Mijn moeder (92 jaar, bedlegerig en slechtziend) was al jaren niet buiten het Woon Zorg Centrum geweest. Toen wij spraken over de Nationale Ouderendag in oktober, bleek dat zij graag weer eens naar het huis van haar oudste zoon in Hoofddorp wilde gaan dat in de loop der tijd verbouwd was geweest. Als daar dan ook de andere kinderen zouden zijn zou dat natuurlijk fantastisch zijn, het gezin weer eens tegelijk bij elkaar.
Omdat zij eigenlijk alleen liggend kon worden vervoerd, ben ik op Internet gaan zoeken en kwam de Stichting Ambulance Wens tegen. Heb de stoute schoenen aangetrokken en het intakeformulier ingevuld. Dacht dat het best wel even zou duren voordat er een reactie op zou komen, maar werd de volgende dag al gebeld en het kon tot mijn stomme verbazing en opluchting doorgaan!Wat waren wij (de familie) en nog het meest mijn moeder, verrast en blij!!
Door het werkrooster van mijn broer konden we pas over 3 weken er naar toe, maar hebben in die 3 weken juist zoveel voorpret gehad. Mijn moeder leefde helemaal op, zij en wij hadden zoiets fijns om naar uit te kijken. Enfin, de grote dag naderde en toen was het zondagochtend 7 oktober 2012.
Enigszins zenuwachtig wachtten wij op de komst van het ambulance personeel. En toen kwamen Andre en Ilse binnen met open en vriendelijke gezichten. Met het grootste gemak werd mijn moeder goed ingepakt in de ambulance geholpen. Voor de rit naar Hoofddorp had zij een zwarte piloten zonnebril op (i.v.m. haar oogaandoening) en dat ging allemaal prima.
We werden door mijn broer en schoonzus met kinderen al buiten opgewacht, en zij werd op het beste plekje van de kamer met brancard en al geïnstalleerd zodat ze niet midden in de drukte lag, maar juist overzicht had. Toen kwamen de andere kinderen binnen, de woonkamer is gelukkig behoorlijk ruim dus dan stonden er mensen in de keuken te praten en ging er iemand naast mijn moeder zitten om even te praten, en dan wisselden ze weer even. Dat ging heel soepel. We genoten allemaal, echt waar. Na de koffie met taart volgden de broodjes, heerlijk. Toen even de tuin bewonderd waar zij zoveel van haar schoondochter over had gehoord, en langzaam maar zeker weer klaarmaken voor vertrek. Toen Ilse vroeg of mijn moeder nog ergens anders heen wilde (wat een vriendelijkheid en luxe!), zei zij gelijk: de school waar mijn kleindochters naar toe gaan. Het was op zondag dus de school was dicht, maar zij wilde graag de route zien die iedere dag gevolgd werd, de ingang en speelplein van de school etc. Was geen enkel probleem en hebben dat op ons gemak kunnen zien. Toen weer richting Zeist, moe maar ook zo vreselijk voldaan!
Zij werd bij terugkomst weer vlot in bed geholpen, en toen zat de dag er weer op. Iedereen dacht dat zij onmiddellijk in slaap zou vallen na zo’n drukke dag met veel indrukken maar nee hoor, heeft nog uren na liggen genieten. Ook de tijd daarna werd er nog dagelijks over gesproken. Zij was natuurlijk bekaf maar dat is goed te begrijpen en zoals zij zelf zegt, het was het meer dan waard!
Op die zondag in Hoofddorp was zij beter dan zij de maanden daarvoor was geweest, het was zo fijn en werd zo prettig begeleid door Ilse en Andre, werkelijk niets dan lof! Het was echt een dag uit duizenden, en jullie hebben haar (en ons) daar zo’n groot plezier mee gedaan, dat kunnen jullie je denk ik niet voorstellen.
Nogmaals reuze bedankt van ons allemaal!
Met hartelijke groet, namens mijn moeder en de familie,
Audrey Buitelaar (dochter)