Beste medewerkers van de Stichting Ambulance Wens,
Ik schreef jullie al, dat we van het beertje Mario ook erg veel plezier hebben gehad. Zoals Mario heel veel betekent voor jullie stichting, zo was het beertje Mario ook heel bijzonder voor ons…
Helemaal omdat ik hem mijn bedel-armbandje liet dragen van ‘Footprints in the sand’. Dat armbandje had ik speciaal voor mijn moeder aan mijn rugtas gedragen, toen ik eind september de Fjoertoer in Renesse heb gelopen. En naar Terschelling wilde ik deze weer aan de rugzak hangen… Maar toen was daar Mario; toen kon die hem maar het beste dragen.
En sindsdien is Mario de Beer niet meer van de zijde van mijn moeder geweken. Tijdens de trip naar Terschelling had ze hem telkens bij zich op de brancard en hield ze hem dicht tegen zich aan. Al was ze de eerste dag ook een beetje hardhandig met hem. Tja, was ook wel logisch. Toen mijn moeder beertje Mario kreeg overhandigd, ging nl. net de pieper van de verpleegster van het hospice af. En als die afgingen hoorde je vogeltjes fluiten. Maar mijn moeder dacht dat dat geluid uit Mario kwam, dus hij is die eerste dag veelvuldig geknepen, om te zien of hij ook zo mooi kon fluiten… Maar helaas, Mario is een echte beer; in stilte waakte hij over haar. Ook daarna was hij er altijd bij. In het hospice stond hij overdag altijd aan het voeteneinde op haar bed. Als ze at of lag te slapen, hij stond daar over haar te waken. Zelfs toen ze voor ons gezin was opgebaard in het uitvaartcentrum hebben we Mario de Beer maar bij haar voeten in de kist geplaatst. Was zo vertrouwd hoe hij daar weer aan haar voeteneinde stond. Dus hebben we Mario op de dag van haar afscheid ook maar dicht bij haar gehouden. Zo stond hij in de buurt bij de kist in de kerk en in het crematorium weer op wacht. Maar ook hij moest daarna afscheid van haar nemen. Nu staat Mario de Beer bij mijn vader thuis, als mooie herinnering aan haar en een mooie dag naar Terschelling… (En het armbandje gaat straks weer terug naar Voorburg)
Thanks, Mario!