Op 11 maart besluit mijn zus om de stoute schoenen aan te trekken en st. Ambulance wens de vraag te stellen of ze zouden kunnen helpen bij het realiseren van pappa z’n wens, nog 1 keer Rotterdam zien. Met de gedachte van, als we nu mailen kunnen we over een paar weken misschien op pad. De volgende morgen vroeg echter worden we al gebeld door st ambulance wens, we kunnen zondagmiddag! Whow! Zo snel al! We hebben snel eea aan praktische zaken moeten regelen met oa centrum thuis beademing, maar als je zegt we gaan een dagje met ambulance wens op pad, lijkt het wel alsof er deuren open gaan!
Zondag middag ruim voor de afgesproken tijd stonden Hans en Miranda voor de deur. “Zo Aart jij bent vandaag de baas, we gaan jouw Rotterdam bekijken”. Even werd van beide kanten afgetast wat voor vlees we in de kuip hadden, maar na een paar grappen en opmerkingen was het ijs snel gebroken.
Pappa ging de ambulance in, en kreeg gezelschap van mamma (Ria) en zn oudste kleinzoon Bas(10) en de rest reed erachteraan. De route ging naar de Wipkip, alias de Erasmusbrug, aan de voet daarvan is de thuis basis van Spido Rotterdam! We gaan een mooie tocht maken over de Maas. Alle lof aan het personeel van Spido die zorgde dat we als eerste op de boot mochten, en een mooi plaatsje bij het raam hadden. Een mooie boottocht langs Rotterdam, en Schiedam volgde. Leuk om diverse oud werkgevers van pappa te kunnen zien, waaronder de RDM.
Na de Spido ging de tocht verder naar de Euromast. Nu was de beurt aan de jongste kleinzoon Ruben(4) om me te gaan met opa en oma in de ambulance, wat een belevenis voor een mannetje van 4! Leuk om te zien dat ook Hans en Miranda genieten van het geklets van hem maar ook van z’n zusje (Lize) van nog geen 2.
Het was niet heel warm op 15 maart, maar pappa had het heerlijk warm onder z’n dekentje boven op de Euromast! Het was even passen en meten in de lift, maar een ervaren oud ambulancechauffeur als Hans weet precies wat je met een brancard kan. Het was een prachtige, rare lucht wat hele mooie foto’s op leverde! We hadden het geluk dat een goede vriend en fotograaf Marco Versteeg mee wilde om foto’s van deze bijzondere dag te maken. Wij konden heerlijk genieten van de dag en hoefden ons niet druk over foto’s te maken. Dit heeft echt hele mooie plaatjes op geleverd! Na heel de Euromast rond te zijn gegaan en naar alle windstreken te hebben kunnen kijken kwam Hans nog met de vraag: “is dit alles wat je wilde zien? Wil je nog even naar het strand of zo? We hebben tijd zat!” M’n vader was moe aan het worden, en vond dat hij niet meer mocht vragen. Echt (bijna) niets was onmogelijk, en na wat doorvragen wilde hij wel nog even langs de Markthal rijden, en langs wat straten die herinneringen uit z’n jeugd naar boven brachten. Het stuk van Euromast naar huis mocht de oudste kleindochter Marit,mee de ambulance in, Ruben vond het alleen zo leuk dat ie erg teleurgesteld was… “Kom” zegt Hans, “dat kan er nog wel bij!”
Zoals we Hans al een beetje inschatten gingen we natuurlijk niet alleen even langs de Markthal! Aangekomen bij de Markthal gingen de alarmlichten aan, en reed de ambulance tussen de voetgangers door het trottoir op tot voor de ingang van de hal. “Kleppie open, kan je het zien Aart? Wil je echt niet naar binnen?”
Na een tijdje te hebben gekeken gingen we via de straten uit z’n jeugd naar huis toe.
Daar hebben we met z’n allen nog een lekker bakkie gedaan, en heerlijk zitten kletsen over vandaag, maar ook over het bijzondere vrijwilligerswerk van Hans, Miranda en alle andere kanjers van St. Ambulancewens!
Wij willen jullie allemaal, vrijwilligers, maar ook de sponsoren, onwijs bedanken voor deze fijne/mooie dag! Een dag die voor altijd in ons geheugen gegrift staat!
Aart & Ria Miranda, Arjan, Bas en Marit Janneke, Sjaak, Ruben en Lize