Hallo allemaal,
Ik ben
Toen ik hoorde dat ik de ziekte van Kahler had, stond mijn leven op zijn kop. Zo jong nog en dan geconfronteerd worden met een dodelijke ziekte. Mede door mijn doorzettingsvermogen en veel hulp van familie, vrienden en kennissen ben ik inmiddels 2 ½ jaar verder. Ik heb veel moeten doorstaan. Pijn, misselijkheid en vooral onzekerheid. Maar de Kahler heeft mij ook beter leren ‘kijken’. Mensen staan op en laten zien hoeveel ze van je houden.
Eind november 2005 onderging ik een autologe stamceltransplantatie. Sinds die tijd ging het bergopwaarts met mij. Ik begon in mei 2006 weer met werken en alles leek weer goed te komen. In november 2006 kreeg ik echter te horen dat de ziekte weer agressief was terug gekomen. Sinds die tijd leefden we in onzekerheid. De medicijnen sloegen niet meer aan en een paar weken geleden (17 september jl.) kreeg ik te horen dat ik niet meer beter zou worden. Aan de ene kant was ik verdrietig, maar aan de andere kant opgelucht om van deze onzekerheid af te zijn.
Intussen waren een paar vrienden van mij achter mijn rug om bezig om iets te organiseren. Het ging om een voetbalwedstrijd van mijn favoriete club PSV tegen Willem II (zaterdag 6 oktober jl.). Dit dreigde echter mis te lopen door mijn lichamelijke toestand op dat moment. Ik kreeg namelijk meer pijn en ik belandde in een rolstoel. Door de (pijn)bestraling werden mijn armen en benen zwakker. 3 ½ dag voor de wedstrijd kwam één van mijn vrienden, Leon naar mijn toe om te vertellen dat er kaarten waren geregeld voor deze wedstrijd. Met medewerking van PSV konden er 5 kaarten (bij elkaar) geregeld worden. Kaarten voor de organisatoren (Leon en Peter), 2 voor mijn kinderen (Ivar en Joran) en 1 voor mij. Een dag later na een avondje poker waren er meer zeer goede vrienden (Ruud, Edwin, John en Jos) die toch ook wel mee wilden. Met 4 extra kaarten konden zij ook mee. Na veel belwerk en medewerking van een oude dienstkameraad ,Tim hebben we 4 extra kaarten kunnen regelen. Hiermee waren de problemen echter nog niet opgelost. Een groot punt was het vervoer en medische zorg naar Eindhoven. Via de site www.ambulancewens.nl kwam Leon in contact met Kees Veldboer, de oprichter en voorzitter van deze organisatie. Kees vertelde ons dat hij zeer geïnteresseerd was en dat zij dit kosteloos konden bewerkstelligen. Het enige dat hij verwachte, was een verslag op hun internetsite.
Zaterdag 6 oktober 17.15 uur was het zover. Een ambulance in de straat met 2 man medisch personeel (Kees Veldboer en Dirk Docter). Met 2 auto’s en de ambulance arriveerden wij om 19.00 uur bij het PSV-stadion. Onze enige hoop was dat wij met zijn allen bij elkaar mochten zitten. Door het aanzien en toedoen van Kees en Dirk werd deze wens mogelijk gemaakt. En dit was nog niet alles! Mijn verhaal deed zich snel de ronde en er gingen deuren open die normaal gesproken dicht bleven. Een fantastische ervaring waar je alleen als kind van kan dromen. We zaten heel dicht bij het voetbalveld in een schitterend stadion dat een beetje Engels lijkt. Tijdens de eerste helft kwam de hoofdsuppoost Riny naar mij toe met de mededeling dat zij nog een verrassing hadden. Er werden tijdens de wedstrijd verschillende opnames van ons gemaakt die in het stadion op groot scherm te zien waren. 15 minuten voor het laatste fluitsignaal werden wij allemaal opgehaald door Riny. De lange smalle catacombe met foto’s van spelers en oud-spelers van PSV maakten grote indruk. We mochten plaats nemen in een hoek naast de commentaarpositie van RTL. Wat ik ook niet wist, was dat mijn fysiotherapeut en vriend
Maar wat Ivar en Joran nog mooier vonden; zij kregen het spelersshirt van Mike. Met behulp van mensen van het bestuur en suppoost kwamen alle spelers langs om mij een hart onder de riem te steken. Spelers zoals topscoorder Danny Koevermans (gaf ook zijn shirt cadeau), Jean
Mede door de professionele en vooral persoonlijke begeleiding van Ambulance Wens en Kees en Dirk in het bijzonder kon deze ervaring mogelijk worden gemaakt. Zij verdienen absoluut een pluim
door hun inzet en medeleven en ik hoop van harte dat de Stichting nog vele laatste wensen zal kunnen vervullen.
Ariën Krüse
_______________________________