Op maandag 19 december was het dan zo ver: Fien ging mee met de stichting ambulance wens Nederland. Deze stichting maakt het mogelijk om voor ernstig zieke mensen een wens in vervulling te laten gaan. Fiens wens was: “ik wil nog graag 1 keer naar de boerderij van mijn broer en ook nog op bezoek bij mijn zus”.
Om 9.30u kwam de ambulance voorrijden en na een tijdje kwamen ook Janny en Bernadette. Zij waren de begeleidsters van Fien, op haar vorige woongroep in Klarenbeek. Zij zouden de hele dag meegaan. Na een kopje koffie was het tijd om op de brancard te gaan liggen en om af te reizen naar Epe. Daar woont broer Steven. Maar….eerst nog snel een sigaretje roken voordat we echt gaan rijden. Het was een prachtige dag, vanuit de mist kwam de zon op, die hadden we een aantal dagen niet gezien. De zon scheen door de achterruit van de ambulance heerlijk op Fien’s gezicht, Fien heeft wat liggen slapen, ze was moe van de verzorging. Af en toe was er ook een gesprekje, Fien keek er naar uit om bij de familie op bezoek te gaan. Het laatste stukje herkende Fien de weg en wist ze de chauffeur van de ambulance te vertellen dat hij te ver was en moest omdraaien. Zo kende ik Fien weer, als je eerder met haar naar Epe ging vertelde zij hoe je moest rijden, een Tomtom was overbodig. Het 1ste adres wat we bezocht hebben is de boerderij van broer Steven, dit is ook het ouderlijke huis van Fien waar ze is geboren en opgegroeid. Het is prachtig gelegen op een landgoed in de bossen van Epe. We waren daar rond kwart over elf. Het koste even wat moeite om ruimte te maken in de huiskamer voor het bed. Het was een hartelijk ontvangst maar ook een emotioneel weerzien. Zowel schoonzus Jenny en haar kinderen hadden de tranen in de ogen. Als laatste kwam broer Steven binnen en ook bij hem rolde de tranen over de wangen. Hij gaf Fien een dikke kus en toen begon ook Fien te huilen.
De koffie werd ingeschonken. Na de koffie was het tijd om naar de koeien te gaan, dat is wat Fien juist ook graag wilde. Fien was altijd begaan met het vee, als ze eerder bij familie was geweest of ze aan de telefoon had gesproken, vertelde ze altijd over de koeien. Met de brancard de koeienstal in, de koeien die daar rustig lagen stonden massaal op, dit hadden ze nog nooit gezien, het gaf ambiance en bij Fien was een glimlach te zien. Na een tijdje wilde ze ook naar de kalfjes in een andere stal, er was er net die nacht 1 geboren, helaas konden we daar met de brancard niet bij komen maar het kalfje is wel op de foto gezet voor Fien. Naast koeien is Fien ook gek met paarden, in het voorjaar van dit jaar reed Fien zelf nog paard. Steven haalde een hengst, met verschrikkelijk veel energie van stal, hij liet hem los in de wei. Het paard rende heen en weer en gaf een mooie show voor Fien, wederom was het te zien dat Fien genoot, glinstering in haar ogen. Daarna haalde Steven nog een rustiger paard van stal, deze kon Fien ook aaien. Wat hadden we een geluk met het weer want nog steeds was het droog en zonnig, het was daardoor voor Fien ook prettig zo’n tijd buiten te kunnen zijn. Na zo’n anderhalf uur besloten we te gaan zodat Fien nog energie had voor het volgende adres nog. Het afscheid was wederom heel emotioneel zowel voor Fien als voor familie.
Van Epe naar Oosterwolde herkende ook Fien weer de weg, en wist ze ons te brengen naar zus Fenny. Ook voor Fenny was het emotioneel om Fien bij haar thuis te zien. Daar kwam ook broer Freek en schoonzus Annie. Fenny had heerlijke zelfgemaakte groentesoep, hier heeft Fien een grote kop van op en dat smaakte haar goed. Daarna was het ook hier tijd om naar de stal te gaan, zwager Jan en Fenny hebben dikbilkoeien, een geheel ander ras als bij Steven. De dikbilstier moest van Fien ook absoluut op de foto, deze stier heeft al vele prijzen gewonnen, ze heeft er graag een foto van op zak om aan iedereen te laten zien. In de stal heeft Fien een lekker sigaretje gerookt en kon kijken en genieten van de kalveren. We zijn nog even binnen een cola gaan drinken, Fien stond toen in de keuken met de brancard, het was mooi omdat dit verschillende mensen de gelegenheid gaf om 1op1 even met Fien te praten en afscheid te nemen op een wat ontspannen manier. Rond drie uur zijn we terug naar Groesbeek gereden. Bij thuiskomst was het Fien aan te zien dat ze erg moe was. Nadat ze weer in haar eigen bed lag, zei ze met een brede glimlach, “Ik wil nog zo’n dagje uit!”
Iedereen die mee was geweest kreeg namens Fien, als dank een mooie bos bloemen.
Het was een prachtige en zeer waardevolle dag zowel voor Fien als voor de familie. Bijzonder mooi dat dit mogelijk was door de Stichting Ambulance Wens en waardoor de wens voor Fien zo snel gerealiseerd kon worden.
Iedereen hartelijk bedankt!