Zwijndrecht, 14 januari 2014.
14 augustus 2013 was voor mij en mijn dochter een inktzwarte dag. Op die dag hoorden wij dat Marjan ‘’mijn vrouw en Sonja’s moeder’’ na een ziekbed van ruim 12 jaar op 4 oktober een einde aan haar uitzichtloze bestaan wilde maken, steeds meer uitval van organen en onhoudbare pijnen door een bindweefselziekte hadden haar tot deze beslissing gedwongen.
Nadat de eerste emoties en boosheid plaats hadden gemaakt voor berusting en begrip vroegen wij ons af wat Marjan nog graag zou willen, Oudejaarsavond vieren met elkaar was het antwoord van Marjan en mijn dochter. Dat was te regelen, op 28 sept. Hebben we dat dan ook gedaan compleet met oliebollen, vuurwerk en champagne.
Als ik wat voor jullie kan doen zij Marjan!, mijn dochter (die al ruim 10 jaar op badminton zit) zij gelijk dat ze heel graag zou willen dat haar moeder een wedstrijd zou bij willen wonen, in al die jaren had zij Sonja nog nooit zien spelen omdat vervoer voor haar zo ontzettend afzien is (iedere beweging is er één teveel), een thuiswedstrijd zou in dit geval het beste zijn gezien de reisafstand. Marjan had dit graag voor Sonja over en wilde ook zelf graag haar eens zien spelen.
Ruim 3 jaar eerder had ik voor Marjan vervoer geregeld via de Stichting Ambulancewens om haar terminaal zieke vader te bezoeken in Hospice De Patio in Dordrecht, zij hadden elkaar al 2 maanden niet gezien en hadden alleen contact via Skype en telefoon. Tijdens dat vervoer werd ik door de chauffeur (die had gezien dat ik bij de brandweer werkte) gevraagd of het chauffeurswerk bij de stichting niets voor mij was, wat er die dag gebeurde was zo mooi dat ik eigenlijk direct om was en mij bij de stichting aangemeld heb als vrijwilliger, zodoende snel via het intake formulier op de website de wens aangevraagd voor zondag 29 sept. dan zou er een thuiswedstrijd zijn in de Develhal te Zwijndrecht.
Na een emotionele oudejaarsavond gingen we de dag erop naar de wedstrijd, ik zou zelf de ambulance rijden samen met Henny als verpleegkundige, Marjan en Henny kenden elkaar van een eerdere ontmoeting en ze vond het fijn als Henny mee zou gaan als verpleegkundige. Na een rit van wel 5 minuten kwamen we bij de sporthal aan waar iedereen (ook de tegenpartij) was geïnformeerd over wat er zou gebeuren en of de tegenstanders er geen moeite mee zouden hebben. Na een mooi plekje te hebben gevonden vlak langs de baan waar Sonja haar wedstrijden zou spelen kon er gestart worden en zag Marjan voor het eerst haar dochter spelen. De ploegen waren aan elkaar gewaagd en ging het gelijk op, aangemoedigd door Marjan en Henny eindigde de wedstrijd uiteindelijk in een gelijkspel.
Intussen was buiten de zon gaan schijnen en was het een schitterende herfstdag geworden, tijdens het douchen van de spelers lekker de brancard bij de naastgelegen kinderboerderij in het zonnetje gezet wachtend op Sonja om vervolgens naar het nabij gelegen natuurgebied te rijden om een plekje te zoeken waar straks Marjan haar as uitgestrooid zou worden, hier liep zij vroeger regelmatig met de hond om vogels te spotten en van de natuur te genieten.
Daar aangekomen hebben we een heerlijke wandeling gemaakt in het herfst zonnetje en een mooie plek gevonden om straks haar as uit te strooien, genietend van alles om haar heen liepen we terug naar de ambulance om via de rivier terug naar huis te rijden en een eind te maken aan deze bijzondere en emotionele dag.
De vrijdag erop, 4 oktober (dierendag) kwam haar echte laatste wens uit, ze kreeg haar rust en werd verlost van de pijn, voor ons een leegte achterlatend maar wetend dat het goed zo is.
Stichting Ambulance wens bedankt dat jullie bestaan en dat ik onderdeel hiervan uit mag maken. Voor mij heeft deze stichting nog meer betekenis gekregen!.
Arie de Vlaming.