Eind augustus 2010 werd bij mijn zus dikke darmkanker geconstateerd, net als bij onze moeder 8 jaar geleden. In een jaar tijd heeft ze 5 verschillende soorten chemo´s geprobeerd, maar het mocht niet baten. Midden oktober dit jaar kreeg ze te horen dat de uitzaaiingen in haar maag weer gegroeid waren en de tumor was weer teruggegroeid in haar darmen. Ze was uitbehandeld. Haar wereld stortte in. Hoe nu verder. Ze heeft 2 kinderen, één van 15 en één van 7 jaar. Ze ging snel achteruit en kreeg in het ziekenhuis een folder mee van de Stichting Ambulance Wens. Ze mocht nog een laatste wens doen.
Ze vroeg mij of ik SAW zou willen mailen. Op zondagavond 30 oktober vulde ik voor haar het intakeformulier in. Maandagmiddag 31 oktober om 14.20 uur ontving een belletje van de SAW, het kon donderdag 3 november. Fantastisch hoe snel dit geregeld werd. Ik belde mijn zus op. Ze was zo blij, nog 1 keer met de familie naar de Efteling.
Haar situatie werd met de dag erger, en even waren we bang dat ze de dag van de Efteling niet zou halen.
Donderdagochtend zou om 10.00 uur de Stichting Ambulance wens haar ophalen, om 08.00 uur ging mijn telefoon. Het was mijn zwager, het ging niet goed de tumor had haar blaas afgekneld en ze hield urine vast al sinds woensdagochtend. De dokter raadde af om te gaan. In paniek belde ik de Stichting Ambulance Wens. Met tranen in mijn ogen vertelde ik Kees dat het niet door kon gaan. Kees wist mij over te halen toch de Ambulance te laten komen en de vrijwilligers te laten oordelen. Als het echt niet ging zouden ze gewoon rechtsomkeer maken geen probleem. Al gingen ze met de Ambulance weg en onderweg ging het niet zouden ze gewoon terug naar huis rijden, allemaal geen probleem. Ongelofelijk, het werk van deze stichting de inzet van deze mensen. Om 10.00 uur stond Ineke, één van de vrijwilligers, voor de deur. 10 Minuten later stond Hans er met de Ambulance. Mijn zus had pijn maar wou heel graag gaan. Ook mijn gevoel gaf aan als we vandaag niet zouden gaan, het er niet meer van zou komen. Voorzichtig werd ze in de ambulance geplaatst. De reis kon beginnen. Onze vader was speciaal uit Portugal gekomen en ging samen met mij mee in Ambulance. Achter ons aan reden 2 auto’s, mijn zwager en hun 2 kinderen en mijn man met onze 2 meiden.
Onderweg moesten we 1 keer stoppen voor een extra morfinetablet. Rond 12.15 kwamen we aan bij de Efteling. Mijn zus huilde van blijdschap, ze was er! Ze had het gehaald.
Hans regelde de tickets en samen met Ineke werd mijn zus op haar comfortabele bed naar binnen gereden. Binnen wachhtte de rest van de familie al en het wonder kon beginnen. Tot 16.30 uur hebben we lekker door het park gestruind, Maria heeft alles gezien wat ze wou. Het sprookjesbos deed haar even alle ellende vergeten. Ze was moe en het was tijd om naar huis te gaan. Op weg naar huis kwamen we in de file terecht, Maria kreeg pijn en werd erg onrustig even leek het erop dat we met zwaailichten verder moesten. Uiteindelijk hoefde het niet. Deze laatste dag naar de Efteling kon niemand ons meer afpakken.
Deze fantastische dag was zonder Stichting de Ambulance Wens absoluut niet mogelijk geweest. Hans en Ineke waren fantastisch, lief en zorgzaam voor mijn zus. En ook voor ons een luisterend oor, een grapje tussendoor en veel begrip. Ware helden!
Twee dagen later, op zaterdag 5 november is mijn zus Maria op 42 jarige leeftijd overleden.
Zij was zo blij dat ze deze dag nog heeft mogen beleven, en wij ook. Ter herinnering aan mijn lieve zus heb ik een mooi foto album laten maken van de foto’s van deze dag.
Er zijn niet genoeg woorden om de stiching Ambulance wens, in het bijzonder Kees, Ineke en Hans, te bedanken voor deze dag.
Veel liefs,
Elisabeth Morais