Op dinsdag 5 juni om half zeven in de ochtend kwam de ambulance van de Stichting Ambulance Wens voorrijden. Voor mijn vrouw Christien begon de vervulling van haar laatste wens, een reis naar Alpe d’Huez in Frankrijk om haar zoon Wim en schoonzoon Etiën te ondersteunen in hun beklimmingen van die berg.
Bijna 1½ jaar eerder was de diagnose gesteld: endeldarmkanker in een zover gevorderd stadium, dat het niet meer kon genezen. Tijd rekken en pijn bestrijden waren nog de mogelijkheden. Een bijzonder vervelend jaar volgde: met 18 weken chemokuur, waarvan Christien zo ziek en zwak werd, dat ze absoluut geen tweede kuur meer wil volgen. Daarna darmbloedingen en een vijfdaagse intensieve bestralingskuur om dit te stoppen. Allemaal niet erg bevorderlijk voor de conditie, de eetlust en het gewicht. Maar moraal, humeur en betrokkenheid bij de naasten bleven ongebroken. Vanaf de diagnose bleef Christien positief en heeft ze op geen enkel moment geklaagd over haar situatie, over pijn, of over allerlei bijkomende lichamelijke ongemakken. Wel was ze erg duidelijk in wat ze wel of niet wilde.
In deze ellendige periode ontstond bij Wim en Etiën het idee om deel te nemen aan de actie Alpe d’Huzes 2012. Dit is een actie waarbij deelnemers, alleen of in een team, geld bijeen brengen waarmee zij een bijdrage leveren aan de strijd voor de overwinning op kanker. Onder het motto “Opgeven is geen optie” wordt op één dag de legendarische Alpe d’Huez tot 6 keer aan toe beklommen. Een bijna onmogelijke opgave Wim en Etiën konden als leden van het team “Bax Makelaardij, powered by de Rooi Pannen” inderdaad deel nemen, waarna vele acties en activiteiten volgden om de benodigde sponsorgelden (minimaal € 2.500 per deelnemer) bij elkaar te krijgen.
In het voorjaar 2012 sprak Christien uit, dat ze graag als supporter van Wim en Etiën er bij had willen zijn. Waarna zonder dat ze dit wist contact werd opgenomen met Kees Veldboer van de stichting Ambulance Wens (SAW). Binnen twee dagen kwam de toezegging van Kees, dat Christien met een ambulance van de SAW zou worden vervoerd naar Alpe d’Huez. Natuurlijk werd op dat moment, ruim drie maanden voor de reis, afgesproken dat we twee weken voor het vertrek contact zouden hebben of de reis nog door kon gaan.
Wim en Etiën regelden onderdak voor het team en voor de begeleiders van de SAW. Omdat we ook graag bij de finish wilden zijn als de mannen daar zouden aankomen, hebben we contact opgenomen met de stichting Alpe d’Huzes voor toestemming om naar boven te rijden op 7 juni. Op de dagen van de actie was de weg tussen Le Bourg d’Oisans en L’Alpe d’Huez afgesloten voor alle verkeer met uitzondering van door de organisatie toegelaten voertuigen. We kregen toestemming, we kregen begeleiding van motorrijders en we kregen een parkeerplek in de buurt van de finish. Het was ontroerend en indrukwekkend, hoe snel en positief de stichting op alle vlakken haar medewerking gaf aan de vervulling van de wens van Christien.
Op 5 juni 2012 was het dan zo ver. Chauffeur Piet en ambulanceverpleegkundige Mariet meldden zich op ons adres. Mariet was al vanaf 03:00 uur ’s nachts onderweg. Na kennismaking en het inladen van de bagage vertrokken we. Naast Christien konden mijn dochter Marieke en ik zelf meerijden. Afgezien van wat files, die door Piet overigens op deskundige maar slinkse wijze werden gepasseerd, verliep de reis erg voorspoedig en arriveerden we al rond 19:00 uur in Le Bourg d’Oisans.
Gelukkig hadden we rekening gehouden met een rustdag tussen de reis en de dag van de beklimming, want Christien had inderdaad die avond en de volgende dag hard nodig om te herstellen. Ze had dan ook geen energie om in de ambulance een ritje in de omtrek te maken. Dat betekende ook een rustige dag voor Piet en Mariet.Ik zelf ben een pittige wandeling gaan maken in het hooggebergte en heb mijn vrouw toevertrouwd aan de deskundige zorg van Mariet.
Nadat ik de volgende ochtend al erg vroeg (04:00 uur) met mijn dochter en schoondochter naar de start was gefietst om onze mannen succes te wensen en om wat foto’s te maken, zijn we rond 10:00 uur met Christien begonnen aan een onvergetelijke dag. Begeleid door motards werden we, samen met nog twee andere ambulances van de SAW, door een prachtig berglandschap via allerlei bergweggetjes naar Huez gebracht. Vervolgens gingen we over het parcours naar Alpe d’Huez. Klaas Kos, de coördinator van de motards, die ons zelf begeleidde, gaf ons een mooie plaats in de laatste bocht naar de finish.
Christien werd daar op de brancard neergezet op een plek, waar ze zicht had op de aanloop naar die laatste bocht en op de bocht zelf. Hoewel we ook bij de finish konden staan, wilde ze dat liever niet: te veel herrie, drukte, en pers en te weinig zicht op het parcours. Ze wilde alle energie, die ze had, geven aan de mensen op het parcours en aan het aanmoedigen van die kanjers, groot en klein, die één of meerdere keren de berg beklommen.
In de loop van een prachtige middag konden we achtereenvolgens Wim (4x de Alpe beklommen), Etiën (3x ondanks astma) en hun maten Tom (3x) en Maarten (6x!!) verwelkomen. Emotionele momenten, omdat iedereen zich ten volle realiseerde om welke reden dit gebeurde en dat dit nooit meer zou –kunnen- gebeuren. Tranen van verdriet en van geluk, besef van eindigheid en oneindigheid, genieten van kleine dingen, maar zeker ook een immens gevoeld van dankbaarheid richting degenen die dit mogelijk hebben gemaakt: de SAW met Kees, Piet en Mariet, de stichting Alpe d’Huzes, de motards onder aanvoering van kanjer Klaas, en alle andere vrijwilligers die daar op de berg aanwezig waren.
Rond 5 uur daalden we via het parcours af naar Le Bourg. Hierbij raakten we nog dieper onder de indruk van de prestaties van de wielrijders en andere beklimmers: wat een ontzettende rotbult om tegenop te fietsen. En hoewel wij genoten hebben van het uitstekende weer, was dit voor de beklimmers minder gunstig. Het was bloedheet in het dal. We hebben mensen ontzettend zien afzien, toen ze voor de zoveelste keer in de namiddaghitte die steile puist op gingen. Maar ze hielden vol.
De volgende dag zijn we weer richting huis gereden. Christien ondervond de terugslag van de mooie dag ervoor, had veel pijn, kon haar draai niet vinden op de brancard, en kon ook niets binnen houden. Wederom echter geen klacht of onvertogen woord.
Iedereen die er bij was, realiseerde zich achteraf, dat niet alleen de mannen iets moois hadden gepresteerd met hun beklimmingen, maar dat Christien eigenlijk de grootste prestatie had geleverd door in haar conditie en haar ellende deze trip aan te gaan ter ondersteuning van de eigen mannen, maar ook ter ondersteuning van de stichting Alpe d’Huzes en haar doelstellingen. Hoewel ze terdege wist, dat ze niet alleen zou genieten maar ook zou lijden. Op de later gestelde vraag of het met alle pijn en afzien nu allemaal wel de moeite waard was geweest, zei ze meteen en voluit “ja”. Ze zou het meteen weer opnieuw doen.
Stichting Ambulance Wens, Mariet en Piet: zeer bedankt voor jullie spontane en onvoorwaardelijke medewerking aan de wens van Christien. Wat geweldig moet het zijn om zoveel voor mensen in hun laatste levensfase te kunnen en mogen betekenen.