Op 12 juni is mijn oma van 101 overleden. Aangezien mijn beide ouders ook zijn overleden, had ik met mijn oma een zeer speciale band. Sinds de diagnose dementie was geconstateerd, zag je haar harde ondernemersmentaliteit veranderen in een zachtaardige en ondeugende oma. Op zondagochtend ging ik altijd op visite, dan liepen we naar beneden en dronken dan geen bakkie, maar dan begonnen haar ogen te twinkelen en kwam de vraag:”Mag ik ook cola met een gevulde koek?” Tot de laatste zondag is dat zo geweest. Vanaf woensdag ging het snel achteruit met haar en helaas moest ik op 12 juni de laatste kus aan haar geven. De 13e stond mij een grote nekoperatie te wachten, dus die ochtend bij mij thuis om 8:00 afgesproken met de uitvaartondernemer, want ik moest om 10:45 naar het ziekenhuis, en alles zo goed mogelijk geregeld. Op zaterdag 17 juni zou haar uitvaart zijn, en voor mij was dat een onmogelijke actie, aangezien ik 6 weken plat moest blijven liggen. Door de inzet van een lieve vriendin die de ambulance wens had ingeschakeld, was het voor mij mogelijk om bij de uitvaart van mijn oma te zijn. Zo mooi en fijn gebaar, waar ik nog steeds veel aan terug denk. We zijn achter de rouw ambulance naar het crematorium gereden, op de heenweg mocht mijn neefje meerijden en op de terugweg mijn vriendin met haar dochter. Echt een 10+ verdienen jullie met jullie inzet! Alles kon, alles mocht, voorzichtigheid stond op nummer 1 en alles om de dag voor mij maar met een tevreden gevoel af te kunnen sluiten. Na de uitvaart netjes thuis afgezet, total loss, maar o zo dankbaar! Nogmaals, een erg late reactie van mij, maar niet minder gemeend; DANK JULLIE WEL!!!! Zonder jullie had ik het overlijden van mijn oma nooit op zo’n mooie manier kunnen afsluiten.
Liefs, Peggy.