, 30 november 2007
Na 9 weken was het dan eindelijk zover. Mijn vader kon via Stichting Ambulance Wens na een moeilijke periode een ochtend thuis komen. Anderhalf jaar geleden is er bij mijn vader een hersentumor ontdekt. In de zomer van 2006 is hij hieraan tweemaal geopereerd. Vorig jaar heeft hij hierdoor 9 weken in het UMCG te Groningen en de De Sionsberg in Dokkum doorgebracht. Een jaar lang is het redelijk goed met hem gegaan. We hebben als gezin met elkaar nog veel dingen kunnen doen zoals een reisje naar Wenen, boottochtjes in Groningen en Friesland en een aantal weekenden weg.
In de zomervakantie van 2007 zijn mijn vader en moeder samen met de caravan zelfs nog drie weken met vakantie geweest. Na de zomervakantie in 2007 is de tumor mijn vader weer parten gaan spelen. Eind september kreeg mijn vader er een darmoperatie bij en sindsdien ligt hij al weer 9 weken in het verpleeghuis te Dokkum. Het ziet het er niet naar uit dat hij weer zal opknappen. Het is moeilijk te zien hoe een mentaal en fysiek sterke man iedere dag iets van zijn kracht en wilskracht inlevert.
Wat zou het toch mooi zijn dat mijn vader weer een dagje thuis mag zijn en de oude vertrouwde klok in de woonkamer mag horen slaan op het halve en hele uur. Door de hulp van een attente stagiair in het verpleeghuis in Dokkum is deze wens werkelijkheid geworden. Vandaag 30 november stond de ambulance van Stichting Ambulance Wens om 9.15 uur voor de deur. We hebben als gezin een heerlijke ochtend met elkaar thuis mogen doorbrengen.
Stichting Ambulance Wens, namens het hele gezin Visser, bedankt voor jullie inzet en het werk dat jullie verrichten. Bewonderenswaardig dat jullie voor een ritje van slechts 4 kilometer vanuit Rhoon naar het hoge Noorden zijn gekomen om deze ochtend mogelijk te maken.
Fam.Visser
_________________________