Bij mijn moeder werd in november 2016 een hersentumor ontdekt en in juli kregen we te horen dat er niets meer voor haar gedaan kon worden. Eind augustus gaf ze aan graag nog één keer met mijn vader bij mij op bezoek in Zeeland te komen. Maar hoe ga je dat doen met een moeder die niet meer zittend vervoerd kan worden en een vader die na een herseninfarct 17 jaar geleden invalide is geraakt?
Na wat zoeken op internet bij de Stichting Ambulance Wens uitgekomen. Gelijk een wens ingediend en vrijwel direct werd er contact opgenomen. Super! Omdat we niet wisten hoe snel mijn moeder verder achteruit zou gaan wilden we de wens zo snel mogelijk laten uitkomen. Op 10 september was het dan zover. Mijn ouders werden opgepikt door twee toppers van de Stichting Ambulance Wens: Patrick en Ineke.
Mijn ouders genoten altijd met volle teugen van de Westerschelde en het scheepvaart verkeer. Daar moesten we natuurlijk naartoe. Gelukkig was het na een aantal regenachtige dagen die zondag fantastisch weer en konden we lopend met mijn moeder op de brancard naar het water. Als bonus kwam er een gigantisch containerschip van 399 meter voorbij.
Tegen het eind van de middag gaf mijn moeder aan moe te zijn en graag naar huis te willen. Patrick stelde voor om een toeristische route terug te nemen over de Zeelandbrug, Krammersluizen en de Haringvliet. Een schot in de roos want beide ouders hebben er van genoten. Aan iedereen die het wilde horen hebben ze verteld wat een fantastische dag het is geweest.
Na die zondag ging mijn moeder zeer snel achteruit. Beertje Mario is niet meer van haar zijde geweken sindsdien.
Mijn moeder is op 22 september overleden. We zijn heel blij dat we dit nog voor haar hebben kunnen doen.
Stichting Ambulance Wens, dank jullie wel!