Maandag 12 juni. De uitvaart van mijn zwager (50). Plotseling uit het leven gerukt . Een ouder hoort hun kind niet te overleven maar dit was wel de realiteit helaas. Ik kom bij mijn schoonouders binnen en hoor dat mijn schoonvader met hoge koorts en niet meer op zijn benen kan staan in bed ligt . Hij is uitbehandeld voor uitgezaaide kanker en het verdriet van afgelopen week eist zijn tol. Hij kan niet mee naar de uitvaart van zijn eigen zoon. Dit kan en mag niet waar zijn denk ik en loop naar beneden. Ik neem contact op met jullie en leg mijn verhaal uit . De tijd tikt ,over 3 uur moeten we richting crematorium. Ik moet even wachten ze gaan kijken of er nog een ambulance beschikbaar is. We hebben geluk er staat er nog 1 stil. 2u later gaat de bel en staan daar onze 2 helden Patricia en Marcel .Ze brengen mijn schoonvader naar beneden zodat hij afscheid kan nemen van zijn zoon. Dan rijden we naar het crematorium en kan hij op de brancard de uitvaart bijwonen. Daarna wordt hij weer terug in bed gelegd en kan hij bijkomen van alles. Maar wat heeft dit ongelofelijk veel voor ons betekent. Heel veel dank hiervoor jullie zijn echte kanjers!
Verhalen
Wat heeft dit ongelofelijk veel voor ons betekent
