Ik ben Aranka van Lindert en zeventien jaar oud. Op dit moment – september 2011 – zit ik in de eindexamenklas HAVO van het Montessori Lyceum Amsterdam. Mijn favoriete sport is altijd al paardrijden geweest. Vanaf mijn 8ste doe ik dit bij de Prins Willem Alexander Manege in Amsterdam – ook wel genoemd – Vereniging Paardrijden Gehandicapten (VPG).
Door mijn handicap mis ik mijn linkerhand en linkervoet. Aan mijn linkerbeen draag ik een prothese, waar ik prima mee kan lopen.
Ongeveer twee jaar geleden ben ik begonnen om meer te rijden met manegepaard Laica en met haar heb ik drie succesvolle wedstrijden gereden. Helaas kreeg Laica een plotselinge blessure en eindigde dit avontuur wel erg snel. Toch besloot ik door te willen gaan in de paardensport en gingen, met een aantal begeleiders van de manege, op zoek naar een geschikt paard voor mij.
Al snel kwam er reactie van Coby en Marlies van Baalen. Moeder en dochter hebben een hele tijd geleden “Stichting Vrienden Dressuurstal Van Baalen” opgericht, die de gehandicaptensport een warm hart toedraagt.
De 6-jarige Filia H (Chiara H x Fuchsberger) is in eigendom van Johann Hinnemann en Coby van Baalen. Deze merrie is in december 2010 aan mij beschikbaar gesteld voor de aangepaste sport door Stichting Vrienden Dressuurstal Van Baalen. Ik kon het bijna niet geloven toen mij dit verteld werd en ben er nog steeds heel erg blij mee. Filia is ontzettend lief en betrouwbaar paard met soms wel een eigen wil. Het rijden met Filia gaat steeds beter en na de zomer hadden we echt de stijgende lijn te pakken. Dit allemaal dankzij mijn begeleiding op de manege instructrice Angelique Menke en bijrijdster Wanda Groeneveld, die mij ook heel vaak helpt met rijden.
Maandag 12 september reed ik in de binnenbak met Filia en kreeg instructie van bijrijdster Wanda. Het rijden ging heel erg goed, dat we er helemaal versteld van stonden. We waren heel fijn aan het werk. Plotseling schrok Filia heel erg van een poster die omsloeg door de wind, waardoor ik er best hard afviel. Op de grond voelde het meteen al niet goed, dus moest ik blijven liggen. Al snel kwam de ambulance, die mij naar het ziekenhuis bracht.
Gelukkig kwam mijn moeder net op tijd om mee te kunnen gaan. In het AMC kwamen veel nare onderzoeken en moesten we heel lang wachten. Uiteindelijk werd duidelijk dat er gelukkig niks aan de hand was met mijn rug en nek. Wel werd ons verteld dat ik een bekkenfractuur heb opgelopen met de val. Twee breuken waaraan ik later geopereerd moest worden. Ik moest dus ook in het ziekenhuis blijven. Het eerste wat ik aan de dokter op de Eerste Hulp vroeg: “Maar kan ik zaterdag wel naar de manege?!”. Hij zei tegen mij dat ik dit beter uit mijn hoofd kon zetten. Maar mijzelf kennende deed ik dit echt niet en liet ik het nog lang niet rusten!
De volgende dagen dinsdag en woensdag heb ik veel dokters en coassistenten gezien. Ik heb de oren uit hun hoofd gezeurd en vele discussies gevoerd over zaterdag om naar het jubileumfeest te gaan, maar niemand had er vertrouwen in. De kinderchirurg verbaasde zich er wel over hoe opgewekt ik in bed lag en vertelde dat ik eigenlijk zoveel mocht bewegen als ik kon. Ook zou hij met mijn “artsenteam” overleggen of zaterdag toch nog mogelijk gemaakt kon worden.
Woensdagavond kreeg ik te horen van een verpleegkundige dat de artsen hadden overlegd en ik toch medische toestemming kreeg om zaterdag naar het jubileum van de VPG te gaan. Ik was natuurlijk laaiend enthousiast en helemaal blij, maar mijn moeder wilde toch van de artsen zelf horen of er echt geen risico’s aan verbonden waren. Dit is natuurlijk begrijpelijk, want gezondheid en veiligheid staat boven alles.
Uiteindelijk kwam dokter de Jong zelf vertellen dat er geen risico’s aan zitten als ik liggend vervoerd wordt. Nu was er nog één probleem: het ziekenhuis regelde geen vervoer en dat betekende dat wij het zelf moesten regelen. We zijn op zoek gegaan naar ambulance taxi, maar dit was erg moeilijk om te vinden. Toen kregen we een tip van iemand die vrijwilliger is bij Stichting Opkikker. Zij vertelde over Stichting Ambulance Wens en dat we dit konden proberen. Ik dacht dat deze Stichting alleen wensen voor ongeneselijke zieke mensen vervult. Toch heeft mijn moeder meteen gebeld en er ze had wel heel positief nieuws: de Stichting wilde mij graag helpen!! Wie had dit ooit gedacht?! Dit vond ik zo ontzettend bijzonder. Mijn dag kon niet meer stuk en keek al uit naar zaterdag!
Zaterdag 17 september was dan eindelijk de dag! Om half 12 werd ik opgehaald door broeders Arie en Joop. Ik zag meteen al dat het twee mannen waren met een gouden hart. Dit had ik goed gezien, want het was vanaf het begin al gezellig en lachen met de jongens. Ik werd overgeschoven op een soort van brancard – maar dan lekkerder – met een zacht matras erop. Daarna was het een kwestie van een stukje rijden door het ziekenhuis naar de ambulanceparkeerplaats en werd ik zonder enige moeite de ambulance ingeschoven.
Pappa, mamma, broer Jeroen en zijn vriendin Naomy waren gezellig mee. Eenmaal in de ambulance werd het toch wel een beetje spannend en vroeg ik me af: “Hoe gaat iedereen reageren?”, “Zou ik Filia van dichtbij kunnen zien?” en “Hoe is de hele manege verbouwd tot de jubileumfeestdag?”. Ook merkte ik meteen op: “Dit is meteen al een veel leuker ambulanceritje dan vijf dagen geleden (na de val)!”
Op de manege aangekomen werd ik hartelijk ontvangen en lief begroet door iedereen. Een aantal mensen wisten al dat ik zou komen kijken, maar voor de meesten was het een totale verassing. Het was een hele gezellige boel op de manege en er was al een plekje voor mij vrijgehouden naast Inge van Gils. Zodra ik goed was neergezet met me bed voor de binnenbak kwam meteen al Wanda met Filia naar het raam. Dit was echt heel erg grappig en lief! De carrousel met de zestien instructeurs en de zestien paarden begon al heel snel. Dit was onder leiding van hoofdinstructrice Angelique. Filia was samen met Casio, een paard van de manege, een koppel en ze reden voorop. Dit wist ik natuurlijk al, want de instructeurs hebben in totaal zes keer geoefend voor deze demonstratie. Het resultaat met de muziek erbij was prachtig en ik heb ontzettend genoten! Iedereen was heel erg trots op de VPG-instructeurs en alle paarden. Ik was natuurlijk nog eens extra trots op Filia en Wanda, want ze hebben het samen super gedaan!!
Toen de carrousel was afgelopen, reden Arie en Joop mij meteen door naar de stallen. Dit had ik helemaal niet zien aankomen, dus was wel erg blij. En dan te bedenken dat de grootste broeder eigenlijk bang was voor paarden.
Ze reden mij naar het eind van de stallen, waar Filia met Wanda al stond. Filia keek nergens van op en werd alleen maar heel erg nieuwsgierig naar me bed en alles eromheen. Ze was heel lief, knuffelig en het was echt zo ontzettend fijn om Filia weer te zien! Hierna werd Filia gewassen door Debbie en Wanda. Hier stond ik natuurlijk ook bovenop dankzij snelle Arie en Joop. Filia ging weer naar haar stal en wij reden met het bed en al nog een stukje naar buiten. Dit was heel erg leuk, want iedereen kwam gezellig met mij kletsen. Mijn 3 nichtjes, een vriendin van mijn nichtje en me oom waren ook speciaal voor mij naar de manege gekomen om deze speciale dag mee te maken.
Ik vond het fijn om heel veel lieve mensen van de manege (instructeurs en ruiters), familie, Coby en Claartje weer te zien en te spreken. Zoveel lieve mensen om me heen maakte mijn dag helemaal compleet!
Na al deze gezelligheid om me heen gingen we terug naar de binnenbak om te kijken naar de drie clinics gegeven door Coby van Baalen. Bij de eerste clinic reed Coby’s zus Marian Dorresteijn op een heel mooi zwart paard Waldemar. Het was heel leuk om haar te zien rijden en dat ze van haar eigen zus Coby les kreeg. Daarna kwam Mandy van den Hoek met haar prachtige pony Sir Donnerwind. Dit was een ontzettend mooi gezicht. Een meid die heel goed kan rijden en een prachtige pony zorgde voor een hele mooie combinatie. Ik heb wel eens wat over Mandy gelezen, maar had haar nog nooit in het echt zien rijden.
Als laatste kwam aangepaste topsporter Maarten van Stek. Hij is geclassificeerd in grade IV en mist zijn linkerarm, maar hij draagt een kunstarmprothese. Met zijn paard William liet hij hele knappe dingen zien en had ik echt bewondering voor hem en het hoge niveau wat hij beoefent. Tijdens het kijken naar het drietal demonstraties had ik allerlei gezelschap, onder andere Jeroen en Naomy. Als bedankje kreeg Coby van de VPG een schilderij van Filia H aangeboden. Dit was geheel onverwachts voor mij en vind het leuk dat Thea, een medewerker van de manege, Filia heeft geschilderd voor Coby.
Op het einde begon ik heel erg moe te worden, dus het kwam goed uit dat de clinics waren afgelopen. Heel rustig aan gingen we met het bed weer naar de ambulance toe. Natuurlijk heb ik ook Filia nog even gezien en dit was heel erg fijn. Het was de vraag over hoelang ik Filia weer zou zien, dus vond het wel wat moeilijk om weg van haar te gaan. Zoals altijd is Filia op de manege zeker weten in goede handen bij Wanda, Angelique, Hermy en Maria. Ik vond het ontzettend jammer om weg te gaan van de manege en Filia, maar aan de andere kant was ik ook ontzettend tevreden en voldaan dat ik deze dag toch heb kunnen meemaken.
Arie en Joop brachtten mij weer helemaal terug naar mijn bed in het AMC. We hebben deze mannen ontzettend bedankt en verwend met flessen wijn. We hebben nog even nagepraat en nagenoten met z’n allen. Ik was alleen heel erg moe, dus binnen een half uur belandde ik al in dromenland.
De dagen na deze bijzondere wensdag heb ik nog veel over het VPG jubileum nagedacht en gepraat. Het was een hele bijzondere dag, vooral omdat ik niet had verwacht dat ik bij het jubileum van mijn waardevolle mange kon zijn. De manege voelde als een warm bad waar ik in terecht kwam en dit gaf een heel fijn gevoel. De manege en Filia zijn heel erg belangrijk voor mij, dus dit had ik nooit willen missen.
Doordat ik alle dokters en verpleegkundige in het ziekenhuis heb laten weten dat ik zaterdag naar het VPG jubileum wilde, weet iedereen nu wel wie ik ben en krijg nog veel vragen over hoe de dag is geweest. Ook heb ik nog heel veel reacties gekregen vanuit de manege, hiervan één die ik erg mooi vind: Goed dat je er bij kon zijn vandaag! Stichting Ambulance Wens gaat ook een stem van mij krijgen. Ik hoop dat je weer wat positieve energie hebt opgedaan bij je “tweede familie”. Onze paardjes hebben zich weer van hun beste kant laten zien, ik ben hartstikke trots op ze. Xxx
Deze mooie dag heeft me heel veel kracht gegeven voor het verdere lange herstel van mijn bekkenfractuur. Het plan was om te opereren en daarna twaalf twaalf weken onbelast revalideren (dus in een rolstoel). Als dat allemaal goed gaat, dan mag ik gaan revalideren.
Nu is het een klein weekje verder en er is veel gebeurd in een korte tijd. De dag voor voor de operatie van 22 september kwam de chirurg kijken en voelen naar me bekken. Hij merkte op dat ik weinig pijn had en vrij veel kon bewegen met mijn lichaam. De chirurg wilde toch kijken of ik kon staan met niet al teveel pijn. Dit zijn we deze zelfde dag ook gaan doen met de fysiotherapeut erbij. Dit was zo spannend, maar de pijn viel heel erg mee. Het was een wonder, want ik kon staan met steun en had maar een klein beetje pijn. Zelfs een klein stukje lopen lukte. Iedereen stond met verbazing toe te kijken, want het was echt ongelofelijk. Het is een stabiele breuk en de artsen gingen in de middag overleggen of ze het plan wilde aanpassen. Dit waren best wel spannende uurtjes voor mij, maar gelukkig was het een gezellige dag met veel bezoek en afleiding. Tegen 6 uur ’s avonds kwam de chirurg dokter Goslings vertellen dat dat mijn artsenteam na lang overleg heeft besloten om mijn bekken toch niet te opereren. Het was een best ingewikkeld verhaal, maar hij legde het duidelijk uit. Het kwam er op neer dat de operatie niet makkelijk uit te voeren is en er wat risico’s aan vastzitten.
Door mijn positieve vooruitgang, met als doorslaggevende factor dat ik al weer kon staan, kan de breuk beter genezen worden door de natuur. Wel kan het zijn dat ik later nog geopereerd moet worden, maar dit zou dan een veel minder zware operatie zijn. Het plan is nu zes weken half belast met één kruk revalideren en dan onbelast zonder krukken revalideren. Dit was helemaal geweldig nieuws en mijn geluk kan nog niet op dat ik geen operatie hoefde te doorstaan. We hebben meteen iedereen op de hoogte gebracht en de volgende dag het fijne nieuws gevierd met lekker uiteten, gezelligheid en tot slot taart!
De volgende dag ben ik meteen gaan lopen met de fysiotherapeut. Dit was best wel spannend, maar het ging toch aardig goed. Dit allemaal geeft aan dat mijn herstel wel een heel positieve wending heeft gekregen.
Op dit moment lig ik nog in het ziekenhuis, maar eind volgende week mag ik naar huis! Hopelijk gaat mijn herstel net zo positief door, maar ik ga er in ieder geval helemaal voor! Ik hoop zo snel mogelijk het ziekenhuis uit te mogen, zodat ik weer heerlijk thuis kan zijn. Zodra we met de rolstoel in de auto kunnen, rijden we met een hoge snelheid naar de manege.
Mijn doelen zijn om zo snel mogelijk weer te kunnen lopen, op het paard te komen en mijn HAVO-diploma te halen. Bij deze wil ik Stichting Ambulance Wens bedanken voor de ontzettend bijzondere dag! Ik had nooit durven dromen dat ik met mijn bekkenfractuur het VPG jubileum kon meemaken, maar dankzij de Stichting was dit dus wel mogelijk! Ik hoop dat veel meer mensen met hulp van Stichting Ambulance Wens het mogelijke van het (bijna) onmogelijke kunnen maken, net als bij mij het geval was. Ook wijs ik iedereen erop te stemmen op Stichting Ambulance Wens met de 3FM actie. Deze geweldigde Stichting verdient het grote geldbedrag, zodat ze hun werk kunnen uitbreiden en nog meer mensen van hun wens kunnen laten genieten!!!
Liefs, Aranka van Lindert