Lieve mensen van stichting ambulancewens,
Aan den lijve hebben we helaas meegemaakt dat mijn schoonmoeder in enkele weken van een energieke, sportieve vrouw geworden is tot een moegestreden, doodzieke vrouw. Hoe ongenadig haalt de ziekte kanker uit als je bedenkt dat ze begin maart nog aan het skiën was. Hoop, woede, verdriet…we hebben het allemaal gezien maar het werd duidelijk dat je hier niet van kan winnen.
Je kan je je geen betere vrouw, moeder, Beppe en schoonmoeder voorstellen en daarom moesten we als familie nog iets ondernemen. Al snel gaf ze aan dat ze nog eenmaal naar haar geliefde Vlieland terug wilde keren met haar man en (klein)kinderen. Ik verbaas mij er nog over hoe zorgvuldig en adequaat de stichting dit oppakte. Alles was binnen een week geregeld en veel zorg werd ons uit handen genomen. In dit soort situaties kom je erachter wat voor bijdrage deze mensen leveren!
Al vroeg gingen we op pad om de boot vanuit Harlingen te halen (0900 uur). Na een mooie, zonnige tocht lieten de bekwame en zorgzame vrijwilligers Rob en Mariet zich vertellen waar ze zoal naar toe moesten. Veel herinneringen liggen op dit mooie eiland. Ze ging vroeger al met haar gezin naar dit eiland en heeft deze liefde ook weer doorgegeven aan haar kinderen en inmiddels kleinkinderen. Gedenkwaardige plaatsen als het Posthuys, het badhuys, de jachthaven en een aantal mooie plekjes aan zee hebben we aan kunnen doen en mooie, emotionele momenten beleefd. Terug op de boot had Rob geregeld dat de ambulance achterop mocht staan zodat ze uit kon kijken op de door haar zo geliefde Waddenzee.
Heel veel dank voor het beleven van deze zeer gedenkwaardige dag! We mogen blij zijn in deze tijd dat er mensen zijn zoals jullie die het verschil maken…