“Bovenop de kale berg stond ik te wachten op Rob, Meintje, Bianca en Amber. Toen ik ze de top zag naderen, brak ik. Tranen, kippenvel en trots… allerlei emoties kwamen naar boven. Wat een geweldige belevenis,” blikt ALS-patiënt Margreet Koopmans terug op haar ervaring met Stichting Ambulance Wens tijdens Tour du ALS 2016. “Ik heb lang getwijfeld of ik het moest doen, maar heb geen moment spijt van mijn keuze gehad.” Het is mei 2015 als het vernietigende oordeel wordt geveld… ALS. “We wisten nog niet veel van deze ziekte af, alleen dat het een dodelijke spierziekte was waar tot nu toe nog niets aan is te doen,” vertelt Rob Koopmans (man van Margreet). “Ik zag Margreet veranderen van een levenslustige, opgewekte en bezige vrouw in een aangeslagen door de ALS murw geslagen vrouw die nagenoeg niet meer zelfstandig kan handelen of leven.” Rob en Margreet wilde iets doen aan die verschrikkelijke ziekte en kwamen in contact met Tour du ALS. Rob: “Ik wilde iets doen! Ik wilde niet dat mijn dochters, familie of beter gezegd niemand nog deze ziekte krijgt.” Samen met zijn dochter Amber en twee kennissen deed Rob in juni 2016 al mee aan Tour du ALS. Na zijn eerste deelname wist hij meteen zeker dat hij dit vaker wilde doen. Hij gaf zich op om nogmaals de strijd aan te gaan voor Margreet en al haar lotgenoten. Margreet: “Ik zou thuisblijven. Ineke Zaal van Stichting van ALS Nederland had nog gevraagd of ik mee wilde met Stichting Ambulance Wens, maar mijn antwoord was: nee! Tot Ineke mij zelf belde. Na wat vragen heen en weer gesteld te hebben, was ik om. In eerste instantie was ik er best wel huiverig voor. Je zit toch met de verpleging. Je moet je overleveren aan vreemden. Maar ik heb ja gezegd en geen minuut spijt van gehad.”
Stichting Ambulance Wens zorgt ervoor dat ALS-patiënten die zelf niet meer naar Frankrijk kunnen afreizen alsnog naar Tour du ALS kunnen komen. De patiënt wordt opgehaald in een speciaal ingerichte ambulance en alles wordt voor ze verzorgd. Margreet: “Hans en Elly, twee vrijwilligers van Stichting Ambulance Wens, kwamen me ophalen. Er was meteen een klik. Ook met mijn dochter Meintje die met mij meereisde in de Ambulance. Amber, Bianca en Rob, die voor mij de Mont Ventoux gingen beklimmen, waren al vooruit gereisd.” “Wat hebben we genoten in Frankrijk! We hadden een schitterend huis met een mooi zwembad. Daar kon ik echt genieten van mijn gezin, mijn broer, schoonzus, mijn moeder en natuurlijk Hans en Elly. Wat een toppers! De dag zelf was nog indrukwekkender. Er waren zoveel supporters. Ineke vroeg me hoe ik het vond en ik was er stil van zoveel indruk maakte het op me.” Margreet maakte alle starts mee. Dochter Amber en Peettante Bianca gingen wandelen en Rob ging hardlopen. “Tijdens de massastart met alle fietsers gingen we met de ambulances voorop. Met luide sirenes vertrokken wij voor de honderden fietsers uit. Kippenvel! Met open klep reden we de berg op, zodat ik iedereen kon toejuichen. Geweldig! Halverwege op Plateau Reynard parkeerden we de ambulance om te wachten op Amber, Bianca en Rob en toen door naar de top. Onderweg zagen we Rob seinen. Hij wilde graag de laatste vijf kilometer met Meintje de berg opwandelen. Meintje sprong gelijk de ambulance uit.”
Bovenop de berg hielpen Elly en Hans Margreet uit de ambulance. Samen gingen ze Rob, Meintje, Bianca en Amber binnenhalen. “Toen ik ze de top zag naderen, brak ik. Tranen, kippenvel en trots… allerlei emoties kwamen naar boven. En niet alleen ik hield het niet droog. Ook de anderen schoten vol van emotie. Het was een prachtig moment dat we samen hebben meegemaakt.” Tour du ALS eindigt niet op de top van de Mont Ventoux, maar in het dal in Village du Départ. “We gingen wat laat op pad en reden ook nog eens fout. Gelukkig konden we erom lachen. Uiteindelijk kwamen we toch aan op bestemming. Wat een happening! Dan zie je pas hoeveel mensen eraan mee gedaan hebben en dat voor mij en mijn lotgenoten. Samen haalden ze een fantastisch bedrag op. Het zijn echt allemaal toppers. Na een kleine afterparty thuis doken we ons bed in voor de terugreis morgen.” “Om acht uur vertrokken we naar Nederland. Ergens in de nacht kwamen we pas op de plaats van bestemming aan, maar dat maakte niet uit. We hadden zoveel lol gehad. Elly en Hans zorgde dat Meintje en ik heerlijk naar ons bed konden. Ik vond het moeilijk om afscheid te nemen van de twee liefste vrijwilligers die ik ken. Wat heb ik genoten van die twee, wat hebben we vreselijk veel gelachen met elkaar en wat hebben jullie mij en Meintje goed verzorgd. Dankjewel Stichting Ambulance Wens! Dankjewel Elly en Hans!