Stichting Ambulance Wens
Op 9 november 2019 hebben wij, in samenwerking met Stichting Ambulance Wens, mijn vaders laatste wens kunnen vervullen…..voor de allerlaatste keer naar zijn geliefde eiland Vlieland.
Mijn ouders komen al 60 jaar op Vlieland, mijn zus en ik kregen de Vlielandliefde dan ook met de paplepel ingegoten. Ook wij komen graag op Vlieland, eerst in de vakanties met onze ouders, later met onze wederhelft en kinderen.
Op 30 augustus j.l. heeft mijn vader een zwaar herseninfarct gehad. Het gevolg daarvan was dat hij aan de gehele linkerkant verlamd was. Dat was heel erg schrikken. In het begin hadden we goede hoop dat hij het gevoel aan de linkerzijde toch nog terug zou kunnen krijgen. Mijn vader verhuisde naar de revalidatieafdeling van het verzorgingstehuis. Het revalideren was heel hard werken, niet alleen fysiek maar ook mentaal. Van de ene op de andere dag kun je niks meer. Je ligt in bed, kunt je niet omdraaien, niet zelf eruit om te douchen of naar de wc te gaan. Ook slikken ging heel moeizaam daardoor moest al het drinken worden verdikt en zijn eten fijngemalen. Helaas bleek er lichamelijk ook geen vooruitgang meer mogelijk. Voor mijn vader verdween daarmee alle glans van het leven. Vreselijk om te zien. Hij dacht vaak aan Vlieland. Hij vond het vreselijk dat hij daar niet meer naar toe kon. Zo ontstond bij ons het idee om contact te zoeken met de Stichting Ambulance Wens.
Ik vulde de wensaanvraag online in en dezelfde dag nog werd ik gebeld. Nog geen 2 dagen later was alles in kannen kruiken. Wat geweldig, zo snel!
Op 9 november in alle vroegte arriveerde de ambulance om mijn vader op te halen. We vonden het toch ook wel erg spannend allemaal, temeer omdat mijn vader vlak daarvoor nog erg ziek was geweest. Maar de lieve vrijwilligers, Hans en Mariette, stelden ons al snel op ons gemak, dat was zo fijn. Ik wist meteen dat mijn vader bij hen in goede handen was.
Eenmaal in de ambulance gingen we snel op pad, we moesten immers op tijd in Harlingen zijn voor de overtocht per boot.
We mochten met mijn vader op brancard als eerste op de boot. Daar stond de kapitein al voor ons klaar. Samen met wat sterke mannen tilden zij de brancard het trappetje in de boot op, en kreeg mijn vader een mooie plek bij de grote ramen zodat hij alles mooi kon zien. De reis naar Harlingen had al veel gevergd, ik kon zien dat mijn vader erg vermoeid was. Maar wat was hij blij dat hij toch nog naar Vlieland kon, dat het echt ging gebeuren. En wat werd hij liefdevol verzorgd door Hans en Mariette, geweldig!
Op Vlieland aangekomen kon de rondreis beginnen. Mijn vader had zelf een route uitgestippeld met voor hem belangrijke plaatsen. Zo ontstond er een mooie rit. Hij heeft zelfs het strand en de zee nog kunnen zien, toch ook een soort van afscheid. Mijn moeder en ik moesten meteen denken aan al die lange strandwandelingen die mijn vader maakte, rugzakje op zijn rug, appeltje mee voor onderweg. Heerlijk dat hij het nog kon zien, maar zo verdrietig ook om wat niet meer kan.
Het werd echt een route met een lach en een traan; overal waar we stopten lagen zoveel herinneringen. En ook al deed de linkerhelft van mijn vaders gezicht niet mee, ik kon zien dat hij er van genoot. De gehele dag pakte hij regelmatig mijn hand om me steeds maar weer te bedanken voor deze mooie dag. Dat vergeet ik mijn leven lang niet meer.
Mariette week de gehele reis niet van mijn vaders zijde. Dan weer toverde ze zijn beker karnemelk tevoorschijn, en dan weer schudde ze zijn kussen weer wat op zodat hij beter zat. Ze wist zelfs een aparte ruimte te strikken in een hotel voor wat toilet gerelateerde zaken, niets was haar te veel. En ook Hans was onze steun en toeverlaat. Als de emoties de overhand dreigden te nemen, was hij een luisterend oor en wist precies de juiste dingen te zeggen om ons weer wat op te beuren.
Want emotioneel was het zeker. De weken die achter ons lagen waren weken van zorgen en niet weten wat de toekomst zou brengen. En we wisten dat de zwaarste tijd nog moest komen. Wat waren we dankbaar dat we met mijn vader nog naar zijn geliefde eiland mochten. En dat ie ook gewoon even wat anders had om naar te kijken in plaats van de kamer waar hij al 2 maanden lag.
We hebben zelfs nog met zijn allen een hapje kunnen eten in Het Posthuys. Mijn vader aan het hoofd van de tafel met de brancard. Erg leuk ook dat de mensen van Het Posthuys hem al jaren kennen en dus meteen naar hem toe kwamen. Handen werden er geschud, tranen vergoten en afscheid genomen. Wat mooi, wat heftig. Mariette maakte daar een foto van ons, mijn vader zwaaiend en wij allemaal blij dat hij zo genoot. Ik ben zo blij met die foto! Wat een waardevolle herinnering aan deze dag.
Op de terugweg naar de boot reden we door de Dorpsstraat. Daar wonen en werken veel mensen die mijn ouders al jaren kennen. Mijn vader wilde ze zo graag nog een keertje zien en spreken. Dat ze ook allemaal naar buiten kwamen maakte op ons diepe indruk. Te zien dat mijn vader ook voor hen veel betekende. Jammer genoeg was hij toen al zo vreselijk moe dat hij niet meer uit de ambulance wilde. Het praten ging ook niet meer. Maar handen vasthouden en elkaar aankijken zegt soms meer dan woorden. Het was goed zo.
De terugreis heeft mijn vader grotendeels geslapen; de dag was enorm vermoeiend. Toen Hans en Mariette hem uiteindelijk weer overhevelden naar zijn bed op de revalidatieafdeling, slaakte hij een zucht van verlichting. Het was ook best wel een hele onderneming voor hem. Maar meteen vertelde hij alle zusters wat een prachtige dag hij had gehad!
We hebben Hans en Mariette uitgebreid bedankt en een dikke knuffel gegeven voor wat zij gedaan hebben. Deze twee mensen, en alle vrijwilligers met hen, hebben zo’n enorm groot hart, fantastisch!
Mijn vader heeft de dagen er na nog flink na kunnen genieten. De foto’s die ik had afgedrukt voor hem werden door alle zusters bekeken, en mijn vader vertelde honderduit over de mooie plekken waar we waren geweest, wie de mensen op de foto’s waren, hoe hij ze had leren kennen enzovoort, prachtig.
Twee weken na deze reis is mijn vader overleden. Voor ons zijn de herinneringen aan deze prachtige reis heel waardevol. Ik wil dan ook alle mensen van de Stichting Ambulance Wens heel erg bedanken voor wat zij voor ons hebben gedaan, en in het bijzonder Hans en Mariette, voor hun liefdevolle zorg voor mijn vader en ook voor ons.
Sandra van de Walle-Kleipoel