Mijn vrouw heeft al 17 jaar kanker, en in maart van dit jaar werd de diagnose gesteld dat het niet meer te genezen was. Door enkele complicaties is het sneller verlopen dan we verwacht hadden. We hadden het er al lang over om deze zomer weer eens met het hele gezin naar Blijdorp te gaan. Dit leek echter geen optie meer. Maar we kenden Stichting Ambulancewens al, en in het ziekenhuis werden we ook op deze stichting gewezen.
Die niet waagt, die niet wint, dus we hebben op maandag 25 juni het formulier ingevuld. We kregen de dag erna al een telefoontje of we op 27 juni zouden kunnen. De ambulance zou er om tien uur zijn. We waren overdonderd door de snelle reactie, en heel erg blij dat het toch zou gaan gebeuren.
Om tien uur ’s ochtends stond de ambulance voor de deur. We waren er allemaal om dit mee te maken: mijn vrouw en ik, mijn oudste dochter en haar beste vriendin, en mijn jongste dochter met haar vriend. De rit naar Blijdorp was al erg leuk, omdat in deze ambulance grote ramen zitten en het uitzicht ook liggend op een brancard goed is. In Blijdorp hebben we nog best veel gezien, maar op wens van mijn vrouw vooral het Oceanium, de olifanten, de ijsberen en de leeuwen. Ze heeft ook ontzettend genoten van de andere dieren, zoals de giraffen en de kangoeroes. Het meest verrassend was wel de witneusmeerkatten. Die hadden twee maanden daarvoor een jonkie gekregen (de eerste witneusmeerkat-baby die in Blijdorp is geboren), en dat was prachtig om te zien. Mijn vrouw heeft het, ondanks vermoeidheid, goed volgehouden en met meer dan volle teugen genoten. Terwijl bij de rest van ons de emoties soms toch hoog opliepen, is bij haar de lach op haar gezicht niet weg geweest.
Op de terugweg hebben we de wens nog wat uitgebreid en zijn we langs de camping gereden waar mijn vrouw vanaf haar geboorte met haar ouders elk jaar vele zomerse weken heeft doorgebracht. Daarna zijn we naar de plek gereden waar wij elkaar hebben leren kennen. Dat was op het terras van de strandtent, vlakbij de camping. De strandtent is inmiddels opgeofferd aan de natuur maar de plek is er nog en de herinneringen ook. Ook konden we daar nog één keer uitkijken over het Haringvliet, waar we met onze zeilboot ook zo gelukkig zijn geweest. Heel veel dank zijn we verschuldigd aan de vrijwilligers van de Stichting om ons met ambulance over een steile en dichtbegroeide duinovergang heen te loodsen. Daarna zijn we via de jachthaven, de vuurtoren en de haven weer naar huis gereden. Op dat moment besef je heel erg, dat het je laatste ritje samen is langs zoveel geliefde plekjes.
Ik kan met woorden niet uitleggen wat een bijzondere dag dit was. Elk gevoel is dubbel en de emoties gieren door je lijf. Maar we hadden het voor geen goud willen missen en het staat in ons geheugen gegrift. Mijn vrouw is exact twee weken na deze dag overleden. Ondanks de zware tijd heeft zij in haar laatste dagen nog met veel plezier en geluk terug gekeken op deze dag. Wij zijn allemaal de Stichting Ambulance Wens heel dankbaar dat ze deze prachtige dag voor ons mogelijk gemaakt hebben, en mijn vrouw deze mooie herinneringen hebben kunnen geven. Ger en Evelien, de vrijwilligers van de Stichting die zo goed voor mijn vrouw hebben gezorgd op deze dag, willen we ook bedanken voor alles dat ze voor ons, maar vooral voor mijn vrouw, gedaan hebben. Deze dag heeft ons in de laatste weken veel steun geboden, en ondanks het grote verlies zullen wij de herinneringen allemaal de rest van ons leven koesteren.