De wens van mijn man was om nog 1 keer de zee te zien, en werd door zijn zorgcoach Willeke Wildeboer bij deze organisatie aangevraagd. Wat heeft hij genoten. Hij wilde graag naar Texel en daar werd de reis er naar toe begonnen. Heerlijk genietend door de ramen van de ambulance heeft hij de hele weg naar het verkeer op de weg gekeken. Het verkeer waar hij als voormalig taxichauffeur ook vaak dezelfde route gereden.
Omdat Texel best wel een groot stuk en twee uur verder was hebben we afgesproken om bij Alkmaar te beslissen of Texel voor hem haalbaar was. En wat een lieve mensen die samen met ons de reis maakten. Bij Alkmaar was al snel duidelijk dat we Texel niet zouden halen. We besloten een strand en zee dichterbij te nemen. We zijn beland in Bergen aan Zee en door de aanhoudende stormen en stevige wind waren er prachtige golven te zien.
Eenmaal uit de ambulance zei hij gelijk “mooi he”. In het strandpaviljoen hebben we mogen genieten van een fijne lunch en hij genoot van de golven en zijn heerlijke appelsap. Na de lunch hebben we nog even buiten in de wind genoten van deze wilde zee.
Op de terugweg gingen zijn oogjes steeds toe. Ik vroeg hem of hij moe was en dat hij gerust even mocht slapen maar nee, “ik zie de zee als ik mijn ogen dicht doe” de terugweg geniet hij nog steeds van het verkeer en zonder de wegwijzering te zien wist hij precies waar we waren. Ook de mascotte van Mario viel goed in zijn smaak hij is dol op beren.
Lieve mensen van de ambulancewens dank u wel voor deze mooie herinnering de foto’s kan ik hem nog steeds laten zien hoe mooi en dankbaar we zijn.
Voor altijd in mijn hart dat ik zelfs later als hij er niet meer is ikzelf ook van de foto’s kan genieten.
Lieve groet,
Frank en Betty Veldhuizen