Vandaag 2 september kwamen jullie mijn moeder thuis ophalen om naar de efteling te brengen.Mijn moeder is door de artsen opgegeven na 4jaar strijd tegen kanker,ze heeft nu uitzaaingen die zo agressief zijn dat ze thuis 24/7 in bed moet liggen.
Het gaat de laatste maand hard achteruit, ze had een grote wens en dat was om met haar enigste kleinkind(haar alles!) nog een nacht door te brengen in een sprookjeskamer van de efteling,maar hoe moesten wij dat gaan realiseren?
Mijn moeder kan niet meer per auto vervoerd worden en lopen kleine stukjes zit er ook niet meer in, ze ligt aan de morfine en moet ook 24per dag medicijnen krijgen.Wij hadden onze wens ingediend bij jullie stichting en toen ik belde werd er direct accoord gegeven voor mams wens!!! Dit is niet te geloven dachten wij, onze zieke moeder kan onder medische begeleiding vervoerd worden in een wensambulance naar de efteling.
Ze had de nacht ervoor niet geslapen en was net als ons super zenuwachtig!!! Dit hadden we niet meer durfen dromen…zo ziek als mam is lag ze klaar in bed om opgehaald te worden en daar kwamen ze aan, wat een lieve mensen Maarten en Ilse!!! Mam kreeg meteen een mascotte Mario knuffel waar ze geen sec meer afstand van heeft genomen.
Na wat kletsen en een kop koffie gingen we richting vertrek.dmv de goede steun en begeleiding van Maarten en Ilse kon mam op de brancard worden gelegd en worden meegenomen naar de ambulance! En daar gingen we op weg naar ‘t hotel.
Eenmaal daar aangekomen heeft ‘t personeel ons goed opgevangen en is de brancard naar de kamer gereden.In de kamer die sprookachtig mooi was(we keken onze ogen uit)werd mam in bed gelegd, ze heeft die middag niet veel meer gedaan dan liggen in bed maar je zag haar stralen en genieten, vooral van het enthousiasme van dani haar kleinzoon.
‘s Avonds is mam al vroeg gaan slapen na het geven vd medicatie,na een nacht slapen werd er sochtends op de deur geklopt..roomservice..ontbijt..mmm…dat was smullen!!!
De mensen van ambulance wens(Coby en Ilse) kwamen mama om 11uur klaarmaken omweer op de brancard te leggen,we gingen een rondje door de efteling met mam op de brancard!!!!
Wat geweldig dat dit mogelijk was,maar niks was te gek voor de vrijwilligers van amulancewens.Wat een lieverds zijn het,een hard van goud,mam werd goed verzorgd en begeleid.Ze was doodmoe en geen energie maar ondanks dat zag ik een lach op haar gezicht die ik al weken niet zo gezien had.
We hebben alles gefilmd en zijn zo dankbaar voor deze twee speciale dagen die zitten voor altijd in mama en ons hart!!! Moe maar voldaan is mama weer thuis gebracht door de ambulance en na een warm afscheid is mijn moeder meteen gaan slapen.
Het was emotioneel maar zo bijzonder,namens mijn vader en broer en aanhang ontzettend bedankt.
En wat mijn moeder roept:dit pakken ze mij niet meer af!!!
Groetjes sandra(dochter)