Mijn man, Joost, is ‘uit het leven gerukt’ op de nacht van 24-25 februari 2021.
Tot dan toe had hij, man 86 jaar oud, een heel actief leven: wandelen, mensen bezoeken en ontvangen, hobby’s als amateurarcheoloog (stenen en artefacten zoeken enz), reizen, koken, aquarelleren en veel meer.
Natuurlijk moest ‘het kwaad’ bij hem van binnen langer aanwezig zijn geweest, maar dat wisten we helemaal niet. Hij voelde zich goed tot aan die nacht—bloeding, bewusteloos, ambulance, ziekenhuis… Zomaar weg uit zijn huis, zijn leven. Geen waarschuwing, geen afscheid van zijn geliefde thuis, zijn hele dagelijks leven…
In het ziekenhuis noemde de transferzuster, van ziekenhuis naar hospice, Ambulancewens:
‘Dat je nog heel graag naar huis wil gaan begrijp ik volkomen. Er weer wonen zal niet gaan maar een middag heen, ik denk van wel. Vraag het aan de mensen van “Ambulance Wens”.’
Dat deden we op 6 april en er werd een afspraak twee dagen later, 8 april, meteen vastgelegd. Geweldig!
Om 12:30 kwamen Karin, verplegende en Rob, chauffeur, naar de hospice met de Wens Ambulance! Joost werd zorgvuldig ‘ingepakt op de brancard’ en naar de wagen gereden. Ik, zijn vrouw, mocht meerijden.
De rit, de aankomst, daar waren we dan thuis. Fijn, verdrietig, onwerkelijk. Karin en Rob reden Joost-op-de-brancard het huis rond. Toen trokken zij zich terug in Joost’ werkkamer en lieten ons in de zitkamer met z’n tweeën. Het was een donkere dag, maar toen we daar zaten kwam de zon tevoorschijn! Even samen ons thuis beleven, 15 jaren hebben we hier gewoond, een middag nog even… Afscheid is heel moeilijk maar goed. Zoiets is een waardige afsluiting.
Heel veel dank aan Ambulance Wens dat u dit mogelijk hebben gemaakt. Karin en Rob, we waren bijzonder blij met jullie hulp en begeleiding. Een organisatie met een prachtig doel: mensen aan het eind van hun leven nog een vurige wens in vervulling te brengen.
Dank jullie heel, heel hartelijk voor de middag van 8 april, 2021
Joost en Ruti Schwartzenberg
Amersfoort