Met Ambulancewens naar Oudewater Onvergetelijk 29 mei 2019
Redelijk goed geslapen, maar toch enigszins nerveus, zie ik dat de zon schijnt. De blauwe lucht belooft een mooie dag. Naast mij, het kussen op het lege bed, maar geen grijs koppie, nee, al ruim drie weken niet meer. En dat na bijna 60 jaar. Went dat ooit?.
Dochter, schoonzoon en ik, partner van de “wens patiënt “ zijn half 12 aanwezig op de kamer in het hospice. Om 12 uur precies arriveren de twee vrijwilligers, eerst even kennis maken, en dan rijden ze de brancard binnen. “Nou Pap, dat wordt klimmen..”, schouderhoogte zo ongeveer. Opgetild en ingepakt nemen chauffeur en patiënt de route door, een mooie route naar zijn geboorteplaats OUDEWATER. Hij weet een veel mooiere route dan de chauffeur en zijn tom-tom samen. De stralende zon kleurt alles nog mooier en als we allebei in het voertuig zijn gehesen, de Prostaat kanker en de Parkinson ook mee, voelen we ons bevoorrecht. Heerlijk om samen te zijn in een comfortabele zit- respectievelijke lig- houding, Ton kent de weg naar ons doel ook achterste voren, we horen precies waar we zijn, waar we rechts of links moeten afslaan, en de auto van dochter en schoonzoon, met de twee rolstoelen en de rollator in de achterbak, volgt moeiteloos.
Eenmaal in het “GROENE HART” komen de herinneringen aan een heerlijke jeugd, met liefde tot ons. Niet dat we dat allemaal niet weten, onze man en vader is een geboren verteller, maar nu aan het einde van zijn leven, krijgt het geheel een nieuwe dimensie.
We zijn zo ongeveer anderhalf uur onderweg als er, aan het water, een terrasje opdoemt. Niet open, wel toegankelijk. De brancard wordt met patiënt hoog boven de begane grond geplaatst, met prachtig zicht op zijn geliefde groene, waterrijke land met verzorgde huizen, boerderijen, een zekere bewaard gebleven authenticiteit. Hij geniet met volle teugen, en wij genieten mee.
Koffie en broodjes gaan op en smaken, en wij gaan verder met zijn verhalen en vooruitzicht naar nog meer moois.
OuDEWATER, dat is het doel en daar moeten we om drie uur zijn. Met respect volg ik de manoeuvres van de chauffeur. Het stadje is middeleeuws, de ambulance is groot, maar de vaardige chauffeur neemt alle bochtjes en straatjes moeiteloos.
Het stadhuis, midden in het centrum, daar gaan we tien treden omhoog, een speciaal karretje, te tillen met drie personen, alsmede een stevige trapleuning en dan zijn we in de ruimte waar onze man en vader van droomde. Nog nooit binnen geweest, nog nooit het schilderij van de moord op Oudewater in het echt gezien. De emotie is groot, en heeft even tijd nodig, we slikken, met hem mee. En dan verbazen de dames. die speciaal voor ons bezoek aanwezig zijn, zich over de kennis die deze doodzieke man in verhalen kan gieten.. Glashelder, overtuigend, liefdevol.
Wij verbazen ons minder, weten dat hij dat kan, kennen de feiten globaal maar deze dimensie ontroert en ontlokt ook de verzuchting: het is niet zomaar een verhaal, hij weet het echt.
Met dankbaarheid nemen we afscheid en dan is het tijd voor een laatste programmapunt. Een ijsje eten bij de ijssalon die nu gevestigd is in zijn geboortehuis. Met zicht op de woensdag markt en de prachtige karakteristieke gevels.
De terugreis is voor Ton en mij heel fijn en vervuld met diepe dankbaarheid. Hand in hand, af en toe een herinnering, verliefd, de reis kan niet lang genoeg duren. En de file zorgt ervoor dat het lang duurt.
Bedankt mensen van de ambulancewens, wij gunnen iedere mens die zijn laatste weg moet gaan zo`n prachtige ervaring.
Met heel veel respect, lieve groet,
Ton en Lies de Munnik van der Heide