APELDOORN
Woensdag 4 december De wekker ging om 05.00 uur, zodat we stipt om 06.00 uur konden vertrekken naar Zell Am See in Oostenrijk.
Uitgezwaaid door het uitzwaai comité begon onze reis naar Oostenrijk. Monique met partner Eric in de ambulance samen met chauffeur Jaap en verpleger Hein, de kinderen met aanhang in de auto er achteraan. Met wat op onthoud in Duitsland, tank- en plaspauzes kwamen we om 18.15 uur aan in bij ons hotel waar we de komende nachten mogen verblijven. Nadat we zijn ingecheckt, de bagage hebben gedropt op de kamers en even zijn bijgekomen van de reis, kregen we wel trek in avondeten. We belandden bij ‘bei Albert’, een Brabander die samen met zijn Russische vrouw geëmigreerd is naar Oostenrijk. Nu de drankjes op tafel stonden en de bestelling was doorgegeven aan de keuken, was het dan eindelijk tijd om elkaar (Jaap en Hein) te leren kennen. Op de kennismaking van de vorige avond na, was er weinig tot geen tijd om elkaar echt te leren kennen. We kwamen al gauw tot de conclusie dat deze twee mannen aankomende dagen gewoon bij de familie horen. Na een heerlijke Wiener Schnitzel en A Oostenrijkpfelstrudel, zijn we terug gegaan naar het hotel om de dag af te sluiten met een drankje op de hotelkamer. Daarna zijn we allemaal lekker gaan slapen, zodat we fit waren voor ‘de grote dag’. Donderdag 5 december Om 09.00 uur begon de dag met een gezamenlijk ontbijt. We bespraken het plan voor die dag. De wens was ‘nog één keer naar de bergen en sneeuw in Oostenrijk’. Daarom wilde Monique graag naar ‘The Top of Salzburg’ in Kaprun. Via de eigenaar van het restaurant waar we de vorige avond hebben gegeten, wisten we al dat de skilift naar de top open was. Dat was voor ons al een hele opluchting. We waren namelijk al bang dat deze dicht zou zitten. Rond 10.00 uur zaten we in de auto richting Kaprun. Aangekomen in Kaprun heeft Hein de situatie van Monique uitlegt en geregeld dat Monique op de brancard in de skilift naar boven kon. Bij het middenstation moest Monique overstappen op de rolstoel, want de brancard paste niet in de volgende skilift. Zowel Hein als Jaap deden er alles aan om Monique boven op de berg te krijgen tot duwen en trekken door de sneeuw aan toe. Traditie is dat er om 11.30 uur warme chocolademelk met slagroom en rum gedronken moet worden, dus dat deden we dan ook braaf. Natuurlijk ontbraken de kaiserschmarrn en apfelstrudel niet. Eenmaal boven op de berg was het uitzicht magisch! De lucht was strak helder blauw en de zon scheen volop. Dat de wind het erg koud maakte, vergaten we door het fantastische uitzicht. We keken onze ogen uit, maakten foto’s en deelden dit onvergetelijke moment met elkaar. Natuurlijk was dit ook een emotioneel moment. Een moment van afscheid dat Monique dit uitzicht nooit meer gaat zien. Een moment die zij graag wilde delen met Eric, haar kinderen en aanhang. Een moment om nooit meer te vergeten! Een aantal weken geleden durfde ze hier alleen nog maar van te dromen en nu is de droom gewoon werkelijkheid geworden! Fantastisch! Kort huilen, lang lachen is het motto. Wat hebben wij genoten! Na dit mooie en emotionele moment pakten wij de draad weer op en vervolgde we de dag. Wij liepen naar een ander uitkijkpunt waar we ook genoten hebben van het prachtige uitzicht. De weg hiernaar toe was wat spannend. Een steilOOstenrijke afdaling door de berg. Op de terugweg moesten we Monique dus ook weer naar boven duwen… Monique moest op een gegeven moment naar het toilet. Hein pakte de deken aan die Monique om zich heen had en legde deze in de wasbak, niet wetende dat het een automatische kraan was… Resultaat: deken zeiknat en binnen een mum van tijd buiten bevroren.😂 Bij het hotel hadden wij een moment van rust. De een ging rustig een boek lezen, de ander een boodschap halen bij de supermarkt en weer een ander ging de sauna in. Na dit rustmoment besloten wij weer te eten bij ‘bei Albert’. Aan tafel stonden we stil bij deze onwijs mooie en onvergetelijke dag. Zo bijzonder dat Monique haar laatste wens is uitgekomen door Stichting Ambulance wens, door Jaap en Hein die door deze wens geen Sinterklaas konden vieren met hun eigen gezinnen. Deze mannen hebben hun hart op de juiste plek zitten en zijn goud waard! Gelukkig kwamen we Sinterklaas nog tegen op de berg die ons een mooi gedicht met cadeautjes mee gaf voor Jaap en Hein. Dit werd zeer gewaardeerd. We proosten op deze zeer waardevolle en bijzondere dag/trip. Wij hadden weer heerlijk gegeten. Na het toetje kwam de eigenaar van het restaurant aan met schnaps. Hij vond het zo bijzonder om ons gezelschap in zijn restaurant te mogen ontvangen, dat hij wilde proosten op het leven. Een mooie afsluiting van deze bijzondere en onvergetelijke dag! Vrijdag 6 december De laatste dag van onze trip, de terugreis naar Nederland, naar huis. Voor het ontbijt hadden we de auto’s alweer volgeladen, zodat we na het ontbijt meteen konden vertrekken. Iets na 07.30 uur zaten we dan ook in de auto. De reis ging soepel en we kwamen om 19.15 uur weer aan in Apeldoorn. Jaap en Hein moesten nog terug naar het kantoor in Rhoon, dus namen we afscheid van hen. Wij sloten deze trip af met een pizza en een ongelofelijk mooie, bijzondere en waardevolle herinnering rijker! Wij zijn Stichting Ambulance Wens, Jaap en Hein ongelooflijk dankbaar. Dit is niet in woorden te beschrijven. Jaap en Hein hebben een speciaal plekje in onze harten. Wij zullen hen in ieder geval niet vergeten!
Nogmaals enorm bedankt voor het mogelijk maken van deze reis.
