THOLEN – Afgelopen dinsdag 24 september mailde ik de wens van mijn schoonmoeder naar jullie. En binnen een uur werd ik al gebeld.
Mijn man en ik zaten net bij haar in het verzorgingshuis en hadden het net over haar wens gehad om nog een keer naar haar oude woning in Sint-Annaland te kunnen gaan.
In het afgelopen jaar hebben we het huis helemaal grondig verbouwd en een aanbouw geplaatst. Eigenlijk zijn alleen de buitenmuren blijven staan. Haar grote wens was om te kunnen zien hoe alles geworden was nu wij er zelf in wonen.
Toen kwam dus het telefoontje dat ze donderdag 26 september al met de ambulance naar Sint-Annaland vervoerd kon worden. Ze kon het gewoon niet geloven. Wat was ze blij en wat keek ze ernaar uit. Ze zei, wat duurt het nu nog lang voor het donderdag is. In de korte tijd erna moest iedereen in het verzorgingshuis horen dat ze donderdag naar haar huis ging kijken. Wat was ze blij!
En eindelijk werd het donderdag. Ze had er enorm veel zin in en gaf aan toch ook wel zenuwachtig te zijn. Een leuke kennismaking met de vrijwilligers van de ambulance volgde en toen werd ze overgeplaatst op de brancard. Door de gangen naar beneden her en der nog even zwaaien naar de medewerkers.
En zo reden we heel comfortabel van Tholen naar Sint-Annaland. Ze lag heerlijk en genoot van het naar buiten kijken.
Eenmaal aangekomen waren behalve haar zoon en onze hondjes ook haar kleindochter, zus en schoonzus er en stonden ons al op te wachten.
Wat een mooi en emotioneel moment was het voor haar toen ze met de brancard achterom werd gereden. Ze kon niet geloven dat ze er nu echt was. Dit had ze nooit meer gedacht. En wat vond ze het prachtig. Het was onherkenbaar en zo groot en modern zei ze vol trots.
Het was een hele gezellige middag zo samen met de familie waar ze enorm van genoot. Ook werd er op de markt nog even een lekker kippenpootje gehaald, want daar had ze zo’n zin in. Het was al zolang geleden dat ze die gegeten had. En terwijl ze de laatste tijd bijna niks meer at ging het kippenpootje met smaak naar binnen. Heerlijk….zei ze genietend met haar ogen dicht. En zoals ze dit vroeger altijd gewend was kregen onze hondjes nu ook een stukje vlees van haar.
Toen we weer terug gingen wilde ze graag nog een rondje door het dorp en over de haven rijden. Bij terugkomst vertelde ze tegen een medewerker hoe dankbaar ze was dat ze dit had mogen doen.
We willen de vrijwilligers van Stichting Ambulance Wens enorm bedanken voor deze mooie middag en de goede zorgen.
Wat doen jullie mooi werk!
Met vriendelijke groeten,
Diana de Keizer