18 Februari 2013
Hans Sipman is jarig en wordt 48 jaar oud, zoals elke verjaardag wil je dit graag vieren maar dit keer is het er wel één met een dubbel gevoel. Hans is ernstig ziek en heeft van de artsen te horen gekregen dat hij niet lang meer te leven heeft. Tijd om dus iets héél bijzonders te gaan regelen nu Hans nog bewust genieten kan van de dingen om hem heen.
Via Stichting Ambulance Wens… zijn we een middag met Hans op pad geweest naar de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Hans ligt nu al zolang in het ziekenhuis, het moest er maar eens van komen dat hij de rust en ruimte op kon zoeken van de Oase in Nederland.
Rond de klok van half 1 waren Natasja, Arie en Mario van Stichting Ambulance Wens op de afdeling van het VU met hun brancard. Hans had zelf het plan opgepakt om deze dag zoveel mogelijk zelf te gaan lopen dus had een rollator geregeld en sportieve kleding aangedaan. Het vervoer met de Ambulance ging wel op de brancard dus eenmaal ingesnoerd gingen we op weg.
Sebastiaan van Dijk en ikzelf reden als begeleiding voor de ambulance uit richting Vogelenzang en na een rustige rit stond daar boswachter Jan Piet ons op te wachten om te assisteren bij het openen van het grote toegangshek zodat we met de ambulance door konden rijden naar het bezoekers centrum Oranjekom.
In de ambulance werd Hans de vraag gesteld waarom hij zo graag naar de Amsterdamse Waterleiding Duinen toe wilde maar eenmaal uit de ambulance begrepen ze dat wel. De oase van rust die er daar over je heen valt was wat Hans nodig had. Tijd om even het hoofd te legen, zijn verhaal over zijn wensen voor een toekomst te delen met anderen en te genieten in het mooie zonnige weer.
Hans heeft voor zijn huidige conditie heel veel gelopen en genoot van deze bijzondere dag. Op de vraag of ik nog iets kon doen werd geantwoord dat hij graag koffie wilde gaan drinken bij de uitspanning “de Oase” en nadat ik met de bediening een plan van aanpak had geregeld liep ik terug naar onze groep. Vlak voordat ik daar aankwam zag ik hem staan, een mannetje hert met een imposant gewei, en ik dacht, ”die heb ik eerder gezien”.
Ik liep heel rustig terug naar de groep en nam Hans mee met de mededeling. Ik heb nog iemand bij me die ook even afscheid wil nemen van je, je Facebook vriend. Samen met Hans liep ik naar de locatie toe waar hij goed zicht had op het hert en een grote glimlach verscheen op zijn gezicht met de woorden, ”ja inderdaad dat is hem, wat is ie mooi hé”.
Ik wenkte de rest van de groep en er werden van vele kanten foto’s van hem gemaakt alvorens we door liepen richting “de Oase” Halverwege de wandeling is Hans voorin de ambulance gaan zitten omdat de vermoeidheid nu toch wel parten begon te spelen en hebben we de ambulance geparkeerd naast het restaurant en bij de ambulance hebben we genoten van warme chocolade melk met slagroom en appelgebak met het zelfde witte goedje erop.
Nu gaf Hans ook aan dat hoewel hij graag nog naar iets anders had willen gaan dat het misschien wijzer zou zijn dat we terug zouden keren naar het VU. Hij kreeg het koud en was erg moe. Wederom een route genomen als begeleider van de ambulance via de andere zijde van Hoofddorp zodat hij zijn zuster en zwager precies kon vertellen waar hij allemaal fietste als hij op weg was naar ons.
Bij terugkomst in het VU waren zijn eerste woorden, nou je maakt er ook een achtbaan van met al die drempels. Ach je moet er wat voor over hebben hé maar dan krijg je ook wel wat. Hans was gevloerd van de inspanningen en indrukken, nadat hij weer terug lag in bed werd er afscheid genomen van Arie en Natasja die een zeer belangrijke rol hadden deze dag. Natasja en Arie straalde zoveel rust uit en hadden zoveel begrip voor de problemen die Hans ondervond, prachtige mensen die een zeer dankbare taak vervullen, diep respect voor jullie inzet.
We hebben samen ook nog even koffie gedronken in de huiskamer van 3C waar wij ons verhaal kwijt konden aan Corine die daar samen met Corrie de gastvrouwen zijn. Nadat de koffie op was en mijn energie ook diep in het rood stond hebben Sebastiaan en ikzelf afscheid genomen van Els, Hans, en Corine en zijn we nog even naar Hans zijn kamer gegaan om afscheid te nemen van Hans en Mario die bij Hans een belangrijk plaatsje inneemt in zijn kamer en hart.
Wij, Sebastiaan en ikzelf zijn daarna naar Hoofddorp terug gereden. Een zwaar vermoeide maar zeer tevreden Rubbereend achterlatend in een ziekenhuisbed in een kamer waar de kaarten boven zijn bed hangen van iedereen die met hem meeleeft.
Ik wil graag iedereen bedanken die deze verjaardag van Hans tot iets heel speciaals hebben gemaakt. Alle meelevende lotgenoten, vrienden en familie maar in het bijzonder. Natasja en Arie van stichting Ambulance Wens en hun mascotte Mario.