Het volgende verhaal is een paar jaar geleden gebeurd, omdat er nu te weinig ambulance’s zijn kan dit soort gebeurtenissen een te grote druk op de paraatheid geven.
Waardoor het niet meer mogelijk is om dit soort speciale zorg te leveren, daarom is er nu de Stichting Ambulance Wens.
In het SKZ aangekomen treffen we een jongen aan van ongeveer 5 á 6 jaar, liggend in een bed. Hij maakt een zieke indruk, deels halfzijdig verlamd met spastische bewegingen, praten was nauwelijks nog mogelijk. Zijn vader doet het woord, de moeder spreekt niet veel. Tijdens de rit naar het RTI zit de vader bij mij achter in de ambulance. In het gesprek wat ik op dat moment heb, komt naar voren, dat thuis de caravan al klaar stond om op vakantie te gaan.
Op woensdag ervoor maakte Jordy een wat zieke indruk, hij trok met een been volgens zijn vader, het geheel werd door de huisarts als een griepje afgedaan, de vader was er toch niet gerust op. Donderdag volgde er een controle in het SKZ. De uitslag was verbijsterend voor alles en iedereen die Jordy kende, er was sprake van een zeer progressief groeiende hersentumor. Op vrijdag volgde de eerste bestraling, het vervoer ging toen nog met de taxi.
Op zaterdag ging dit niet meer, dus moest Jordy per ambulance vervoerd worden. Op woensdag nog buiten aan het spelen, nu een doodziek kind. Dit was onbegrijpelijk.
Als ambulancehulpverleners hebben we al heel wat meegemaakt, maar soms stopt het ook bij ons, ondanks de grote monden en de grootspraak.
Zijn vader vertelde verder dat hij helemaal gek was van boten en varen. Hij was pas nog met zijn opa op een passagiersschip geweest, die op aan de Wilhelminakade lag afgemeerd.
Schepen was zijn alles………….!
Voor in de auto zat de moeder bij Hans Groeneweg, die naarmate we dichter bij de RTI kwamen, ook meer te weten kwam over de toestand in de familie. In dit opzicht had hij het moeilijker dan ik . De moeder was erg gesloten, wist zich geen raad met de toestand waar ze in terecht waren gekomen.
Terwijl de jongen bestraald werd bekroop mij een sterk gevoel om wat extra’s te doen. Na dit overlegd te hebben met Hans, hadden wij eigenlijk het zelfde gevoel, dit gaat heel snel, heel snel. Ik heb toen de meldkamer van de rivierpolitie aan de Jobshaven gebeld en de hele situatie uitgelegd. Na even ruggespraak aldaar werd gemeld dat wij welkom waren. Na de bestraling vertrokken we weer richting SKZ. Tijdens de rit vertelde ik Jordy en zijn vader dat we via een omweg naar het ziekenhuis gingen, we gingen bij de boten kijken .
Zijn moeder vond het maar niks, waarschijnlijk wilde ze het liefst direct naar het veilige ziekenhuis, stel dat er wat gebeurde. Maar Jordy was er niet meer vanaf te brengen, praten ging niet meer, maar hij maakte wel duidelijk wat hij wilde, weer naar de boten. En het werd nog gekker.
Aan de Jobshaven aangekomen werden we door enkele agenten van de meldkamer opgewacht met de mededeling dat de P4 op weg was voor een speciale rondvaart. Alleen al de gezichten van Jordy en zijn ouders bij deze mededeling waren een foto waard. Die foto’s werden dan ook door de politie gemaakt.Er zijn ongeveer 10 foto’s gemaakt, op de steiger en tijdens het varen. De boottocht was maar heel kort: de Jobshaven uit en een grote bocht op de Maas.
Meer kon Jordy niet aan .Jordy vond het prachtig . Zijn ouders achteraf ook, vooral zijn vader, hij had de jongen op zijn schoot zitten en vertelde over het water en de boten die voorbij kwamen, ook hiervan zijn fotos gemaakt. Na het tochtje legde de P4 weer aan in de Jobshaven. Jordy ging weer voorzichtig op de brancard . Hij was moe, maar zielsgelukkig.
Hij had iets heel bijzonders meegemaakt, namelijk een tochtje met een politieboot . Hij kreeg een mooie pentekening van een politieboot in de haven en een klein cadeautje van de politie.
Hierna gingen we om ongeveer 11.15 weer naar het SKZ. Nadat we Jordy op de afdeling hadden gebracht en afscheid genomen hadden van zijn ouders, zijn we nog even terug gegaan naar de Jobshaven en hebben een kopje koffie met de politie gedronken. Ook voor hen was dit geen dagelijks werk. Ook bij hen had dit boottochtje wat teweeggebracht. We hebben hier tijdens de koffie uitgebreid over doorgesproken.
Op zondag, 9 augustus, had ik weer een vroege dienst. Ik dacht dat het misschien voor de ouders prettig zou zijn als ik hen weer vervoerde. Ik had toen een andere maat. Bij de CPA stond er geen rit in . Met bang voorgevoel heb ik het SKZ gebeld en op de betreffende afdeling gevraagd naar Jordy. Het bleek dat hij zaterdag om 18.00 was overleden t.g.v. inklemming door de hersentumor. Men vertelde mij, dat de ouders en Jordy toch momenten hadden gehad van blijdschap, om iets dat ze met hun drieën hadden meegemaakt.
Toen ik dit hoorde was ik toch wel stil, heel stil.
Hierna ben ik, in overleg met de CPA, naar de Jobshaven gegaan om weer koffie te drinken en bij te praten. Wij waren er stil van en best ontdaan, dat zoiets zo snel kon gaan. Maar tevens was er dat gevoel dat wij iets goeds en moois gedaan hadden.
Tevens waren op de boot en op de steiger de laatste foto’s gemaakt van Jordy en zijn ouders.
Dit is mijn verhaal, het is niet echt spectaculair, of wel misschien, dat mogen jullie zelf uitmaken. Maar de moraal voor mij is dat als je het gevoel hebt dat je iets extra’s moet en kan doen voor iemand tijdens je rit, doe dat dan!
De ouders van Jordy hebben nadien de foto’s gekregen.
Van het SKZ hebben we nog een mooie bedankbrief ontvangen.
Het is geen medisch technische casus, maar een casus over de “andere kant” van ons werk.
Het is een casus over die ene kans die ons gelukt is te benutten. Dus collega’s wees er op bedacht dat als zo’n kans zich voordoet, benut hem voor je patiënt.
Cor van Bodegom