De eerste zomerse dag in Zeeland, en wij konden er op een bijzondere manier van genieten! ‘s Ochtends al om 8.30 uur stond de ambulance van Stichting Ambulance Wens voor de deur. Om de wens van mijn man, Cees, voorheen werkzaam bij de politie te water en de koopvaardij te vervullen: nog één keer naar zee. Door zijn ziek-zijn (ziekte van Kahler gecompliceerd door zeer ernstig hartfalen) is Cees gebonden aan het bed dat in de woonkamer staat.
Een eerste verrassing ontstond al bij binnenkomst van het echtpaar dat deze dag als vrijwilliger dienst deed op de ambulance (Daaf en Hannie). Cees bleek nl in de jaren ’88-’90 van Daaf les gehad te hebben op de politieschool in Harlingen. (Hoe klein kan de wereld zijn…)
Ze waren iets aan de vroege kant, maar na een kopje koffie en een blik in een fotoboek van de tijd op de politieschool waren wij allemaal zover dat we konden vertrekken. Cees met onze 2 dochters in de ambulance, ik er met de auto achteraan. We zijn naar Vlissingen gereden. Daar zijn we aan boord gegaan van een sportvisboot.
De banken op het achterdek waren op zij geschoven en met behulp van een paar sterke mannen is de brancard op het dek gezet. Er stond een zacht briesje, het zonnetje scheen al aardig en het was laag water. Na een rondje door de binnenhaven (nog even bij de politieboot gekeken, maar daar was niemand aan boord) vroeg Hank, de schipper, Cees waar heen te gaan.
We zijn begonnen met het oversteken van de Westerschelde richting Breskens en hebben daar veel zeehonden gezien die op de zandplaten lagen te luieren en een enkele in het water. We zijn verder eind de Westerschelde gevaren op zodat er ook nog het nodige aan zeilbootjes en beroepsvaart te zien was. Net voor terugkomst nog een rondje voor de verkeerspost, waar de mannen groetend op het balkon stonden. Uiteindelijk zijn we van 10.00 tot bijna 14.00 uur op het water geweest. Cees heeft hier ontzetttend van genoten (wij allemaal trouwens). Gunde zich dus ook geen tijd om even rust te nemen. Je kon eens wat missen.
Op de terugweg in de ambulance gingen Cees zijn ogen wel dicht, maar echt slapen was er niet bij. Na thuiskomst ook niet. Naast alle emoties die dit losgemaakt heeft is hij naar alle waarschijnlijkheid over zijn ‘energie’-grens gegaan. Vandaag, 4 dagen later, was Cees weer zover dat hij de gemaakte foto’s terug heeft kunnen kijken en de dag heeft ‘herbeleefd’. Voor hem, maar ook voor ons als gezin is dit een heel bijzondere dag geweest.
Graag willen wij dan ook nogmaals onze dank uit spreken voor deze fijne, ontspannen dag!
Kees, Daaf, Hannie, Hank en John: HARTELIJK DANK!!