Jantje uit Drenthe

Jeetje….onze moeder ( 80 ) kreeg 30 oktober jl. vermoedelijke diagnose blaaskanker. Dit blijkt nu lympfoomkanker te zijn, met heel veel uitzaaiingen in haar lichaam. Veel onderzoeken en al op bed in huis met morfine.
Vrijdag de 13e november vroeg Gerlin, thuiszorgmedewerkster,  in de ochtend of onze moeder nog een wens had. Ach… ja…wat moet je wensen. Ze noemde wat voorbeelden van wat mogelijk is. Opeens wist ze het “ als jullie dan toch zo doorvragen dan weet ik wel wat ” Dit zei ze met een lach op haar gezicht en een blik van dat kan toch niet! “ vertel eens ” zei Gerlin. “ Dan wil ik naar Amsterdam, naar mijn plek bij de beelden ”
Onze moeder die staat al meer dan veertig jaar op de vrijmarkt met Koningsdag, Koninginnedag voorheen, in Amsterdam. Dit jaar ging het niet door vanwege Corona. Onze vader ( 82 ) ging sinds 2008 niet meer mee. Bij hem werd Parkinson geconstateerd.  Ik ( dochter) heb toen gezegd “ mam tot de dood ons scheidt ” ga ik mee. Verbazingwekkend hoe geliefd mijn moeder is. Ze kennen haar vanwege het dialect wat ze spreekt. Plus dat ze mooie spullen verkoopt. Ze heeft vrienden gemaakt daar. Die voor haar afkrijten en waar ze de laatste jaren ook kon slapen de dag voor de vrijmarkt.
Die vrijdag hebben we het formulier ingevuld. Met moeder ging het slecht. Al aan de morfine, een hoog laag bed stond al in huis en wij sliepen om de beurt al daar. Heftig voor ons gezin. Om een uur of vier ging de telefoon “ met Kees van de wensambulance ” Die vroeg, het overviel ons, wanneer we met ons moeder naar Amsterdam wilden. We moesten het nog een plek geven dat mam zo ziek was. En dan al met de wensambulance op pad?
De huisarts belde kort nadat Kees ons had gebeld. Ik vroeg wat zij ervan zou vinden. Ze was gelijk enthousiast “ doen, ze is nog flink en helder, hoe eerder hoe beter ” Dat was voor ons ook een bevestiging. Het kon al de volgende dag. Wij hebben het op de zondag gepland, vertrek 10.30 uur uit Schoonoord. Haar vriendin uit Amsterdam ging de mensen die elk jaar om mama heen stonden inlichten. Mijn broer zou voor hapjes en schnaps zorgen. Ik had Drentse Krentewegge gesmeerd. Spannend hoor.
Toen kwamen Siem en Jenny aan met de wensambulance op deze zonnige zondagochtend. Ze gingen met moeders in gesprek en bereiden haar voor. De ins en outs over haar situatie werden besproken. Mam had er zin in. Het was fantastisch om haar in zo’n goede energie te zien en horen.
Onderweg zouden we langs het huis komen waar ze opgegroeid was en waar nu nog een van haar broers woonden. Mijn broer kwam spontaan op het idee om daar een rondje om het huis te gaan. Hij heeft mijn neef ingelicht en die is heel snel naar zijn ouders gereden. Daar waren toevallig nog twee nichten en een neef van mijn moeder. Dit was zo’n emotioneel moment voor iedereen. Onze moeder genoot met volle teugen en voelde zich zo ontzettend geliefd. Het was niet coronaproof maar broer en zus hebben flink geknuffeld. Zo mooi om te ervaren wat broer zus liefde kan zijn.
Het eerst volgende dorp woonden nog twee broers van mama. Toen ik dit vertelde zei Siem “ dan gaan we daar toch ook even langs ” Hupsakee het stuur om en de straat in waar haar andere broer woont. Die keek op dat er een ambulance voor de deur kwam te staan. Hij keek er echt van op en helemaal toen zijn zus met bed en al eruit rolde. Ook hier zag je weer de warme band die ze altijd al hadden. Tranen kwamen er weer bij hun en ons. De derde broer zouden we op de terugweg aan doen. Want de Amsterdammers en nog wat familieleden stonden te wachten in Mokum. Waar het regende. Dit zou de pret niet drukken.
Wat een ontvangst was daar. De vriendin van mijn moeder had alles en iedereen geregeld. Balonnen, vlaggetjes, bloemen, hoedjes en muziek het was er Koningsdag 2.0 Het regende vreselijk. Maar we vernamen het niet…. Het was lachen, huilen, proosten en verhalen vertellen en horen. Kinderen en kleinkinderen waren erbij . Siem en Jenny wisselden elkaar af om de paraplu boven moeder te houden. Onvergetelijk!! En nu nog, iedereen mag het weten hoe geweldig deze dag was. Ze put er energie uit. Wij hebben een prachtig aandenken aan onze moeder en haar wens. Sjapoo Siem en Jenny!