Ambulance en Vaarwens van Kim (43) 25-05-2022 “
Ze hebben me wel in de watten gelegd, he mam” zegt Kim met iets verlegens in haar stem. Kim is eigenlijk nooit verlegen, maar nu wel behoorlijk onder de indruk. “Al die mensen speciaal voor mij” voegt ze er met verbazing aan toe. We kijken allebei onze ogen uit. En waar halen Jaap en Desiréé, de brancardiers, dat enorme geduld vandaan, als ze met de brancard de kamer op de derde verdieping van het UMC binnenkomen en constateren dat Kim nog niet helemaal klaar is. De verpleging moet namelijk nog even wennen aan het idee dat Kim door haar gebroken heup geen kant meer op kan en hulp nodig heeft. “Doe maar rustig zegt Jaap, we hebben geen haast”. Even later krijgt Kim beertje Mario, genoemd naar de eerste patient van Kees Veldboer sr, oprichter van de Stichting Ambulance Wens, en wordt ze de ambulance ingeschoven. Ik, als moeder, mag naast haar zitten. Rond 10 uur arriveren we bij de Marina haven, waar ons weer een warm welkom wacht. Schipper Sibo en gastvrouw Anne staan ons op de kade op te wachten. Na een korte kennismaking wordt de brancard voorzichtig de Vaarwens binnen geloodst. Daar wachten ons koffie en heerlijke soesjes en kleine (dus voor de lijn gevaarlijke) mini gevulde koekjes. Na aankomst van de drie andere gasten, Kim’s beste vriendin Natasja en haar man en haar mantelzorger/buddy Hans geeft Schipper Sibo ons een welkomst speech. De reis kan beginnen. Het weer is prachtig. Ondanks dat er regen is voorspeld, schijnt de zon tussen de wolken door. Maar de wind is te hard om het IJsselmeer te bevaren. Geen nood, in Amsterdam is genoeg te zien. We zien prachtige architectuur, enorme cruisescheppen en natuurlijk de beroemde rondvaartboten. In de tussentijd maken we allemaal op onze beurt een praatje met Kim, alsof het zo is afgesproken. Als we aanleggen in de buurt van het Amstelhotel staat ons een feestelijk versierde (mooi hoor Anne) lunch te wachten. We toeren nog verder en genieten volop van de rust Op het water geen toeterende auto’s of bumperklevers, geen stoplichten of zebrapaden. We varen rustig door. Als we rond drie uur weer terug in de haven zijn, zijn we allemaal zen. Na een laatste kopje thee nemen we afscheid van deze geweldige vrijwilligers Sibo en Anne. Ambulance vrijwilligers Jaap en Desiree brengen ons veilig weer thuis en naar het UMCU. Daar kunnen we doordromen over de dag die wij dankzij hen (en de sponsoren uiteraard) konden beleven.
Ongelofelijk veel dank voor deze mooie dagtocht! Zonder ambulance zou dit niet mogelijk zijn geweest.