Op zaterdagochtend 10 december op 07.00 uur dacht ik toch werkelijk dat het antibiotica-infuus, waar ik die afgelopen week aan had gelegen in verband met een teruggekeerde infectie aan mijn rechterarm, een wel wat erg vreemde uitwerking op mij had. De gehele week was ik al onder controle van de huisarts geweest (ook voor het uitje, bleek achteraf), maar deze waanbeelden hoorden er volgens mij niet bij. Op dit idiote tijdstip stonden namelijk Esther, Martijn en Rona (ook zij wisten tot dan toe nog van niks) in de huiskamer. Maar voordat ik kon bedenken wie waar hoorde en wie wat wist stonden mijn moeder, mijn zus en twee van mijn dierbare vriendinnen in de woonkamer.
Allereerst kreeg ik een brief overhandigd die twee weken hieraan voorafgaand was verstuurd aan een aantal mensen. Hierin werd vermeld dat ik zondag 11 december tegen alle verwachtingen in toch de 40 jarige leeftijd zou gaan halen. En dat er verrassingen voor mij geregeld waren, verrassingen die ik ook nog zo graag wenste te kunnen doen. Mijn ouderlijk huis nogmaals zien nu Odette en haar gezin er zijn ingetrokken, daarnaast het graf van mijn vader bezoeken en natuurlijk een feestje met een hapje en een drankje (nog niet alles is veranderd). Alles was geregeld door de dames, maar dan ook werkelijk alles. Met de medewerking van Stichting Ambulance Wens, Buurtzorg Apeldoorn Zuid (Inge) en Hotel de Zwaan was alles in gang gezet en zo voegden zich steeds meer mensen toe, die het tot een onvergetelijk weekend hebben weten te maken.
Maar laten we weer vooraan beginnen. Ik begon dus met het lezen van de brief en toen ik deze 3 keer had proberen te lezen en te begrijpen nam Odette het maar over, want ook Esther, Martijn en Rona wisten nog steeds niet wat hun te wachten stond en zaten nog op het puntje van hun stoel. Odette las de brief voor en maakte duidelijk hoe ons weekend er uit zou gaan zien. Na wat ademhalingsmoeilijkheden en enorme beren op mijn pad, kwam ik langzaam tot bezinning. Ik moest vooral alles langzaam laten bezinken, want mijn eerste ingeving was dat ik alles wilde afblazen en dat ik veilig op mijn 2m2 in Apeldoorn wilde blijven. Maar toen ik hoorde dat Inge de volledige 2 dagen met mij mee zou gaan en alles tot in de puntjes verzorgd was, kwam er iets meer lef in het lijf terug. Voor alles wist ik dat ik naar huis gebracht zou kunnen worden als ik wilde afhaken. Na een ontbijt, volledig en perfect verzorgd door Astrid, konden Inge en ik aan de slag voor de poetsbeurt. De wonden en het lijf werden gereinigd, daarna moest vooral weer even worden uitgerust.
Om 10.30 uur kwam de Stichting Ambulance Wens de straat inrijden. Een prachtige nieuwe auto van de zaak was geboren in deze gele ambulance, met een matras op de brancard waar menig persoon als thuisbed nog jaloers op zou zijn. Chauffeur Hans en persoonlijke begeleider/verpleger Henk weken vanaf dat moment geen seconde meer van mijn zijde en een vriendschappelijke match was gemaakt. Om 11.30 uur vertrokken we in colonne naar Raalte alwaar we als eerste naar het kerkhof gingen. Geholpen door een prachtige heldere zonnige hemel was er ook nog voor gezorgd dat de ambulance tot aan de eerst e graven kon rijden, dus alle poorten waren open. Nadat ik dik was ingepakt, hoefde ik maar een paar metertjes tot het graf van onze paps, te rollen. Tegen de verwachting in heeft het me enorm geraakt om het graf weer te zien en om even daar met zijn allen te zijn. Ook had Mams gezorgd voor 40 prachtige rode rozen, deze zou ik, traditiegetrouw, van mijn vader hebben gekregen op mijn 40ste verjaardag, maar dit keer mocht hij ze van ons krijgen.
Na dit prachtige moment gingen we naar Odette’s nieuwe stulpje (ons ouderlijk huis). Hier had haar hele familie een geweldige lunch verzorgd en met daarbij Mams’ gehaktballen (de dag kon al niet meer stuk). Tussen de schuifdeuren (gedeelte tussen de voor- en achterkamer) werd ik geparkeerd en heb ik genoten van mijn familie en vrienden in de voor mij zo vertrouwelijke omgeving en met de heerlijkste gehaktballen van de wereld. Ondertussen begon ik wat wegtrekkertjes te krijgen, buikje rond gegeten, alle dierbare mensen om mij heen, heerlijk slaapcomfortmatras, etc.. Dus om maar wat bij te komen werd ik naar Hotel de Zwaan gebracht. Hier viel ik van de ene verbazing in de andere, wat de mensen van de Zwaan en Astrid hier mogelijk hebben gemaakt is uitzinnig. Een bruidssuite was helemaal omgebouwd tot “Mira’s best place”. Er stond een hoog-laag bed in en voor Esther een bed op klossen zodat we op dezelfde hoogte zouden liggen. Ik kon overal komen met de rolstoel, ook in de badkamer kon ik alle kanten op draaien, dus ook …………………………..douchen. Daarnaast had de prachtige kamer een fantastisch uitzicht over Raalte. Ondertussen groeide het vertrouwen om toch de nacht in Raalte te blijven.
Rond vier uur kwam mijn buurtzorgengel Inge weer om mij op te doffen voor het feest. Mams en Odette hadden zelfs nieuwe kleren voor mij gekocht en zo lag ik dus te pronken op de brancard en kwam de ene naar andere dierbare binnen om mij te feliciteren. Veel gelachen maar ook veel tranen hebben gevloeid, maar bovenal wat heb ik genoten van al deze mensen. Anekdotes werden gedeeld en vervolgens heb ik velen (ik hoop iedereen) bedankt voor de organisatie en de komst en hebben we geproost op hopelijk nog een lange tijd samen.
Daarna nam mijn grote zus het woord en speechte ze zoals niemand anders dat kan. Allereerst werd er teruggeblikt op de volledige organisatie van het weekend. Waarin Esther nog wat roet in het eten wilde strooien door een keer met Odette te bellen en te vragen of ze niet samen iets voor mijn verjaardag konden organiseren. De ideeën van Esther’s kant waren minstens zo eenvoudig als de verrassingen waarmee Odette en consorten al enige tijd druk waren, nl. Dolfinarium, Ruth Jacott laten komen zingen, etc.. Dus je begrijpt Odette moest even iemand opnieuw het riet in sturen en zorgen dat ze daar voorlopig bleef zitten. Nou, dat lukte door te zeggen; “ Esther, als jij nou zorgt voor de versiering dan doen Corrie (mijn moeder) en ik (Odette) de rest wel. Maar niets tegen Mira zeggen, hé”. En zo volgzaam als ze is, deed ze dit en wachtte dus af.
Tijdens deze speech kreeg ik het eerste exemplaar van mijn eerste boek overhandigd. Odette heeft al mijn verhalen, welke ik vanaf 2008 naar iedereen mailde om mensen op de hoogte te houden van de gang van zaken rond mijn lijfje, gebundeld tot een prachtig boek. Geruststellend is dat er een speciale ruimte in gecreëerd is om de verhalen die nog komen toe te kunnen voegen. Dus dat betekent dat ik nog even door mag gaan met schrijven en voorlopig jullie nog niet van deze ellenlange verhalen af zijn. En dat het ons in de genen zit, dat schrijven, blijkt wel uit het stuk dat Odette heeft toegevoegd in het jaar dat het even goed met mij leek te gaan en ik even niet veel met jullie allen mailde. Voor de invulling van dat jaar en de chronologische volgorde was Odette ook even in de pen gekropen. Na de overhandiging ging zo langzaamaan iedereen naar huis, maar niet voordat men het boek had laten signeren door de schrijfster in eigen persoon (ook natuurlijk om de waarde van het boek te laten stijgen met deze persoonlijke touch).
Hierna werd de zaal omgebouwd en gingen we met een select gezelschap nog wat eten. Ik werd zo gepositioneerd waarbij het leek of ik op tafel lag, daarmee had ik de mooiste plek en kon alles mooi overzien. Aan het hoofd van de tafel, uitkijkend op mijn dierbaarste mensen. Marc, Astrid, Job en Fleur (mijn beste vrienden met kids) speechte met een prachtig gedicht over ons leven samen in de afgelopen 30 jaar vriendschap. Prachtige schilderijen, chocoladeleters en kerstbakjes hoorden ook nog bij het cadeau. Ook mijn neef Frederick gaf een persoonlijk cadeau, namelijk een schoonheidsbehandeling maar wel met de kanttekening “op eigen risico”. Van Annebeth kreeg ik een cadeau in de vorm van een boekenbon, want mijn ebook zou bijna slijten van al het lezen. En als klap op de vuurpijl droegen Martijn en Rona nog een prachtig en emotioneel gedicht voor. Ik kreeg van hun een popcornmachine met toebehoren voor mijn nieuwe verslaving. Tevens kreeg ik van mijn vriendin Jolanda een voorraad popcorn voor een heel jaar, dus voorlopig ‘zit´ ik goed. De prachtige cadeaus van mijn eigen Esther waren geweldig en ze had er zelfs aan gedacht om ze ’s ochtends bij het pakken van alle spullen mee te nemen…… TOPPER! Na het heerlijke eten werd het toch zoetjes aan tijd om naar bed te gaan. En zoals Odette zei, niet omdat Mira te moe is, maar wij zijn dat wel. Ik kon nog wel even, maar dat was hoogstwaarschijnlijk de adrenaline die me op de been hield.
Met hulp van Inge en Mams ben ik in het nieuw gecreëerde mandje gelegd en lag ik voor het eerst sinds maanden weer naast de mooiste vrouw van deze wereld en heb ik ontzettend genoten van dit bijzondere moment.
Na toch een heerlijke nachtrust was Inge al weer paraat om mij op te poetsen voor de nieuwe dag. Nou die begon met misschien wel het allergrootste feest denkbaar, namelijk………………………..douchen. Als een kind in een speelgoedwinkel heb ik heerlijk kunnen genieten onder de douche. Wat is zo iets simpels weer een genot en als de pijn in mijn heup van het zitten niet zou toenemen, dan zou ik nu nog onder die douche zitten, wat een weelde.
Om half tien moesten we beneden zijn voor het ontbijt, dus waren we stipt op tijd en werden we even in het voorcafé geplaatst, want ze waren in de ontbijtzaal nog niet zo ver (en wederom ging in mijn toch wel vermoeide hoofd weer geen lampje branden). Na een bakje koffie kwam Astrid even vertellen dat er nog een verrassing was. Ik kon werkelijk niet meer bedenken wat dat zou kunnen zijn na alles wat er al was geweest. Maar de woorden en het denken was nog niet voorbij of de eerste basdeunen kwamen me uit de gang tegemoet. Tismawajewendband, het dweilorkest waar ik een aantal jaren in heb gespeeld kwam een zondagochtendserenade brengen. Het was werkelijk geweldig, de anekdotes vlogen over tafel en de bijpassende nummers ook. Helemaal te gek voor woorden.
Nog niet zoveel gemeld in deze mail zijn Hans en Henk, de mensen van de Stichting Ambulance Wens. Wat een topmensen, ze zijn er de hele dag voor je maar je ziet ze niet. We hebben ze laten meegenieten van deze bijzondere dagen en zij hebben alles gedaan om dit allemaal mogelijk te maken. Ook deze zondagochtend konden we nog aangeven wat we die dag nog wilden. Ik was alleen van mening dat ik alles wat ik maar zou willen al had gedaan en de vermoeidheid nam langzaam de overhand, dus ik had geen wensen meer. Zij kwamen zelf met het idee om de naast gelegen basiliek nog even in te gaan. Dus alles werd geregeld en een half uur later stond ik bij het altaar en later bij de kaarsjes, waarvan we bijna alles hebben aangestoken dus die 41ste verjaardag die haal ik ook wel.
Na een voorspoedige terugreis in de nieuwe auto van de zaak, werd ik moe maar voldaan thuis toegedekt en mocht het nagenieten beginnen. Maar dat ik nogmaals voor een verrassing in de rolstoel werd gezet dat was niet voorzien. Om 18.15 uur werd ik voor het raam geparkeerd en kreeg ik een 10 minuten durend professionele vuurwerkshow voorgeschoteld. Het Stöppelkater Promotie Team, waar ik al jaren deel van uitmaak, had alles hiervoor geregeld. Sponsoren, vergunningen, bureninfo, etc. (zie: http://www.youtube.com/watch?v=weOCCET4ZLM&feature=youtu.be). Het weekend had niet mooier afgesloten kunnen worden. Alle dierbare mensen waren ook weer aanwezig en zongen gezamenlijk mij toe met een toepasselijk borrel in de hand. Meiden enorm bedankt hiervoor.
Het was een geweldig weekend, ik zou het nog wel meerdere malen willen overdoen. Ik kan het niet genoeg zeggen, schrijven, benadrukken, voelen, etc., maar ik wil iedereen enorm bedanken voor alles. Ik wil niemand vergeten dus ik bedank allen. Het is mogelijk gemaakt door vele mensen en ook daar wil ik niemand vergeten, dus ik bedank iedereen die alles hebben mogelijk gemaakt. Dus bedankt, bedankt, bedankt, bedankt…………………………………………………
Met alle mogelijke liefde die ik maar aan jullie terug kan geven en een lieve groet, Mira