Op 9 februari 2017 werd ik in het UMC Utrecht opgenomen na het afronden van een langdurig traject van chemotherapie en bestralingen. Ik onderging een complexe operatie om mijn slokdarmkanker te verwijderen. Aanvankelijk ging alles zeer voorspoedig, maar door een complicatie verbleef ik 21 dagen in het ziekenhuis. In die periode overleed mijn moeder vrij onverwacht. Het ging al een tijdje niet goed met haar, maar toch was haar overlijden een verrassing. Ik was fysiek niet in staat om op eigen gelegenheid naar de crematie in Schagen te gaan. Eén van de verpleegkundigen van het UMCU stelde voor om Stichting Ambulancewens in te schakelen. In overleg met mijn behandelaars is een verzoek aan Ambulancewens gericht. Dat verzoek is gehonoreerd!
Mijn moeder is op 82-jarige leeftijd rustig in haar slaap overleden en in feite was het voor haar een waardig heengaan. Ik wilde de uitvaartplechtigheid en het afscheid niet missen. Vooral omdat ik er als oudste zoon voor mijn 87-jarige vader wilde zijn en lange tijd geleden al had voorgenomen om te spreken, mocht mijn moeder komen te overlijden. Mijn vader is er per slot van rekening al 60 jaar voor mij. Natuurlijk wilde ik er ook voor mijn broer en vier zussen zijn, die tot het laatste moment bij mijn moeder konden zijn.
Op 20 februari stonden Pim (de chauffeur) en Ronald (de verpleegkundige) met de brancard naast mijn bed in het UMCU en dat was het begin van een – ondanks het emotionele afscheid van mijn moeder – prachtige dag. Pim en Ronald werden gebriefd door de verpleging en we togen naar het uitvaartcentrum in Schagen, waar het weerzien met mijn familie (de Kerkhof-Clan) ongekend fijn was. Op de achtergrond werd ik nauwlettend in de gaten gehouden door mijn “bewakers”, mijn Guardian Angels Pim en Ronald. Ik was nog lang niet fit, hetgeen bleek uit het feit, dat ik na die dag nog 10 dagen in het ziekenhuis moest blijven en vanaf 1 maart nog zeker 3 a 4 weken thuiszorg nodig had.
Tijdens het waardige afscheid en de crematie van mijn moeder (dat ik hier om privéredenen niet uitgebreid kan beschrijven) bleek ik nog wat kleine complicaties op te lopen, zoals een lekkende longdrain, die adequaat door Ronald werd verholpen. Na de plechtigheid zijn we, dat wil zeggen mijn vader, zoons, dochters, aanhang en (klein-)kinderen uit eten gegaan in een uitsluitend voor ons geopend restaurant, om het leven van mijn moeder te vieren. Pim en Ronald weken niet van mijn zijde en werden als vanzelfsprekend in het bonte en luidruchtige gezelschap van de Kerkhof-Clan opgenomen.
Na een enerverende dag werd ik keurig door Pim en Ronald – na een voor hen ook lange dag – in het ziekenhuis naast mijn “eigen bedje” afgeleverd. Ik ben nog nooit zó moe geweest, maar ook nog nooit zó tevreden. Een merkwaardige dag, die ik nooit had willen missen. Ik heb daaruit zoveel mentale kracht geput, dat het vanaf dat moment allemaal meeviel, ook al kreeg ik best wat te verduren in die tijd. Hulde en grote dank voor Stichting Ambulance Wens. Vanzelfsprekend ben ik donateur geworden en spoor ik anderen aan om dat ook te doen!
Ik kan nog eindeloos superlatieven opsommen, maar ik wil het samenvatten: mede dankzij Stichting Ambulance Wens en haar vrijwilligers heeft mijn bestaan een extra dimensie gekregen. Klasse!
Met vriendelijke groeten, Chris Kerkhof