Op 3 augustus j.l. kreeg ik het verpletterende nieuws te horen dat ik ernstig ziek ben en nog maar korte tijd te leven heb.
Mijn wereld stortte in. Gelukkig kon ik naar mijn eigen huis terug. Een tijd van verdriet, achteruitgang en bezinning brak aan.
Ik ben 80 jaar, maar tot en met juli van dit jaar altijd een zeer actieve man met een rijk sociaal leven én… nog allerlei activiteiten op de agenda.
Daar kwam een dikke streep door!
Zo ook de bruiloft van Gerda op 14 september; daar kon ik helaas ook niet heen. Gerda is een soort pete-kleinkind, de jongste dochter van goede vrienden van mij. Als klein peutertje kwam ze altijd al graag op haar fietsje naar mij toe, terwijl ik in de kerk (ik ben altijd koster geweest) aan het werk was.
Tot… mijn dochter met het voorstel kwam om via ambulancewens toch te proberen naar de trouwerij in Elspeet te gaan. Dat kan nooit!, was mijn reactie. Ik heb er 3 dagen over moeten denken, maar het idee dat er échte ambulancemensen en een échte ambulance beschikbaar was… daarmee durfde ik het wel te wagen.
We waren er de hele morgen wat zenuwachtig van; toch nog een keer mijn mooie pak aangetrokken en wachten op 12.00 uur.
Daar kwamen Kees en Dirk. Ze stelden me gelijk op mijn gemak, ik hoefde niets inspannends meer te doen, voor ik het wist lag ik op een comfortabele brancard en gingen we de ambulance in.
Ik heb genoten van de rit van Ridderkerk naar Elspeet, het was mooi weer en ik zag nog eens de mooie Alblasserwaard aan mij voorbijtrekken en in de buurt van Elspeet de mooie fietspaden waar ik tijdens vakanties heb gefietst.
We kwamen in de file terecht; de trouwdienst begon om 14.00 uur en ik wilde toch niet al te veel opzien baren bij te laat binnenkomen in de kerk. Tot mijn grote verbazing gingen de zwaailichten aan en meden we een stuk file via de vluchtstrook… een bijzondere ervaring! Mijn dochter maande me toch vooral ernstig te kijken naar alle stilstaande automobilisten, want een breed – lachende man in een ambulance met zwaailichten… dat krijgt niemand gerijmd.
Prima op tijd kwamen we bij de kerk aan. Gerda en haar man Wilco wachtten buiten op ons. Ik werd door Dirk en Kees in de rolstoel geholpen, de fotograaf stond al klaar, snel nog wat foto’s voor de bruidsreportage en rap de kerk in.
Het was een fijne dienst en echt ‘onder ons’. De vader van de bruid, ds. Vermeij, leidde de trouwdienst en ik was er dankbaar voor dat ik erbij kon zijn en ook kon meebidden om God’s zegen voor het jonge stel.
Daarna naar het restaurant in Garderen; inmiddels kwam vriend Bastiaan, de broer van de bruid, bij mij zitten in de ambulance en een heel gezellige rit volgde. Ik voelde me heel goed en keek er naar uit het bruidspaar te feliciteren.
Wat was het fijn om alle vrienden uit Elspeet te zien.
Om 18.00 uur vertrokken we daar weer. Om de video en foto’s compleet te maken: met zwaailichten en sirene. Om 19.45 uur werd ik door Dirk en Kees in mijn eigen vertrouwde stoel geholpen. Wat een fantastische dag was het geweest.
Inmiddels is het alweer 2 weken geleden; het bruidspaar heeft me thuis opgezocht en we hebben fijne herinneringen opgehaald aan deze dag. Ik hoop het nog te beleven om de bruidsreportage te bekijken.
Aan al mijn bezoek heb ik van mijn uitstapje naar Elspeet verteld. Niemand kan het bijna geloven dat ik, zo ziek als ik ben, écht naar die bruiloft ben geweest.
Ik ben er zelf ook oprecht verwonderd en intens dankbaar voor dat dit mogelijk was.
Ik wens stichting ambulancewens heel veel succes.
In het bijzonder mijn oprechte dank aan Kees en Dirk voor de fijne dag met jullie samen enne… leuk dat ik voor jullie die dag ‘Ome Dirk’ kon zijn.
Dirk van der Marel
Ridderkerk
___________________________