Op maandag 4-4 kwam de huisarts en hoorde het verhaal aan van mijn echtgenoot, hoe bedroefd hij was dat hij geen afscheid van zijn vriend kon nemen. De huisarts opperde het idee om stichting wens ambulance in te schakelen. Niemand van ons had hier aan gedacht. Natuurlijk hadden we gehoord van deze stichting, maar wij dachten aan leuke uitjes voor terminale patiënten. Het was kort dag, maar nadat onze zoon gebeld had, was het binnen een uur geregeld.
Woensdag stonden Jan en Flora al om half 12 voor de deur met de ambulance. Even rustig alles besproken en hoewel het een droevige aangelegenheid was, wilden ze ons toch een mooie dag bezorgen.
Nou, dat hebben ze zeker gedaan. Onderweg keek mijn man Ton zijn ogen uit. Hij is al bijna een half jaar niet meer buiten geweest en de rit was al een belevenis. We werden vriendelijk ontvangen door de mensen van de crematie en ook het afscheid was zo mooi!
Het is zo’n warme familie. Het voelde heel goed om bij het afscheid te zijn. Flora hield de hele dag Ton liefdevol in de gaten en Jan was een onwijs relaxte vent. We hebben zelfs nog een lekker drankje gedronken met de familie, heerlijk gekletst en toen weer op weg naar huis. Ook de terugreis verliep gladjes en we kwamen rond half 8 moe, maar heel voldaan thuis. We willen met dit verslag aangeven dat de stichting en alle vrijwilligers een unieke organisatie zijn en wij willen alle mensen hartelijk bedanken die ons een onvergetelijke dag hebben bezorgd, een herinnering die altijd zal blijven bestaan. Niet alleen bij ons, maar bij alle mooie mensen die we gisteren hebben gezien.
Een dikke knuffel voor iedereen die deze dag mogelijk hebben gemaakt. Ton en Sonja Pruijn