Een geweldige oppepper, dat is wat wij zaterdag 10 januari 2015 gekregen hebben. Mijn vader ligt inmiddels al 8 weken aaneengesloten in het ziekenhuis. Voorafgaand aan deze periode was het ook al ruim 2 jaar een periode van vele ziekenhuis bezoeken, bestralingen en operaties. Bij de opname half november 2014 dachten we rekening te kunnen houden met een opname van 2 tot 3 weken. Er traden echter na de operatie de nodige complicaties op waardoor pa inmiddels al 8 weken opgenomen is en zoals het er nu naar uitziet nog wel even zoet is in het ziekenhuis. Ook de revalidatie en het uiteindelijke herstel gaan daardoor zomaar maanden extra duren.
De week voorafgaand aan het uitje met de ambulance van St. Ambulancewens heeft pa nog weer een aardige tegenslag te verwerken gekregen met een longontsteking. Dit leek voor de verpleegkundigen van zijn afdeling in het Daniël den Hoed ziekenhuis het sein om een bezoek aan huis te organiseren met de ambulance. En 10 januari was het dus zover.
Samen met een meer dan toegewijde chauffeuse en verpleegkundige zijn mijn vader en ik met de ambulance vertrokken naar Bruinisse. Door de operatie die mijn vader heeft gehad is hij naast dat hij niet kan eten en drinken ook niet in staat om te spreken. Hij communiceert al 8 weken met pen en papier. Maar een gezellig ritje met ook veel gelach in de ambulance stond dat niet in de weg. Voorin de ambulance ging er een mini wens in vervulling van een zoon die het ook wel erg leuk vond om eens (zonder spoed) in een ambulance te zitten.
Thuisgekomen in Bruinisse stond ma samen met mijn vrouw en onze dochter Willemijn al te wachten op de ambulance. De Zeeuwse vlag was uitgehangen als warm welkom. Immers pa hangt als hij thuis is ook altijd de Zeeuwse vlag uit als er bezoek van buitenaf komt. Als gezin hebben we een paar hele gezellige uurtjes gehad samen met de verpleegkundige en de chauffeuse. Het was mooi om te zien hoe pa lekker in zijn vertrouwde stoel kon zitten. Vooraf had hij gezegd dat hij daar nog wel het meeste naar uitkeek, gewoon even weer op het vertrouwde plekje in zijn eigen stoel zitten. Een simpele wens misschien, maar o zo waardevol!
Zoals vooraf bekend kwam er natuurlijk wel een eind aan het bezoek en moest pa weer terug naar het ziekenhuis. Het was een emotioneel moment maar samen hadden we wel een hele fijne tijd thuis. Met een paar hints richting de chauffeuse, dat wat blauwe verlichting en een kort intermezzo van claxongeluiden in de straat toch wel leuk was, verlieten we onder grote aandacht van de straat ons huis.
Beertje Mario, die pa kreeg, koestert hij in het ziekenhuis en helpt hem nu om telkens terug te kijken naar dit geweldige uitje en helpt uitzien naar het moment dat hij echt naar huis mag.
Stichting Ambulancewens, dank jullie wel!
William Fraanje Mede namens mijn vader, moeder, vrouw en dochter.