ZEIST – Al een tijd had mama het regelmatig over haar jeugd op Texel.
Beste mensen van Stichting Ambulance Wens,
Een maand geleden is onze moeder dankzij jullie hulp nog een keertje op Texel geweest.
We hadden Arie en Ineke beloofd een verslag te sturen.
In alle hectiek was dat er niet eerder van gekomen, maar hierbij dan toch eindelijk het verslag met foto’s:
Al een tijd had mama het regelmatig over haar jeugd op Texel.
We merkten dat ze graag nog een keer terug wilde, maar “het is zo veel gedoe,” zei ze dan.
Zeker toen ze in een revalidatiecentrum, en later in een zorghotel, terechtkwam.
In eerste instantie wilden we kijken of we de jaarlijkse familiedag niet een keer op Texel konden houden.
Maar toen haar gezondheid snel achteruit ging, leek het ons beter om het alleen met onze twee gezinnen te doen.
Omdat dat al niet meer met eigen vervoer haalbaar leek, deden wij een beroep op Stichting Ambulance Wens.
In de week voor haar 80e verjaardag zouden we een dagje Texel doen.
Maar het ging zo hard achteruit, dat we dachten dat ze daar dan niet meer toe in staat zou zijn.
Eén telefoontje naar de stichting en de hele planning werd een week naar voren gehaald.
‘s Ochtends vroeg werden we opgehaald in het zorghotel door chauffeur Arie en verpleegkundige Ineke.
De eerste stop op Texel was De Eilandgalerij. Dit is een atelier, tentoonstellingsruimte en een minimuseumpje in de voormalige lagere school waar onze moeder, samen met zus en broer, in de jaren ’50 les kreeg.
Toen we daar aankwamen, stonden onze gezinnen ons al op te wachten.
De eigenaren van De Eilandgalerij, Niek Welboren en Kerstin Edelmann, wisten dat wij zouden komen en ze verwelkomden ons hartelijk. Ze namen uitgebreid de tijd om in het oude klaslokaal met mama te praten over haar tijd op school (en op het eiland). Er werden oude klassenfoto’s tevoorschijn gehaald en een rapport (dat we in haar berging hadden gevonden) werd besproken.
Na een kijkje in de beeldentuin en het maken van een groepsfoto namen we afscheid en vertrokken we naar de Slufter.
Op het uitkijkpunt kwam mama helemaal tot rust en ze vertelde honderduit over hoe ze daar altijd gingen zwemmen als het mooi weer was. Een zwemdiploma hadden ze niet, dus in zee zwemmen was uit den boze. Maar in de Slufter konden ze lekker hun gang gaan.
Daar op dat uitkijkpunt had ze wel uren kunnen blijven!
Na een bezoek aan de vuurtoren, reed de ambulance langs de boerderij waar ze op het erf hadden gewoond. Daar herkende ze weinig van vroeger en ze wilde er ook niet lang blijven.
De laatste stop was de haven van Oudeschild.
Moe, maar voldaan, kwamen we rond acht uur ‘s avonds terug in het zorghotel.
Ze heeft die dag veel herinneringen kunnen ophalen EN kunnen delen. En we hebben nieuwe herinneringen kunnen maken.
In het hospice waar ze al snel terecht kwam, hebben we een mooie poster van de Slufter tegenover haar bed gehangen. Twaalf dagen na het dagje Texel is mama overleden.
We zijn Ineke en Arie heel dankbaar voor hun fantastische begeleiding.
En we zijn Stichting Ambulance Wens dankbaar voor het mogelijk maken EN de flexibiliteit om de uitvoering van de wens te vervroegen. Ze was er de week daarna echt niet meer toe in staat geweest.
Marco (zoon) en Manon (dochter) Klompalberts