Ans is niet terminaal ziek, maar wel bijna 92. Ze gaat hard achter uit. Ze is na een aantal keer vallen in het ziekenhuis terecht gekomen en vandaar op een plek waar ze nu verzorgd wordt. Voor ons, familie en vrienden om haar heen, is met name het wisselvallige moeilijk. Soms moet ze gevoerd worden, is ze afwezig, snapt ze het gesprek niet, moet ze met twee mensen naar de wc gebracht worden. En soms is ze wakker, geestig en alert, kan ze zelf van haar bed naar een stoel komen en omgekeerd. Nog voor dat ze zo achteruit ging heeft ze zelf een feest bedacht ter ere van het 50 jarig bestaan van haar meest dierbare plek, een huisje aan de plas in Reeuwijk. Zij kocht het met haar zuster en broer, ze is de enige die nog over is. Ze deelde het met velen. En nu zou ze zelf niet kunnen gaan… Onvoorstelbaar De ambulancewens heeft ons geholpen. Het is een stralende pinksterdag geworden. Strak blauwe lucht, mensen op en in het water, bijna alle dierbaren aanwezig. Lekkers bij de koffie, lekkers bij de borrel. Ans heeft gesproken, over hoe het allemaal zo begonnen was en wat er allemaal aan die plek geschied was. Een onvergetelijk moment. Moe maar zeer voldaan, met beer Mario in de hand, is ze naar haar tijdelijk tehuis teruggekeerd. Hoeveel tijd Ans nog krijgt? de toekomst zal het leren.
Aan ambulancewens, aan Roel en Mariet, zeer veel dank dat dit mogelijk was!