Een zonnige dag mC)t een Gouden Rand

Dé Ambulancewens….een dagje naar de Keukenhof op de warmste april dag die het record van april 1988 zou gaan verbreken!! Wij, een optimistische Teddy Nooijen uit Delft, momenteel verblijvend in hospice Beukenrode te Naaldwijk en een blije Mariël van Doorne (vrijwilligster van het hospice) gingen deze dag samen beleven met chauffeur Michel en verpleegkundige Reina. Ontzettend lief begon het gelijk al ’s morgens dat Reina en Michel zeiden: Teddy, wij staan héél de dag ter beschikking voor jou, hebben géén eindtijd en wat je ook wil….wij rijden er heen!! Ons antwoord was…..nou dan zijn we niet voor twaalven thuis, ha, ha!! Toen nog niet wetende dat het ook écht zo gave, bijzondere dag ging worden!! Na een kleine file richting de Keukenhof leek het wel een mierenhoop die op de ingang afkwamen, wát een mensen!! Wij werden gelijk opgevangen en deze jongen vertelden dat er wel zo’n 30 tot 35.000 mensen op een dag de Keukenhof bezoeken, ongelooflijk!! Na een klein praatje voelde Teddy zich net Maxima op haar bed van de ambulancewens. Dit is een uitkomst, want in een rolstoel was het niet te doen geweest. Eenmaal op het park heerst er toch rust en Teddy genoot van al de bloemenpracht en bloesems. Michel deed op een nette manier toch voelend naar mensen toe van hé wij moeten er door, en dat ging hem prima af!! Reina volgde trouw. Af en toe zochten we even de schaduw op. Junkfood was deze dag ook aan de orde. IJs en patat, mmmm….lekker zei Teddy!! Na lange tijd in de Keukenhof te hebben gewandeld (gelukkig is Michel een hele marathon gewend, maar Reina???) hadden we nog een leuk iets. Vlak bij de Keukenhof gebeurd in Sassenheim de opbouw van de corsowagens, die zou zaterdags gaan plaats vinden. Mariël was hiervan op de hoogte en had het adres bijdehand. Nou dit werd “het toetje” van de dag!! De opbouw is iets bijzonders om het van dichtbij mee te mogen beleven. Met 40 vrijwilligers zijn ze bezig met 1 corsowagen. Tot hun handen kapot knippen ze daar de hyacinten in stukjes, dan stekers erdoor en daarmee prikken ze dan op kleur de corsowagens tot een prachtig object. In deze hal gaat dat gepaard met entertainment en wij troffen een optreden van een zeemanskoor. Terwijl wij stonden de kijken begon Teddy voluit mee te zingen. ’s Morgens had zij tegen mij (Mariël) gezegd, we gaan vandaag niet huilen en ik ben niet ziek, we gaan er een gave dag van maken. Nou dat was tot nu toe gelukt, maar toen ik haar zó zag genieten meezingend en met een blij gezicht, gingen bij mij de tranen over mijn wangen. Ik draaide mijn gezicht naar verpleegkundige Reina en zei…..oeps, ik mocht niet huilen máár vind dit zó mooi te zien!!! Het werd nog mooier!! Ik zei Teddy, ik zet je naast het koor hoor kan je met hun mee zingen en ze zei… doe maar!! Zo gezegd, zo gedaan!! Na goedkeuring van de mannen stond Teddy dan met haar bed, de ambulancewens “Teddy” beer erbij, naast het zeemanskoor op te treden!! Teddy heeft altijd op een koor gezeten en was daar aan het zingen alsof ze altijd met hun repeteerde!! Het was bewonderingswaardig en uniek deze gehele belevenis!! Vanuit de catering ter plekke werd ons aangeboden iets te komen drinken en eten. Onwijs lief, en dat was na het optreden en de al lange dag zéér welkom!! Zelfs Michel en Reina genoten van deze happening en aangezien er nog een ambulancewens die dag richting Keukenhof ging, hebben zij hun collega’s gebeld van…..indien mogelijk kom naar de opbouwhal in Sassenheim en ja hoor…..toen wij daar weg gingen kwamen hun net aan!! De organisator van het hele corso gebeuren kwam ons nog persoonlijk vragen hoe we het ervaren hadden. Nou onze gezichten spraken boekdelen!! Moe maar super voldaan en met blije gezichten vertrokken wij rond 17.30 uur weer terug naar het hospice in Naaldwijk. Teddy nam op de terugweg de tijd om deze “Schitterende Ambulancewens” op zich ín te laten werken en te vérwerken!! De service van Michel en Reina hield nog niet op, want terug in het hospice zette Michel gelijk de foto’s op de tablet van Teddy, zodat ze tot nu toe het iedereen kon laten zien en er niet over uitgepraat raakt!! Teddy zei: “De dag van mijn leven”….het was nét een dag van die ze ooit beleefd heb op een cruiseschip, zo bijzonder, zo mooi, een intense belevenis!!! Ik was de gelukkige dit met haar mee te mogen beleven en samen met Teddy en onze mooie foto’s gaan we het nooit maar dan ook nóóit vergeten!! STICHTING AMBULANCEWENS en alle vrijwilligers daarbij en voor ons in het bijzonder Michel en Reina, FANTASTISCH ÉN GROTE DANK VOOR DEZE PRACHTIGE ZONNIGE DAG MET DÉ GOUDEN RAND!!! Natuurlijk danken wij ook de mensen van de giften, want hierdoor kunnen de mooie wensen worden gerealiseerd en hebben nu ervaren wat dat met een ziek iemand doet en kan doen!!! EEN DAG EVEN NIET AAN DE ZIEKTE DENKEN EN TÓCH NOG IN EEN LAATSTE STADIUM VOLOP GENIETEN!!! HOE BIJZONDER…….??? Dikke dankbare kus van Teddy en Mariël xxx